10 augustus 2019
Een beetje gespannen sta ik mijn startnummer op mijn hemdje te prutsen. We zijn iets te laat vertrokken vanmorgen, waardoor de laatste kilometers naar La Roche en Ardenne nou niet echt de meest relaxte waren en mijn voorbereiding qua drinken voor een run ook niet waren zoals ze zouden moeten zijn. Maar goed, we zijn op tijd en qua drinken is het even niet anders. Ik zucht, probeer de stress een beetje van me af te schudden en loop achter Tim aan naar het startvak.
Omdat de Tromsdalstinden Skyrace van vorige week nog wel enigszins voelbaar is, gaan we een beetje in het midden van het startvak staan. Gewoon lekker lopen vandaag, dat is het plan. We hadden alleen geen rekening gehouden met de box die precies achter ons staan, dus als de speaker iets in het Frans begint te vertellen over de race schrikken we ons helemaal kapot en besluiten we om een andere plek te zoeken. We wringen ons iets verder naar voren. Hmm nu staan we toch redelijk vooraan. Maar, zeg ik tegen mezelf, stick to the plan. Gewoon rustig doen.
En dan zijn we gestart. De top van het veld vliegt er vandoor en voor me loopt een hele horde mensen op een duidelijk relaxter tempo achter ze aan. Kan ik er langs of? Ja! Weg plan. Zodra de route Avenue de Villez opdraait, grijp ik mijn kans en loop met Tim in mijn kielzog een hele groep mensen voorbij. Ook een beetje met het idee dat we dan straks op de eerste singletrack de opstopping een beetje voor zijn.
Tot de eerste klim gaat dat redelijk goed. Ik heb de dame voor me nog in het vizier en gok erop dat ze straks, als de klim steiler wordt, gaat wandelen. Zelf heb ik me voorgenomen om in elk geval zo lang mogelijk te blijven dribbelen. Dat lukt tot de helft, ongeveer tot het punt dat ik me te erg begin te ergeren aan het zware gehijg van iemand die zo’n beetje in mijn oor lijkt te lopen. Powerhiken dan maar. Hopelijk gaat die persoon me dan voorbij en kunnen we weer ongestoord verder. Maar helaas, de hijger stopt ook met rennen. Hmm. Tim heeft mijn veranderde houding een beetje in de gaten en met een ‘hou vol, het gaat super goed’ zijn we eigenlijk voor ik het weet boven. De helling is dan nog een beetje vals plat, maar wel renbaar. De mevrouw voor me verdwijnt net om de hoek, dus als ik nu kan blijven rennen moet ik haar kunnen hebben.
Dat loopt alleen een klein beetje anders. De route klimt nog een paar keer gemeen, dat wist ik op zich van de vorige keren, en daar heb ik in mijn enthousiasme net even te weinig rekening mee gehouden. Gevolg, bovenop het laatste klimmetje van die serie ben ik zo misselijk als een kraai. Ik baal ontzettend, maar er zit niets anders op dan de dames voor me te laten gaan en even te gaan wandelen. Sorry, Tim! Die blijft gelukkig wel in de buurt voor het geval dat, maar zodra we echt aan de afdaling naar de singletrack waar ik voor de opstopping wilde zijn beginnen, gaat het gelukkig wel weer. Ik kan goed snelheid maken en we vliegen over de losse stenen en gekke moddergeultjes naar beneden. Zo vet dit!
Als de route het bredere pad afdraait naar de singletrack ben ik even bang dat we hier achteraan in de rij kunnen aansluiten, maar dat blijkt gelukkig niet het geval. Met alleen twee mannen voor ons kunnen we lekker doorlopen. De route loopt hier over een paadje dat niet heel vaak belopen lijkt en komt uit op een weide met veel distels en brandnetels. Ondanks dat het best wel warm is, ben ik blij dat ik deze keer mijn hemdje gewoon aan heb gehouden. We steken een smal stroompje over en komen via een weer wat breder pad en uiteindelijk een asfaltweg met een gemeen steil klimmetje op een bosweg met super mooi uitzicht over het dal waar de Ourthe doorheen stroomt. Ik ken deze weg nog van vorig jaar tijdens de ultra en verheug me al op een aantal kilometers lekker cruisen als we ineens rechts een heel smal paadje opdraaien en steil naar beneden moeten. Het is daar echt oppassen geblazen en ik ben erg blij met mijn schoenkeuze (toch maar met serieuze noppen). Tim kan zijn nieuwe Hoka’s hier echt even een vuurdoop geven!
Onderaan de helling mogen we de Ourthe door. Even wat verkoeling, en stiekem is dat altijd best wel spectaculair. Het water komt tot halverwege mijn bovenbenen en het valt me eigenlijk tegen hoe sterk de stroming nog is ondanks de droogte van de laatste tijd. We komen gelukkig heelhuids aan de andere kant en vervolgen onze weg over een grassig paadje langs de rivier. Net als ik denk, ‘he dat huisje komt me bekend voor, de verzorgingspost bij Maboge is nu vast niet ver meer’ slaat de route genadeloos af en opnieuw best steil omhoog. Ik onderdruk een zucht en begin te klimmen. Bij de Trail des Fantomes Hivernal mogen we hier altijd naar beneden en dan is het al best steil, maar om dan nu omhoog te lopen hakt er best wel in. Ik probeer mijn verstand maar gewoon op nul te zetten, mijn zeurende benen te negeren en gewoon te gaan. Eenmaal boven hebben we best wel weer mooi uitzicht. We lopen eigenlijk wel weer lekker en als we dan weer naar beneden lopen, zie ik ineens een geel shirtje voor me. De dame die ik net moest laten gaan! Met hernieuwde motivatie begin ik aan de afdaling. Zodra we de weg opdraaien ga ik haar voorbij.
In de veronderstelling dat zij ongetwijfeld ook even stopt bij de verzorgingspost, maken we even een korte pitstop voor een bekertje cola en chocoladecake (die ik stiekem wel echt naar binnen gepropt heb om zo min mogelijk tijd te verliezen). Voor de zekerheid vul ik mijn softflask nog even bij. Als we klaar zijn om te vertrekken is de andere dame alleen in geen velden of wegen meer te bekennen. Verdorie! Een beetje gehaast begin ik aan de beklimming van de Mur de Maboge, Tim lijkt op zijn dooie akkertje achter me te lopen. Ik probeer me daar zo min mogelijk van aan te trekken (echt, ik ben niet zo’n goede klimmer) en probeer me vast te bijten in de gemene klim die nog voor me ligt. Nog twee bochtjes, nog een, nog een stukje vals plat, powerhike dan maar en dan zijn mijn benen genoeg opgehouden met schreeuwen om weer te beginnen met hardlopen.
Op ongeveer 10 kilometer slaan we rechtsaf. Vanaf hier is het eigenlijk één lange afdaling naar de finish. Als ik nog iemand bij wil halen moet het hier gebeuren. Langzaam maar zeker zet ik steeds meer aan. Met Tim’s voetstappen als altijd achter me sjezen we naar beneden, naar La Roche, naar de finish. Maar waar blijft verdorie dat gele shirtje?! We gaan het bordje met ‘nog 2 kilometer te gaan’ voorbij, niets. Passeren een fotograaf, maar nog steeds niets. De ondergrond verandert in een soort van asfaltweg, nog steeds niets. Na een kort stukje singletrack mogen we scherp naar rechts en dan via een steile afdaling naar beneden om de Ourthe voor de laatste keer over te steken. Hier zou ze dan toch wel..? Maar nee, hoor. Geen geel shirtje.
Ik geef het op en probeer dan maar de dames achter me voor te blijven en mijn huidige positie (voor wat dat dan ook waard is en mag zijn) vast te houden. Daarbij, drie jaar geleden ben ik hier gemeen onderuit gegaan, en daar heb ik niet zoveel zin in deze keer. Als het pad weer wat vlakker wordt, wurmen we ons langs een paar mannen en dan staan we ineens weer voor de Ourthe. En wat zie ik daar aan de andere kant? Het gele shirtje! De vrouw gaat net de rivier uit. Ik weet niet hoe snel ik naar de andere kant moet komen, en probeer in de laatste 400 meter naar de finish alles wat ik kan om haar nog in te halen. Stiekem wist ik zelf ook wel dat dat niet meer ging gebeuren, maar als je het niet probeert, lukt het sowieso niet. Ik storm de finishlijn over, maar de mevrouw is net 20 seconden voor me gefinisht. Fair enough!
Als ik even later de uitslagen bekijk, blijkt dat ik als 7e dame gefinisht ben. Top 10 en ik heb alles gegeven dat erin zat, dus daar ben ik eigenlijk wel super blij mee!
siltrnl.wordpress.com 