3 augustus 2019
Daar staan we dan, op de kade voor het The Edge hotel in de stralende zon onder een blauwe lucht zo’n 350 kilometer boven de poolcirkel in Tromsø. In shorts en korte mouwen. Ik laat mijn blik nog een keer over de bergen aan de andere kant van het fjord glijden, terwijl de zenuwen de knoop in mijn maag nog iets strakker maken. Voor mij had deze race legendarische proporties aangenomen en ik kan niet geloven dat we hier echt zijn. Eigenlijk dacht ik in het hele proces, van het moment dat we twee jaar geleden besloten dat we deze race gingen lopen en het inschrijven aan het begin het jaar tot ongeveer nu, dat dit gewoon niet ging gebeuren, dat het niet echt was. Maar dat is het wel. Dat weet ik zeker, want als ik droom over dit soort dingen zitten mijn veters altijd perfect vast en nu, zoals altijd vlak voor de start, moet er nog even aan mijn schoenen gepield worden. Het moment dat ik daarover ga dromen, ga ik me echt zorgen maken.
Na een indrukwekkende minuut stilte voor de Noorse mevrouw die vorige week in Italië om het leven is gekomen tijdens een ultra klinkt het startschot en mogen we beginnen. Ik heb me voorgenomen om de hele race te proberen in een rustig duurtempo te lopen en niet als een kip zonder kop van start te gaan. Vaak kom ik mezelf op de eerste klim al tegen, en daar heb ik niet zoveel trek meer in. Ik moet me echt inhouden als mijn medelopers me links en rechts voorbij gaan in een tempo dat ik makkelijk aan kan, maar zodra we de Tromsøbrua naar de andere kant van Tromsøysundet opdraaien heb ik geen spijt van mijn beslissing. Tuurlijk, het is geen super steile, technische klim, maar hij is gemeen en best lang. We dribbelend wel lekker omhoog, en weer naar beneden natuurlijk, onder de brug door en langs een van de bekendste landmarks van Tromsø, de Ishavskatedralen (IJszeekathedraal).
Daarna begint eigenlijk meteen de klim naar de verzorgingspost bij Fjellheisen (het eindstation van de kabelbaan). De eerste kilometer leidt nog door een woonwijk, maar dan kan de pret eigenlijk meteen beginnen. Een slingerend pad door een bosje en super mooie bloemen met af en toe een glimp van het dal beneden. Gaaf! Ondanks dat ik niet echt heel goed in klimmen ben en het zweet in straaltjes langs mijn hoofd naar beneden loopt, kan ik echt genieten hier. Voor ik het weet zijn we bij de VP – tevens het eerste checkpoint – na een koekje, een bekertje water en de nodige foto’s beginnen we aan de klim naar Bønntuva, waar het tweede checkpoint zich bevindt. Als we daar niet binnen 2 uur na de start zijn, is het hele feest afgelopen en moeten we via de Bønntuva Skyrace-route weer naar beneden. In principe zou dat genoeg tijd moeten zijn, maar ik word toch altijd wel een beetje nerveus van zo’n limiet en dat begint op een gegeven moment toch een beetje te knagen. Het uitzicht is nog steeds super gaaf en we doorkruisen hier het eerste sneeuwveld, maar ik ben eigenlijk net iets te gefocust op de cut-off om dat echt in me op te nemen. Nergens voor nodig, want met nog ruim een half uur over passeren we de timing devices. Voor ons strekt een vallei met een prachtige singletrack zich uit naar de volgende klim. Op naar Tromsdalstinden!
De singletrack is fantastisch om overheen te rennen. De lichtelijke kramp in mijn bovenbeen is weg, we mogen nog een keer door een sneeuwveld (lekker koel aan de beentjes) en ik heb echt het gevoel dat ik vlieg. Lopen hier kost totaal geen moeite, zo gaaf! Voordat ik het weet zijn we bij de rivieroversteek waar we voor het laatst onze watervoorraad aan kunnen vullen voor we Tromsdalstinden over zijn. Ongefilterd water drinken voelt altijd een beetje gek voor mij, maar zo’n beetje iedereen staat hier met zijn of haar softflasks in het water en als Tim mij ervan verzekerd heeft dat dat echt wel kan hier, vul ik mijn bekertje ook maar. Heerlijk!
En dan mogen we weer klimmen, eerst naar Rødryggen en dan naar de top van Tromsdalstinden. Het eerste deel is steil, maar prima te lopen. Daarna volgt een vlakker en goed renbaar deel, en dan begint het technischere deel pas echt. Smalle gravelpaadjes worden afgewisseld met hele boulderfields waar ik deels op handen en voeten omhoog klauter. Op 1000m hoogte stoppen we even om een winegum te eten en wat foto’s te maken en dan klauteren we weer verder. Ik had best wel opgezien tegen deze klim, maar het uitzicht, het afwisselende terrein en de gekke sneeuwkap die rechts van ons ligt maken dat we eigenlijk zo boven zijn.
De top van Tromsdalstinden is tevens het hoogste punt van de race, dus vanaf hier is het praktisch alleen nog maar dalen (op ongeveer 350 hoogtemeters na). We maken nog even wat foto’s, eten en drinken nog even iets, en als ik mijn moeder heb geappt om te laten weten hoe ver we inmiddels zijn is het tijd om aan de afdaling te beginnen. Beide hebben we de fout gemaakt te denken dat we nu dan weer kunnen hardlopen, maar de eerste 1,5km wacht ons eenzelfde boulderfield waarover we net omhoog zijn geklommen. Alleen dan steiler lijkt het. Ik ga een paar keer gemeen door mijn enkel en val tussen twee rotsblokken waardoor ik een mooie schaafwond op mijn scheenbeen krijg als souvenir. Toch maar even iets voorzichtiger doen hier.
Als het pad vlakker wordt, buigen we af naar links en mogen we over een glooiend zacht paadje naar onze laatste klim naar Fjellheisen. Tot het begin van die klim gaat het lopen best wel lekker. We gaan een paar riviertjes over en de omgeving is – nog steeds – super mooi. We rennen net een beetje lekker kletsend naar beneden als voor ons ineens een aantal vrijwilligers van de organisatie op het pad zitten. ‘To the left, guys. It’s only 10 kilometers to the finish!’ Ik draai af naar links en sta voor mijn gevoel praktisch meteen stil door de heuvel die we op moeten. Dan de stokken er maar weer bij, en zo ploeteren we weer omhoog. Ik voelde me tot nu toe best goed, maar nu lijkt de man met de hamer me toch op te staan wachten. Een hap van een clifbar en een korte sanitaire stop helpen wel, maar ik probeer vooral heel erg de stroom aan negatieve gedachten weg te drukken. Als ik nog even snel naar huis app hoe ver we inmiddels zijn, valt mijn blik op de tijd; 15:53. Dat betekent, met inmiddels nog 8km te gaan waarvan 5,5 km praktisch alleen naar beneden, dat we de 6 uur nog kunnen halen. Vet! Zelf had ik meer ingezet op 7 uur met een ‘het zou super vet zijn als we 6 uur halen maar dat zal wel niet’-kanttekening. Ik klem mijn tanden op elkaar, negeer de pijn in mijn benen en power-hike/ren het laatste stuk naar Fjellheisen.
Een koekje en een bekertje water later pruts ik mijn stokken in mijn riem, app nog snel naar huis en met een ‘hou vol’ van mijn broertje in mijn hoofd en nog 39 minuten op de klok beginnen we aan de afdaling. Vanaf hier volgen we de route die we vanmorgen liepen in tegengestelde richting. We dalen weer tot onder de boomgrens en met niemand voor ons kan ik echt genieten van de bloemen die langs het pad staan en de uitzichten op Tromsø. Als we de woonwijk weer inlopen, worden we aangemoedigd door een paar bewoners. Leuk! We lopen weer achter de kathedraal langs en beginnen dan weer aan de klim op brug op. Het voelt alsof ik aan de grond vastgelijmd zit en voor geen meter vooruit kom. Het hoogste punt van de brug lijkt maar niet dichterbij te komen. Als we eindelijk boven zijn, voelen mijn benen een beetje als twee rubberen elastiekjes. Gelukkig gaan we nu alleen nog naar beneden en een stuk vlak naar de finish. Moet lukken!
Op de kades worden we aangemoedigd door mensen die al gefinisht zijn of toevallig zitten te kijken. Vaak in het Noors, maar dat maakt me niet uit. Ik lach maar een beetje, verbijt de verzuring in mijn benen en heb eigenlijk maar één ding in gedachten: binnen 6 uur finishen. Met nog één hoek te gaan, haal ik ergens nog de kracht vandaan om aan te zetten. Ik durf niet meer op mijn horloge te kijken. De hoek om en daar staat dan de finishboog. Mijn benen protesteren maar ik luister niet. Lopen jullie! De speaker kondigt ‘another two finishers of the Tromsdalstinden Skyrace’ aan. Dat zijn wij, toch? Terwijl ik over de finish mat stap, roept ze twee namen om die door moeten gaan voor die van ons met ‘from the Netherlands in a time of 5 hours 53 minutes..’ en de rest hoor ik niet meer. Wtf! Het is gewoon gelukt!! Alles dat compleet faalde in mijn hoofd tijdens het NK in Tesserete is gelukt hier. Tuurlijk, ik heb in de verste verte geen podium gelopen en er zijn vast wel mensen die het sneller kunnen, maar wat een gave ervaring! Ik ben best trots op mijn middenmoot ranking (normaal is dat tussen de andere internationale atleten een stuk lager) en op dat ik me niet gek heb laten maken door vooral mezelf eigenlijk. Cheers to believing in yourself!
siltrnl.wordpress.com 