15 september 2018
De Ring of Steall Skyrace is sinds vorig jaar de vetste race die ik ooit gelopen heb. Logisch dus dat deze voor dit jaar ook weer op het programma staat. Dat de Skyrunning World Championships hier georganiseerd worden, geeft het net een beetje extra flair maar waren voor ons geen reden op zich om weer mee te doen. Het verbeteren van onze tijd wel, en we zijn er dan ook wel een beetje op gebrand om binnen de 7 uur te finishen. Met een jaar gerichtere training in de beentjes staan we tussen de wereldtop in het startvak. Ik ben heel benieuwd of het gaat lukken, en ik heb daar enigszins mijn twijfels over, maar goed. Na een korte briefing en een doedelzakmuziekje waar ik kippenvel van krijg (in de positieve zin) zijn we op weg.
Net als twee dagen geleden het grind af, links, dan weer rechts de brug over en dan op naar de West Highland Way. En daar is het eigenlijk aansluiten in de file. Het pad omhoog is best smal, dus de eerste opstopping is meteen een feit. Ik probeer wel zoveel mogelijk langs iedereen te glippen (in mijn hoofd tikt de klok namelijk gewoon door), maar dat wordt me niet echt in dank afgenomen. Bovenaan dit eerste klimmetje draaien we een breder pad op en krijgt iedereen weer wat meer ruimte. Als we even later weer een modderige singletrack opdraaien, heeft iedereen zijn of haar plek in het deelnemersveld wel gevonden en is het gedrang zo goed als afgelopen. Voor mij is het nu zaak om een goed ritme te vinden en dat vast te houden. Daar faalde vorig jaar namelijk en daardoor hebben we toen best wat tijd verloren.
Ondanks de ontzettend modderige ondergrond schieten we lekker op. Het weer is tot nu toe beter dan twee dagen geleden en als je af en toe omkijkt, heb je een goed uitzicht op Kinlochleven. Zo gaaf hier! Een paar bochtjes later staan we op het zadel waar op de terugweg CP7 is en is het, vooral door de kou, tijd om de regenjas (wel de Goretex deze keer) aan te doen. We eten even snel iets en vervolgen dan onze klim naar CP1, top van Sgorr an Lubhair en het begin van de Devil’s Ridge. Halverwege begint de wind toch weer aan te wakkeren. Als ik heel even de fout maak te kijken hoe ver we nog omhoog moeten, word ik bijna achterover geblazen. Damn, uitkijken hier! Een beetje trillerig vervolg ik mijn naar boven.
Bij CP1 kunnen de stokken opgeborgen en kan een van de vetste stukken van de Ring of Steall, de Devil’s Ridge, beginnen. Omdat ik nu ongeveer weet wat ik kan verwachten, durf ik hier hard te lopen en iets meer risico te nemen bij het scramblen. Al genietend van het uitzicht zijn we al snel bij CP2, Sgurr a Mháim, op 1099 meter hoogte. Van daar begint de afdaling naar de verversingspost en CP3. De cut-off tijd is daar om 14.00 uur, maar dat gaan we makkelijk halen dit jaar. Het afdalen gaat eigenlijk ook best wel lekker, en met nog een uur tot de cut-off hobbelen we de post binnen. Ik voel me eigenlijk best wel goed tot ik tijdens een toiletbezoek ineens begin te trillen. Damn, toch een energietekort. Na de wc loop ik meteen naar de verversingspost om nog wat te eten en wat cola te drinken. Na nog een stukje clifbar uit mijn eigen tas is het trillerige gevoel weg. We vervolgen onze weg, alleen waar ik dacht dat we nu hard konden lopen (het relatieve vlakke pad naar de parkeerplaats voor Nevis Gorge), zit dat er helaas niet in. Veel meer dan af en toe een dribbelpas lukt niet. Het frustreert me, maar echt tijd om daar over na te denken heb ik niet, want er beginnen zich migraine-achtige aura’s in mijn zicht te vormen. Voor mij voelt dat een beetje alsof ik door een caleidoscoop naar de wereld kijk. En dat kan ik voor het komende stuk nou juist niet gebruiken. De hoofdpijn die ik daarna meestal krijg al helemaal niet. Nog een gelletje dan maar.
Als we aan het technischere deel van het pad langs Nevis Gorge beginnen is mijn zicht gelukkig weer redelijk normaal, maar lichamelijk voel ik de klap nog wel een beetje. Mijn benen zijn een beetje kramperig en ik voel me moe. Ik weet wat voor klim ons nu nog te wachten staat en met de gedachte erbij dat we veel tijd hebben verloren hier voel ik me best wel gestresst. Veel tijd om me daar heel druk over te maken krijg ik niet, want het pad is veranderd in een modderpoel en ik heb mijn concentratie nodig voor het afdalen naar het gravelpad beneden. Gelukkig komen we daar zonder problemen aan en ik heb dat pad naar de rivieroversteek wel even nodig om goed bij te komen van de laatste kilometers.
Het koude water van Water of Nevis langs mijn benen verdrijft het laatste staartje van de gekkige migraine-aanval uit mijn lichaam. Ik begin weer een beetje vertrouwen te krijgen in de klim naar An Gearanach die voor ons ligt. We besluiten ons doel van 7 uur even te laten voor wat het is en gewoon verantwoord omhoog te klimmen. Op een rustig en goed vol te houden tempo, stampen we omhoog. Boven is het weer omgeslagen en is het weer tijd voor de regenjassen. Het wordt daarbij ook steeds mistiger, wat als voordeel heeft dat je niet kunt zien hoe diep de afgronden naast de ridges waarover we lopen zijn. We hebben beide geen hoogtevrees, maar met de opstekende wind erbij is het toch een soort van zorg minder (schijn natuurlijk).
Het scramblen naar An Garbhanach en Stob Coire a’Chàirn gaat eigenlijk best wel goed. Heel even heb ik nog een beetje hoop dat we de 7 uur gaan redden, tot we onderaan de klim naar Am Bodach staan. Oh ja, die was ik, hoe bizar ook, vergeten. Het zicht is verminderd tot maximaal 10 meter voor ons, wat als voordeel heeft dat je niet kunt zien hoe ver je nog moet klimmen. Maar dat weet ik nog van vorig jaar. Getraind of niet, wat een rot klim is dit! De frustratie bouwt zich weer als vanouds op en we zijn nog maar net op de helft als ik boos mijn stokken op de grond smijt en op een steen plof. ‘Ik ben hier toch he-le-maal klaar mee!!!’ En ik kijk Tim aan. Die houdt wijselijk zijn mond. ‘Potver.. oké sorry, maar ik moet even zitten. Mijn benen verkrampen weer helemaal. Wat een schijtklim is dit.’ Tim antwoordt iets in de trend van ‘het is niet erg en het gaat super goed, dus maak je niet zo druk. Laat die tijd toch lekker.’ Ik zucht. Hij heeft gelijk ook. Ik graai mijn stokken van de grond en hijs mezelf omhoog. Laatste klim, kom op!
Als je voorbij CP6 op Am Bodach zijn, is de mist zo dicht dat ik nog net het volgende vlaggetje kon zien. Dit wordt leuk. Het is al niet echt een vlak paadje naar CP7, maar de mist voegt er nog een extra moeilijkheidsgraad aan toe. Half rennend, half struikelend hobbelen we verder tot er ineens een gekke vorm voor ons opdoemt. ‘Is dat een steen of een tentje?’ vraagt Tim achter me. ‘Eeh een tent volgens mij..’ ik heb het nog niet goed en wel uitgesproken of er springen twee oranje gedaantes van achter de tent tevoorschijn. De marshalls van CP7. Dat betekent dat we nu alleen nog naar beneden hoeven. Chill! We halen onze dibbers door het checkkastje en hobbelen naar beneden, de mist uit en hetzelfde pad af waarover we vanmorgen omhoog klommen.
Ineens is de mist weg en ligt Kinlochleven in de verte beneden. De 7 uur gaan we helaas niet meer redden, maar de tijdslimiet wel en hopelijk de 8 uur ook. Dan zouden we een uur sneller zijn dan vorig jaar. Op zich best veel. We glibberen naar benenden, naar de goed begaanbare West Highland Way. Als we daar eindelijk staan, tover ik een boterham met kaas uit mijn trailvest voor de laatste kilometers. Nog een dik half uur om binnen de 8 uur te blijven. Dit moet lukken. Zodra de boterham op is, zetten we het op een lopen. De stenen zijn hier en daar verraderlijk glad, maar gelukkig gaat niemand van ons onderuit. Al snel staan we weer op de doorgaande weg naar Kinlochleven. Die laatste kilometer gaat zo vals omhoog, maar na een korte powerhike besluiten we toch maar de rennen. Af en toe worden we aangemoedigd door gefinishte lopers en toeschouwers, en dat geeft net dat extra zetje. Met een dikke smile en bijna exact een uur sneller (binnen de 8 uur) dan vorig jaar komen we als twee verzopen katten over de finish. Wat was dit weer gaaf! En die 7 uur.. ach, die moet dan maar wachten tot volgend jaar!
siltrnl.wordpress.com 