13 augustus
Om allerlei redenen hebben we besloten dit weekend niet te kamperen in Limburg maar vanuit Groenlo op ‘race-day’ naar La Roche en Ardenne te rijden, dus het is vroeg dag vandaag. Ik heb altijd een beetje een hekel aan vroeg opstaan, maar vandaag lijkt het mee te vallen. De vorige trail die Tim en ik hebben gelopen is alweer een maand geleden (de Eiger trail) en ik heb er echt zin in vandaag. We hebben allebei de Trail des Fantômes (TDF) nog nooit gelopen, dus dat beloofd wat! Nadat ik nog even wat laatste spullen in mijn tas heb gepropt, heb gecontroleerd of ik écht alles heb en mijn ouders gedag heb gezegd, is het dan zover. Op naar La Roche!
Natuurlijk zijn we nog wat dingen vergeten (een paspoort is wel tamelijk belangrijk als je naar het buitenland gaat, ook naar België) en na een korte pitstop in Velp tuffen we al gauw over de snelweg naar het zuiden. Nederland is deze ochtend bedekt onder een hardnekkig grijs wolkendek, maar naarmate we zuidelijker komen lijkt het steeds mooier weer te worden. Als we in La Roche aankomen, staan we onder een strakblauwe hemel in de blakende zon. Nadat we onze startnummers hebben opgehaald en net iets te lang hebben rondgehangen bij de Scarabee-stand, haasten we ons terug naar de auto om ons klaar te maken voor de start over 30 minuten. De twijfel in kledingkeuze verschuift voor mij van t-shirt of hemdje naar hemdje of topje. En ondanks dat ik het niet echt heel chill vind om in m’n blote buik te lopen, kies ik toch voor de laatste optie. Met nog 10 minuten te gaan, hobbelen we weer naar de start waar we gelukkig nog net een sanitaire stop kunnen maken en ons exact op tijd in het startvak wurmen.
Vanaf de start slingert de route zich de camping af en het dorp uit richting de eerste toch wel redelijk serieuze klim. Ik begin vol goede moed aan de klim omhoog, rennend en wel. Tim draaft gemakkelijk achter me, tenminste zo lijkt het. Halverwege besluit ik dat het wel welletjes is met dat rennen en schakel over naar een soort powerhike (of iets dat erop moet lijken). Sorry Tim! Ik maak het wel weer goed als we straks naar beneden rennen, want gelukkig is dalen wel mijn specialiteit. De afdaling die volgt duurt relatief lang en we kunnen lekker doorlopen totdat we van het brede pad afslaan naar een singletrack met obstakels erop (een paar omgevallen boomstammen). Op het smalle paadje is een opstopping ontstaan en er zit niets anders op dan achteraan te sluiten en rustig te wachten tot we weer door kunnen. Ondertussen dan maar even plantjes kijken, voor Tim althans, en het duurt niet lang voor er een onbekende paddestoel naast het pad is ontdekt. Inmiddels loopt het voor ons alweer door, dus veel meer aandacht dan een snelle foto krijgt de paddestoel niet.
Trailrunnen zonder shirt heeft zo zijn nadelen. Dat wordt ons even later pijnlijk duidelijk. De singletrack komt namelijk uit op een veld met brandnetels van makkelijk 1,50 meter hoog. Auw! Met een ‘Ah gelukkig hebben brandnetels een zuiverende werking’ probeert Tim het positieve van de planten nog te belichten. Nou, dat hoop ik dan maar, want het begint toch wel behoorlijk vervelend te worden.
Na een kort stukje asfalt en een chille afdaling maakt de route een scherpe bocht naar links en begint een behoorlijk steile klim, waarvan het lukt om tot driekwart omhoog te rennen. Het pad versmalt daarna weer naar een singletrack en wordt vanaf dat punt behoorlijk technisch, maar heel erg vet! Wat dat betreft is de Trail des Fantômes voor ons een goede vuurdoop, want een trail van dit kaliber hebben we allebei nog nooit gelopen. De klimmetjes zijn behoorlijk pittig en ook bij de afdalingen moet ook ik een stuk beter kijken waar ik mijn voeten neer kan zetten, maar so far so good en het is echt ongelofelijk gaaf hier. Tot het punt waarop mijn horloge aangeeft dat we 1,5 uur hebben gelopen, want daar begint de volgende klim en begint mijn lichaam flink te protesteren. Note to self: in dergelijk terrein om het uur iets eten en niet wachten tot het te laat is. De mentale klap die deze fout met zich mee brengt, blijft een kilometer of 2 doordreunen en wordt daarna weer versterkt als blijkt dat er een pijl verkeerd staat en we met een hele club trailers verkeerd zijn gelopen. Het is niet helemaal duidelijk waar we dan wel naartoe moeten. Ik heb, in tegenstelling tot wat ik normaal gesproken altijd wel doe, deze keer geen foto van de route gemaakt en het internet in de vallei van de Ourthe is niet echt om over naar huis te schrijven. Stom stom stom! Gelukkig heeft iemand een uitgeprinte kaart en lukt het zo om, ondanks een paar discussies, de goede route te vinden en uiteindelijk de eerste verversingspost te bereiken.
Cola! Eindelijk! Geen idee hoe vaak ik mijn bekertje gevuld heb, sorry andere deelnemers als ik jullie cola heb opgedronken. Nadat we onze waterzakken bijgevuld hebben, heel even hebben gezeten en een foto hebben gemaakt van de uitgeprinte kaart vervolgen we onze weg weer richting La Roche. Mijn horloge geeft inmiddels meer dan 2,5 uur looptijd aan en op het moment dat ik me realiseer dat het moeilijk wordt om voor 18.00 uur terug te zijn en we die laatste UTMB-punt wel op onze buik kunnen schrijven, daalt mijn humeur tot een absoluut nulpunt. Het stuk dat volgt langs de oevers van de Ourthe, met een heus stukje scrambling, is weliswaar heel erg gaaf, maar het dringt niet echt tot me door. Ik ben super chagrijnig, raak Tim kwijt (die gewoon zijn veters aan het strikken was, blijkt achteraf), voel me een mislukking en ben vooral heel erg boos op mezelf. Het eerste dat ik tegen Tim snauw, nadat ik hem heel boos heb aangekeken omdat hij ineens weg was, is ‘nooit meer! Echt, nooit meer!’
De rivieroversteek biedt letterlijk en figuurlijk hoognodige verkoeling. De klim daarna gaat eigenlijk op de automatische piloot. De volgende kilometers eigenlijk ook, tot ik besluit om even op mijn telefoon op de kaart te kijken waar we ongeveer zitten en hoe ver we ongeveer nog moeten. Het is 17.00 uur, de tijd waarop ik verwachtte dat we binnen zouden zijn. Eén gemiste oproep van mijn moeder en een bezorgd appje. Nooo! Ik ben helemaal vergeten iets te sturen, en zij gaat er natuurlijk vanuit dat we elk moment over de finish komen of al zijn. Het is nog ongeveer 8 kilometer lopen, dus we moeten zeker nog wel een uur. Damn! Ik stuur snel iets terug, deel een zakje cola-rozijnen (echt een aanrader!) met Tim, mompel nog iets in de trant van ‘deze trail, nooit meer!’ en begin weer te rennen. Tim houdt wijselijk zijn mond en rent mee.
We bereiken de tweede verversingspost eerder dan verwacht. Met nog 40 minuten op de klok voor de laatste 5 kilometer en na het lezen van het aanmoedigende appje van mijn moeder, besluiten we er (voor zover dat nog gaat) vol voor te gaan en te proberen de finish nog voor 18.00 uur te halen. Direct na de verversingspost beginnen we aan, naar mijn idee, de steilste klim van het hele parcours, maar op de een of andere manier lukt het om de vermoeidheid te negeren en langzaam maar gestaag omhoog te lopen en oh wat is het dan chill om de rest van de weg naar beneden te mogen rennen. En wat een heerlijke afdaling is dit! Beneden kunnen we de finish al zien liggen, mijn benen voelen wonder boven wonder weer iets beter en naar beneden rennen voelt een beetje als vliegen op dit moment. Zo zal het er ongetwijfeld niet uit hebben gezien, maar in mijn hoofd ren ik echt super nu.
Bij het bordje ‘nog 1 km tot de finish’ maakt de route een scherpe bocht naar rechts en buigt van het brede pad af een singletrack op. En wat voor één! Voor die laatste kilometer hebben we volgens mijn horloge nog 3,5 minuut. Ik weet dat we dat niet gaan halen, maar eigenwijs als ik ben denk ik ‘ach, we gaan naar beneden en dat kan ik goed dus let’s go!’ De afdaling naar de laatste rivieroversteek is steil en glad en in een poging alles uit de kast te halen om 18.00 uur te halen, zet ik heel even mijn voet verkeerd neer. No way dat ik die fout nog kan herstellen en voor ik zelf door heb wat er gebeurt, lig ik achterover op het pad. Het doet pijn, behoorlijk zelfs. Ik hoor geschrokken reacties achter me, maar het enige waar ik aan kan denken is opstaan en verder gaan. Zo snel mogelijk. De rivieroversteek gaat makkelijk, maar als we daarna aan de overkant staan, merk ik dat mijn benen toch een beetje een klap hebben gehad van die valpartij. Met mijn verstand op nul hobbel ik naast Tim naar de finish. Het is niet ver meer, hooguit nog 400 meter, langs de kant staan mensen te klappen en ons aan te moedigen, en ik doe heel erg mijn best om een soort van glimlach op mijn gezicht te toveren.
En dan is daar de finish. Eindelijk! Ik ben helemaal kapot, loop op een soort automatische piloot naar de verversingspost voor een watermeloen en wordt daarna door Tim meegesleurd naar de EHBO. ‘Je bloedt’, is zijn enige uitleg. Ik vind het allemaal prima, het enige waar ik aan kan denken is het stuk watermeloen in mijn hand. Eten! Blijkbaar zit er een behoorlijke snee aan de achterkant van mijn bovenbeen, die in eerste instantie mee lijkt te vallen, maar omdat het behoorlijk doorbloedt besluit de EHBO-meneer toch maar een verbandje om mijn been te wikkelen. Battle wounds! Haha. We staan nog een beetje met de beste man te praten, en nadat ik heb beloofd dat ik het verband er tenminste een paar uur op laat zitten, lopen we via de verversingspost terug naar de auto. Uiteindelijk zijn we om 18.03 uur gefinisht. 3 minuten te laat dus. Stiekem baal ik best wel. Zeker als ik achteraf terugreken dat dat precies dat stuk van ongeveer 2 kilometer was dat we verkeerd zijn gelopen. Maar goed. Niets aan te doen.
We zijn nog maar 10 minuten onderweg als ik, stiekem toch best wel trots op onze prestatie, opzij kijk naar Tim ‘Volgend jaar weer?’ ‘JA! Sowieso!’ Trail des Fantômes, je was zwaar, maar heel erg gaaf en je staat vanaf nu op onze trailkalender! Tot volgend jaar! 😀
siltrnl.wordpress.com 