14 april 2018
Daar staan we dan om 7.35 uur op de parkeerplaats van hotel De Roskam in Rheden tussen een groepje trailers en Dorethea, te wachten op de bus. Ik heb echt een hekel aan vroeg opstaan (helemaal in het weekend), ik heb bij wijze van test (trainen op de nuchtere maag) alleen een kop koffie gehad en dus honger, en ik heb eigenlijk geen idee wat we van deze training moeten verwachten anders dan dat we straks met zijn allen met de bus naar Loenen gaan om over de Veluwe terug gaan lopen naar de auto. Naar hier dus, naar hotel De Roskam. Dorethea had ons al gewaarschuwd dat het tempo veel lager zou liggen dan ons normale duurlooptempo, maar dat zou juist goed voor ons zijn. Nou ja, en zij is onze personal trailtrainer, dus dat geloof ik dan maar. Tim lijkt ook nog niet heel erg overtuigd, maar we zijn er nu dus dan kunnen we net zo goed mee gaan. De rest van de groep kent elkaar al en weet kennelijk wel wat ze kunnen verwachten. Er heerst een opgewekte sfeer, en langzaam maar zeker trekt mijn ochtendhumeur een beetje weg en laat ik me meeslepen in de vrolijkheid van de rest van het gezelschap. Op naar Loenen!
Als de bus ons heeft uitgespuugd en we bij een hotel nog even snel een sanitaire stop hebben gehouden, is het dan zover. De gps-horloges worden aangezwengeld en Dorethea pakt de kaart met de route erbij; tijd om te gaan! ‘Hier rechts, oh nee… ja toch!’ Oh damn, dat belooft wat! Gelukkig pakken we de route vrij snel op, en na een korte warming-up lopen we al kletsend door het bos richting de ‘Onzalige Bossen’. Terwijl Tim zo hier en daar wat dingen vertelt over de natuur om ons heen, moet ik mezelf eigenlijk constant corrigeren om niet stiekem toch iets te hard te lopen. Per ongeluk loop ik voorop, dus ik besluit mezelf een beetje terug te laten zakken en middenin de groep te lopen. Bijkomend voordeel; zo leer je ook meteen nieuwe mensen kennen.
Na een paar kilometer maakt het bos ruimte voor een heideveldje, dat we via een heuvel doorkruisen. Heel tof om hier zo vroeg te zijn; het lijkt alsof het hele gebied voor ons is. Het begint inmiddels zelfs een beetje warm te worden, dus tijd voor een korte stop om even een vestje of trui uit te trekken. Daarna duiken we eigenlijk meteen het bos weer in, waar we verrast worden door een paar edelherten. Vet! Als we ook daar even naar hebben staan kijken, hobbelen we weer verder richting het hotel. Het gaat eigenlijk niet eens bewust maar na een paar kilometer hebben Tim en ik ons toch weer een beetje losgemaakt van de groep. Damn, wat moeilijk om op een ander tempo dan dat van jezelf te lopen! Ik had verwacht dat het me makkelijker af zou gaan, maar dat valt toch vies tegen. Bij elke kruising van paden maar even op instructies wachten dan. Gelukkig zijn we al snel op de helft, maar we even een gezamenlijke pauze inlassen die voornamelijk benut wordt om een beetje te eten. Maar goed, als je besluit om op de nuchtere maag te trainen, heb je natuurlijk niets aan zo’n eetpauze. Tim en ik staan er dus maar een beetje bij te kijken. Nou ja, ik eigenlijk. Tim heeft namelijk alweer iets gevonden waar hij een heel verhaal over kan vertellen: een Oproller.
Ik begin het inmiddels een beetje koud te krijgen, dus van mij mogen we wel weer. Gelukkig ben ik niet de enige en zet de hele groep zich weer in beweging. Aan de verandering in de omgeving te zien, zijn we inmiddels weer in de buurt van de Posbank. Logisch ook wel eigenlijk, want we zijn over de helft. Ik betrap mezelf erop dat ik de kilometers een beetje af begin te tellen. Mijn bovenbenen zeuren door de andere manier van lopen en mijn maag is ook wel een beetje klaar met leeg zijn. Nog maar een beetje drinken en rustig doorkachelen. Het tempo zakt nog iets verder door de klimmetjes die zich zo nu en dan aandienen. Om heel eerlijk te zijn, word ik nu wel een beetje ongeduldig van het constant inhouden en wachten. Nog een kilometer of 6, even volhouden.
Bij de Posbank is het weer even pauze-tijd voor we aan het laatste stuk naar De Roskam beginnen. Er staat een gemeen windje op het uitkijkpunt waardoor ik het nu echt koud krijg. Als we weer verder lopen, maakt het me heel even niet uit dat we te hard gaan. Ik val het pad naar beneden voor mijn gevoel zo’n beetje aan en kan eigenlijk niet wachten om aan de andere kant weer omhoog te rennen. Beneden wachten we even weer op de groep en nadat we instructies voor de komende kilometer hebben gekregen, zetten Tim en ik ook weer aan naar boven. Sorry! Als soort van tik op de vingers daarvoor, mogen we een paar kilometer verder dan wel weer een aantal extra keer een ander heel gemeen bultje oprennen, maar goed. Dat is dan weer goed voor de hoogtemetertraining, haha. De laatste kilometers naar het hotel gaan eigenlijk alleen nog naar beneden. Heerlijk om even de benen een beetje los te lopen. Beneden verzamelen we dan weer om gezamenlijk terug te wandelen naar het hotel, waar een achterbak vol eten op ons staat te wachten. Eindelijk voedsel!
Als ik een yoghurtje naar binnen heb gewerkt en weer naast Tim in de auto zit, kan ik toch wel terugkijken op een geslaagde training. Stiekem had ik verwacht dat het lagere tempo me makkelijk af zou gaan, maar het is verdomd lastig om in een ander tempo dan dat van jezelf te lopen. Mijn benen zijn behoorlijk stijf van de andere manier van lopen en mentaal begin ik op een gegeven moment ook tegen mezelf te vechten. Maar goed, weer wat geleerd. De route was echt heel tof en we hadden leuk gezelschap. Een aanrader dus! 🙂
Benieuwd naar trainingen of andere laagdrempelige (cani)trailevenementen?
Check dan eens: trailxperience.nl
siltrnl.wordpress.com 