28 augustus 2019
>> “Ah man, ik heb echt het idee dat ik er niets van ga bakken vandaag, en dat iedereen sneller gaat zijn dan ik.” Rianne zit naast me in de auto en kijkt me verbaasd aan. Ik voel me ook wel een beetje stom dat ik het zo zeg. We zijn net weg uit het werk en ik begin nu al te zeuren. “Maar hoezo dan? We gaan toch gewoon rustig aan doen? Dus wat boeit het als iedereen sneller is? Op het schema staat voor vandaag gewoon een rustige duurloop he?” Dat is wel waar! Maar het zenuwachtige gevoel blijft toch nog in mijn achterhoofd hangen. Nou ja, gewoon chill aan en dan komt alles vast goed.
Als we thuis zijn hebben we nog precies tijd om ons om te kleden en even chill op de bank koffie te drinken. Ik was natuurlijk al weer helemaal aan het stressen dat we de start door files nooit gingen halen, maar dat was echt nergens voor nodig want de 5,7 kilometer start pas om 19:10 uur. Na het omkleden lopen we in een rustig dribbeltempo naar de start bij kasteel Rosendael. Mijn benen voelen aardig zwaar aan, maar gelukkig gaan we vandaag gewoon rustig aan lopen dus dat zal zo wel beter gaan. Tegen de tijd dat we door het hek de kasteeltuin in dribbelen voelen mijn benen ook al weer wat beter, dus niets om je druk over te maken.
We halen onze startnummers op bij de stand en kijken naar de lopers die zich opmaken voor de start van de 12,5 kilometer. Die start om 19:00 uur, dus als de lopers na een kort praatje van de burgemeester vertrokken zijn, kunnen we nog net even rekken. Het is stiekem best wel warm dus ik ben blij dat ik een hemdje aan heb. 5 minuten voor de start roep de speaker dat het tijd is om naar het startvak te gaan. Braaf schuifelen we samen met de andere trailers aan het startbanen in. Meestal staan we zo ergens halverwege, maar van de vorige keer weten we dat na de start is het parcours vrij smal wordt en we hebben allebei geen zin in gedrang. Verder naar voren dus! Uiteindelijk staan we bijna vooraan in het startvak. Al die mensen komen ons straks vast weer voorbij, maar geeft niets want we doen toch rustig aan vandaag. Alleen even zorgen dat we het eerste stuk vooraan lopen zodat we geen last hebben van het geduw en getrek.
30 seconden voor de start schuift iedereen nog net iets meer naar voren. De speaker telt af: “Nog 10, 9, 8, 7, 6,…” De kinderburgermeester steekt het startpistool omhoog, maar kennelijk werkt het ding niet helemaal lekker want we horen uiteindelijk geen startschot. Maar iedereen voor me begint te lopen, dus het zal wel goed zijn. We sprinten over het wildrooster de asfaltweg af en draaien een smal bospad langs de begraafplaats op. Het smalle pad loopt eigenlijk vrijwel direct steil omhoog. Het is maar goed dat we even een sprintje getrokken hebben, want hier is het moeilijk om mensen in te halen. Tijdens het sprinten hobbelt de softflask met water bijna uit een van de borstzakjes van mijn trailvest. Ik probeer hem er nog in terug te duwen, maar besluit hem na een aantal mislukte pogingen dan maar in mijn hand te houden. Als het pad wat steiler wordt halen we twee dames in. Voor me zie ik niet veel dames meer lopen, dus als ik me niet vergis loopt Rianne hier gewoon op een podium positie. Volgens mij heeft Rianne het nu zelf ook door want als we bovenaan de heuvel zijn zet ze vol de afdaling in.
Hoewel we volgens mij best veel vaart hebben gaat het de jongen achter mij duidelijk niet snel genoeg. Hij zit zo dicht op me dat ik zijn adem in mijn nekharen voel en als hij me dan eindelijk voorbij komt snijdt hij me zo de pas af dat we bijna allebei tegen de vlakte gaan. Na de onhandige inhaalmanoeuvre loopt hij gelukkig redelijk snel door, maar hij blijft wel in het zicht lopen. De route wordt na de afdaling wat vlakker en via een lange rechte zandweg komen we uiteindelijke bij het Rozendaalsche Veld. De route draait hier scherp naar rechts en in de bocht staan vrijwilligers met bekertjes water. Ik bedenk me dat we nu dus ongeveer halverwege de route zijn. We zijn nog steeds niet ingehaald door andere dames, dus als we zo door blijven lopen zit er misschien wel een podiumplaats voor Rianne in!
Mijn benen beginnen echter een ander idee te krijgen. Het zandpad langs de heide waar de route nu overheen loop gaat namelijk heel licht omhoog. Als je stil zou staan merk je er niets van, maar als je loopt voel je het wel degelijk in je benen! Maar net als ik tegen Rianne wil gaan klagen draait de route weer scherp naar rechts een bospad in dat nog steiler omhoog loopt. Niet dat dit het er beter op maakt, maar door het klimmen ben ik gewoon te veel buiten adem om veel te klagen. Veel meer dan een “goed bezig” komt er dan ook niet uit mijn mond. Gelukkig zijn we dus al over de helft. De route loopt verder over een aantal smaal paden met boomstammen en laaghangende taken. Gelukkig hebben we hier tijdens een training ook wel eens gelopen, dus we zijn nu bijna weer bij de finish! Aan het eind van het smalle pad loopt de route naar links. De vrijwilliger die hier staat roept enthousiast “kom op, nog even klimmen en dan is het alleen maar dalen naar de finish!”. De laatste “beklimming” is inderdaad niet veel meer dan een oplopend breed bospad, en als we aan de afdaling beginnen, geeft Rianne voor mij flink gas bij. Ik ben geen geweldige daler, maar als we zo door lopen kan ik het nog wel volgen. Bovendien halen we op deze manier weer wat mannen in, dus misschien kan ik zo zelf ook nog wel top 10 lopen! Ik heb inmiddels geen idee meer waar we op de route zijn, maar de finish is niet ver weg, dus gaan!
Ineens lopen we op een pad dat ik wel weer herken. We zijn nu boven aan de begraafplaats en ik weet dat het over dit brede pad alleen nog één keer naar links en één keer naar rechts is voor we bij de finish zijn! Rianne geeft nog meer gas en nu moet ik echt mijn best doen om de boomwortels te ontwijken en toch bij haar in de buurt te blijven! Onderaan de laatste bocht draaien we de asfaltweg weer op en zien we de finish boog liggen. Nog maar 400 meter! We sprinten de weg af of ons leven er vanaf hangt! Voor me hoor ik de speaker aankondigen dat de tweede dame binnen is! Dan is Rianne dus derde! Super gaaf! Maar vanuit mijn ooghoek zie ik ineens een oranje flits voorbij komen. Hu? Maar dat is toch de dame die we bij de eerste beklimming al in hadden ingehaald? Waar komt die ineens met een rotgang vandaan? Inwendig vloek ik maar er is niets meer aan te doen. We sprinten inmiddels in volle vaart over het wildrooster heen in een poging haar nog bij te halen, maar ze is net eerder over de finish dan wij. Kak!
Als ik over de streep kom loop ik in een rechte lijn door naar de post om de chip af te laten knippen. Ik sta te trillen op mij benen. “Sorry, ik kon gewoon echt niet harder” hijgt Rianne terwijl ze naast mij haar chip laat afknippen. “Geeft niet, supergoed gelopen” hijg ik terug. Het is wel zuur dat het net niet gelukt is om op het podium te eindigen, maar de Rozendaalse veldtrail blijft nog steeds een superleuke trail in de achtertuin. En volgend jaar gaat dat podium er zeker komen!
<< Zo nonchalant mogelijk dribbel ik voor Tim de straat uit richting Rozendaal. Ik weet dat hij zenuwachtig is en ik weet dat ik beloofd heb om er een rustige duurloop van te maken vandaag, maar dit voelt als een thuiswedstrijd en dan wil je eigenlijk gewoon knallen. In mijn hoofd woedt een strijd om de juiste beslissing, maar nog voor we Velp goed en wel uit zijn weet ik dat die strijd zinloos is. Ondanks het voornemen van het rustige lopen, de warmte en de pittige training van maandag is de beslissing al lang gemaakt, dus wie probeer ik eigenlijk voor de gek te houden?
Iets voor 19.00 uur spelden we onze startnummers op en staan we nog een beetje te rekken. Het wachten is nog op de start van de langere afstand voor we het startvak in mogen. Kom maar door! Ik laat eerst even wat mensen naar binnen druppelen en loop dan een beetje schuchter naar voren. Steeds een stukje verder, tot we ongeveer op de derde rij staan. Ik scan de rijen voor me nog even op andere dames en focus me dan zoveel mogelijk op mezelf. Gewoon rustig blijven en dan kijken hoe het voelt zo.
Vanwege een haperend startpistool is de start een beetje rommelig, maar zodra we van de weg af een smaller pad op draaien komt er iets meer rustig in het deelnemersveld. We lopen vrijwel meteen omhoog, dus iedereen heeft zijn plek vrij snel gevonden. Tim en ik trainen hier best vaak, dus ik ken het hier een beetje. Langzaam maar zeker begin ik dames in te halen. Bovenaan de klim hoor ik dat ik op dat moment de derde dame ben. Nice! Vasthouden dit! Op de afdalingen kan ik flink snelheid maken en ik hoop dat de vierde dame me niet kan volgen. De nummer 1 kan ik gelukkig nog steeds zien lopen. Stiekem weet ik wel dat zij te hard gaat voor mij op dit moment, maar het motiveert wel.
Na een paar bochten en een fijne geleidelijke afdaling komen we bij de verzorgingspost op het Rozendaalse veld. Vanwege de warmte twijfel ik nog even of ik iets zal drinken, maar ik voel me op zich nog wel goed en in geval van nood heeft Tim nog een softflask met water waarvan we hadden afgesproken dat we m zouden delen, dus ik ren door. Meteen is het afgelopen met de afdalingen en mogen we (soms gemeen) klimmen in het mulle zand. Mijn snelheid zakt iets in, de eerste dame is uit het zicht, de nummer twee begint ook iets uit te lopen en neemt mijn motivatie mee. Nee! Dit gaat niet gebeuren! Lopen Rianne, kom op! Ik klem mijn tanden op elkaar en loop door. Mijn horloge geeft inmiddels 4 kilometer aan, dus we zijn al ruim over de helft.
Inmiddels zijn we het stukje fietspad voorbij en mogen we nog een klein stukje door het bos voor we weer op bekend terrein komen. Bij het afslaan had ik de vierde dame wel achter me gezien, maar ze is nog wel een stukje achter me. Met nog minder dan een kilometer te gaan, besluit ik voor de zekerheid toch maar aan te zetten in de hoop en veronderstelling dat ze me niet kan volgen. Ik kijk niet meer om en ga er vol voor. We klimmen terug naar de begraafplaats en rennen dan langs het hek naar beneden. Mensen langs de kant staan te klappen en dat geeft wel een beetje vleugels. Ondertussen merk ik wel aan mijn ademhaling dat ik mijn lichaam wel een beetje tot haar max aan het pushen ben in deze warmte. Er gaat een klein alarmbelletje af in mijn hoofd en ik weet dat ik nu echt niet harder moet gaan. Maar he! We zijn er bijna, de asfaltweg naar kasteel Rozendaal op en dan nog 150m. Dit kan niet meer fout gaan!
Achter me hoor ik voetstappen. Snelle voetstappen. Volledig in de veronderstelling dat ze bij Tim horen, besteed ik er verder geen aandacht aan. Iets oranjes gaat me voorbij. De speaker begint enthousiast iets te roepen over de spannende strijd om de derde plaats, en dan dringt het tot me door dat de vierde dame me zojuist voorbij is geraced. HOE?! En ik weet ook dat ze op dit moment, in deze omstandigheden, te hard gaat. Vrijwel meteen geef ik het op. Met nog 50 meter tot de finish ben ik zo gefrustreerd dat ik bij tot stilstand inhoud. Tot grote verbazing van Tim. ‘WAT DOE JE?! LOPEN!!!’ Oh ja, tuurlijk. Ik zet weer aan en kom uiteindelijk 1, ja echt 1, seconde later over de finish. En ooooh wat baal ik daarvan. Oké, het is een trail en het gaat om genieten en in het moment lopen, maar voor mij was het op dat moment echt heel erg een wedstrijd. En een PR op deze trail, dat dan weer wel. Maar… I will be back!
siltrnl.wordpress.com 