15 september 2019
Nog half duf van de autorit vanuit La Roche en Ardenne, waar we vannacht op de camping hebben gestaan, sta ik uit te staren over de ENCI groeve. Het landschap dat zich voor me uitstrekt ziet er surrealistisch uit en dat maakt dat ik dit een van de gaafste trails van Nederland vind. De oranje pylonnen steken fel af tegen het witte kalksteen in de groeve, die op zijn beurt weer bizar wit lijkt onder de strakblauwe lucht. Het belooft een warme dag te worden vandaag, ondanks dat de herfst volgende week al voor de deur staat. Ik friemel nog een beetje aan de softflasks voorin mijn trailvest, als opeens het startschot klinkt en het hele startvak zich langzaam van de helling af de groeve in begint te bewegen. Voor ik het goed en wel in de gaten heb, zijn we onderweg.
Ik had een race-plan voor vandaag – zo hoog mogelijk eindigen – maar na de UTML van gisteren leek me het een beter idee om dat los te laten en ‘gewoon’ lekker te gaan lopen. Het is de eerste 3 kilometer op de stenen van de groeve echt oppassen geblazen waar en hoe je je voeten neerzet, maar ondanks dat ik een groot deel van de tijd naar beneden kijk om een plekje te zoeken voor mijn volgende landing en afzet, wissel ik toch ook een beetje af met om me heen kijken en genieten van de omgeving. En, heel eerlijk, stiekem kijken hoeveel dames er voor me lopen. Zucht! Ik leer het ook nooit.
De klim die ons de groeve uit leidt, zet me eigenlijk meteen weer op mijn plaats. Ik had me er namelijk een beetje op verkeken hoe lang de klim stiekem toch is, en vooral ook zou zwaar die losse keien lopen. Eenmaal weer bij het startpunt besluit ik toch maar even iets terug te schakelen. De UTML zit nog voelbaar in mijn benen, er wacht ons vrijwel meteen nog een klimmetje en het begint al behoorlijk warm te worden.
We ronden het vijvertje naast Chalet D’n Observant en mogen dan inderdaad aan het volgende klimmetje beginnen. Gelukkig wel helemaal in de schaduw, zodat we in elk geval nog een beetje in de koelte lopen. Eenmaal boven meanderen we een beetje door het afwisselende Limburgse landschap, waarbij we achtereenvolgens getrakteerd worden op gave uitzichten, beschutte weitjes, grotten en de nodige afdalingen en klimmetjes. Tijdens het klimmen zet ik een dribbel- of power hiketempo in, en bij het afdalen lukt het nog wel redelijk om wat tempo te maken. Bij de laatste gemene klim voor de rivier de Jeker over mogen, hebben mijn benen er echter genoeg van. Alle kracht lijkt weg binnen een paar seconden weg te lopen en mijn humeur mee te nemen. Chagrijnig en teleurgesteld kijk ik langs de helling omhoog, terwijl de top van dit klimmetje steeds verder van me weg lijkt te drijven en steeds meer mensen ons voorbij gaan. Ik kijk om naar Tim, die nergens last van lijkt te hebben. ‘Sorry, rennen gaat even niet meer zo lekker’, mompel ik en begin omhoog te wandelen. ‘Nou, bij mij ook niet, dus ik vind dit helemaal niet erg’ hoor ik Tim achter me antwoorden. En na gisteren is dat eigenlijk ook helemaal niet zo gek. Eenmaal boven wandelen we nog een klein stukje door terwijl we allebei een winegum wegkauwen. Met volgend weekend Schotland voor de boeg is het misschien gewoon een beter idee om alle posities uit mijn hoofd te zetten en gewoon lekker te gaan lopen. Al gauw dalen we af naar de Jeker en mogen we aan de overkant van de Cannerweg tussen de wijngaarden door weer omhoog naar de andere kant van het dal. Wonder boven wonder willen mijn benen nu wel meewerken, en al dribbelend zijn we zo boven. Na een kleine kilometer asfalt mogen we het bos weer in, waar ons een paar pittige klimmetjes te wachten staan. Even doorbijten dus!
We komen net een afdaling uit die vrijwel meteen gevolgd wordt door een volgend pittig klimmetje als we bij een splitsing aankomen. Of nou ja, eigenlijk meer een vork in de weg. Het rechter pad gaat verder omhoog en het linker pad vlakt af en begint zelfs een beetje te dalen. Een echt duidelijke pijl hangt er niet bij, en de loper voor ons heeft het rechter pad gekozen. Mijn benen en ik zuchten, en beginnen met Tim in ons kielzog aan een power hike-tempo het rechter pad op, achter de loper voor ons aan. Over het algemeen gaan dit soort trailruns niet over de makkelijkste paadjes. Maar ergens zit het me toch niet helemaal lekker, want vaak hangt er na zo’n splitsing nog een pijl ter bevestiging dat je nog op de juiste route loopt. En die hangt er niet. Links en beneden van mij zie ik wel het andere pad. ‘Lopen we hier eigenlijk…’ en nog voor ik mijn zin kan afmaken zie ik beneden een gele rechthoek met een zwarte streep erin. ‘Nee! Daar! Een pijl! Tim, we moeten terug, we moeten dat andere pad hebben!’ En ik draai me om. Tim heeft de pijl nu ook gezien. ‘Shit ja!’ ‘Meneer! We moeten terug! We lopen verkeerd!’ Pas nadat Tim ‘terug, terug!’ heeft geschreeuwd heeft de loper voor ons ook in de gaten wat er aan de hand is. Om ons geschreeuw kracht bij te zetten beginnen we vast terug te lopen naar de splitsing. Niet veel later horen we de man andere lopers voor hem waarschuwen, en een paar honderd meter verderop worden we weer ingehaald door een hele groep verkeerd gelopen trailers. Ik mopper nog even op mezelf dat ik ook beter had moeten weten dan blindelings achter iemand anders aan te lopen, maar besluit dan dat dit stukje dan maar bij de bonus hoogtemeters hoort.
Een stukje asfalt en een rommelig bosje later komen we uit op de weg langs het Albertkanaal. Vanaf daar is het niet ver meer naar de verzorgingspost en zijn we al ruim over de helft. Ondanks dat we rustig aan doen, gaat het qua tijd nog best oké. Mijn benen hebben zich er na wat morren bij neergelegd dat ze toch nog even door moeten, en na een bekertje cola en een kleffe cake zetten we ons weer in beweging. Even door het dode punt heen bijten en dan op naar D’n Observant! Maar eerst nog een stuk vals plat. En nog een stuk. En nog een. Ik dribbel maar gewoon stug door tot we uiteindelijk echt boven zijn, en houd mezelf voor dat Tim het (ondanks dat hij altijd zo ergerlijk makkelijk omhoog lijkt te kunnen rennen) ook heel zwaar heeft. Daarbij mogen we straks vast weer naar beneden en dan kan ik mijn specialiteit weer volledig benutten. We duiken een bos in en dan mogen we over een leuk slingerpaadje naar beneden.
Het is heerlijk om over de zachte bosgrond in de schaduw naar beneden te sjezen. Tussen de bomen door hebben we af en toe een gaaf uitzicht over de rest van Limburg en België, en als we een aantal keer aan onze linkerkant een mergelgrot passeren is het plaatje helemaal compleet. Heel gaaf! Echt weer even genieten hier. We krijgen nog wel een paar super steile klimmetjes voorgeschoteld, maar dat mag – ja oké, ik heb toch even een beetje gemopperd – de pret niet drukken. Als we na een aantal slingerende bochten dan eindelijk bovenop D’n Observant staan, kunnen we beneden de speaker bij de finish al horen. De rest van de route gaat nu eigenlijk alleen nog naar beneden. Nice! De beentjes hebben er ook weer zin in en vol hernieuwde energie beginnen we aan de afdaling. Zo nu en dan hobbelen we een paar andere trailers voorbij. Het gaat eigenlijk best wel weer lekker, tot ik merk dat er zich weer een treintje achter ons gevormd heeft. En, dat zelfs Tim zich daaraan ergert. Ik probeer het van me af te zetten, maar als ik Tim achter we een flinke misstap hoor maken en door zijn enkel hoor gaan, is voor mij de maat een beetje vol. Precies op dat moment komt er een andere dame half en half voorbij. Ik ben eigenlijk helemaal niet meer bezig met wie me wel of niet voorbij gaat, maar half wel half niet achter me plakken, daar houd ik sowieso niet van. Stiekem drijven mijn gedachten nog even terug naar de Rozendaalse Veldtrail van een paar weken geleden, en daarmee ook een soort vastberadenheid. Het gaat me echt niet nog een keer gebeuren dat iemand me vlak voor de finish inhaalt. Ik zet aan, en merk dat de dame ondanks dat zij het treintje niet leek te willen trekken mee gaat in het tempo. Er ontglipt me een ‘Oh for fuck’s sake!’ en ik versnel nog meer. Twee paar voetstappen achter me versnellen mee. Frustratie maakt plaats voor boosheid, en in een belachelijke sprint voor de nietszeggende zoveelste plaats storm ik over de finishmat. Tim loopt twee stappen achter me, en een aantal meter daarachter de dame. Het gaat ook eigenlijk helemaal nergens over, maar ik kon het toch niet laten.
Als een van de vrijwilligers de timingchip van mijn schoen heeft geknipt, en we gewapend met onze t-shirts en herinneringsmedailles teruglopen naar de auto, begin ik toch wel een beetje te grijnzen. Wat een gave trail is dit toch weer! Mijn nieuwe schoenen zijn ingelopen voor volgende week, en ondanks de zware benen van gisteren hebben we het in een snellere tijd dan een paar jaar geleden toch maar weer mooi geflikt. Als het volgend jaar lukt, dan zijn we hier sowieso weer!
siltrnl.wordpress.com 