22 december 2019
Een beetje zenuwachtig tuur ik vanuit de trein naar Holten de lucht af naar een stukje blauw. Het regent en ik hoop heel erg dat het straks stopt. 40 km hebben we straks te verstouwen, en dat doe ik liever niet in de regen. Volgens de display boven het gangpad hebben we nog 4 minuten tot Holten. De regen lijkt minder te zijn geworden. Uit dan maar die regenbroek en jas. Ik heb net alles in mijn trailvest gepropt als we het station binnen rijden. Nog één keer checken of we niets vergeten zijn, nog een keer diep ademhalen en dan staan we buiten. Even uitchecken, een selfie bij de stationsklok, en dan zijn we onderweg!
Ondanks het grijze wolkendek is het eigenlijk prima weer. Het is inmiddels droog en helemaal niet koud. Perfect om te lopen! Het toffe van deze route is dat je eigenlijk vanuit het station direct de natuur in rent. Je steekt eigenlijk één verharde weg over en dan sta je op een licht stijgend zandpad die richting de Holterberg leidt. Al kletsend, om onszelf te dwingen niet te hard te lopen, dribbelen we omhoog naar de eerste afslag naar links. Niet lang daarna slaan we een heel smal paadje in dat tussen een paar huizen, een bosje en een weiland door loopt, waar we een deel vergezeld worden door een aantal kippen. Ze rennen als een stel ongeleide projectielen om mijn benen, waardoor ik allerlei gekke sprongen maak om ze te ontwijken. De gilletjes die ik daarbij slaak werken bij Tim duidelijk op zijn lachspieren, want als ik omkijk staat hij dubbelgevouwen op het pad te schateren. Fijn!
Via een brede zandweg komen we op de parkeerplaats bij Natuurmuseum Holterberg. We hebben hier zelf wel eens een rondje gerend, en omdat we daar een beetje over aan het kletsen zijn, zie ik bijna een klein paadje naar rechts over het hoofd dat we uiteraard in moeten. Met een soort noodstop en een halve draai om mijn eigen as, schiet ik nog net op tijd het paadje op. Tim kijkt even verbaasd rond. ‘Is dat een pad?’ ‘Eh.. ja, niet heel duidelijk, maar mijn horloge geeft aan dat we hier in moeten.’ Niet veel later moet Tim plassen, en terwijl ik sta te wachten, lees ik toch maar even snel de routebeschrijving door. ‘Bospad schuin naar rechts… langs de rodondendrons.’ Oké, dan zitten we dus toch goed, gelukkig!
Het paadje kronkelt zich tussen de struiken door, waardoor je echt even goed moet opletten waar je loopt. Niet veel later maken de rodondendrons plaats voor een dennenbos en wordt het pad ook wat makkelijker begaanbaar. Heel tof hoe het landschap steeds veranderd, terwijl we eigenlijk nog maar net begonnen zijn. Via een diepe kuil komen we weer op een meanderende single-track die ons na een kruising met een fietspad een stiekem toch best pittig klimmetje op stuurt. Het duurt eigenlijk niet lang voor we boven zijn, waar we getrakteerd worden op een mooi dennenbos met een tapijt van rode bosbes. Dit landschap is heel kenmerkend voor dit gebied laat ik me vertellen door Tim. Terwijl hij daar vol enthousiasme over aan het vertellen is, staan we eigenlijk voor ik het door heb op een brede zandweg die ons naar de Holterberg leidt.
Daar begint het klimmen pas echt. Via een paadje over de heide komen we op het uitkijkpunt, en het is echt jammer dat het relatief slecht weer is. Het uitzicht met helder weer moet wel echt heel mooi zijn als het nu al zo gaaf is hier. Er staat wel een fris windje, dus we blijven niet te lang hangen. De route loopt hier eerst weer een stukje terug om vervolgens over een redelijk breed wandelpad af te dalen naar een doorgaande weg. Als we deze over hebben gestoken komen we na een kleine kilometer in het terrein van de korhoen terecht. De vogels zijn zeldzaam en dit gebied is het enige in Nederland waar ze nog voorkomen. Volgens Tim zitten er eigenlijk alleen nog mannetjes, dus ik vraag me af wat voor toekomst de korhoen hier nog heeft.
Al grappend daarover lopen we verder over tot dan toe glooiende zandpaden. Dat duurt echter niet heel lang, want al snel worden de klimmetjes danig serieus dat we steeds stiller worden. Het is inmiddels ook weer zachtjes begonnen te regenen en ik hoop heel erg dat dat snel voorbij is. Wel tof om hier te lopen, want in het voorjaar (broedseizoen) is dit deel van het gebied niet toegankelijk. Als we via een klaphekje afdalen, zien we voor ons de toren van Palthe tussen de bomen door steken. De route loopt daar helaas niet dicht genoeg langs om het gebouw echt goed te kunnen bekijken, maar het is wel een mooi gezicht.
We draaien echter af naar rechts en lopen al slingerend over de Sallandse Heuvelrug richting Nijverdal. Omdat de heidevelden hier best wel uitgestrekt zijn, hebben we een mooi uitzicht over de omgeving. Ik loop lekker te genieten van het uitzicht als we het bos weer in duiken. Bijna jammer! Maar het wisselende landschap is juist wat deze route tot nu toe zo tof maakt, en als we de Almeloseweg over zijn gestoken, lopen we alweer door een totaal ander type bos. We volgen een zandwal die parallel aan het spoor loopt, en ondanks dat we natuurlijk niet echt in de bergen lopen, is het met een beetje fantasie wel net of je langs een klif loopt. Dit is ook de laatste kans om af te snijden, want je hebt hier de keuze om rechtdoor richting het station van Nijverdal te lopen, of linksaf te slaan om je weg naar Ommen te vervolgen. Wij kiezen voor dat laatste en slaan linksaf een bospad in.
De route loopt nu een tijdje over bredere bospaden zigzaggend tot we een verharde weg oversteken en op een mtb-route terecht komen. Dat bevalt me eigenlijk niet zo, omdat ik me best voor kan stellen dat je als mtb-er niet bepaald zit te wachten op twee trailrunners op je pad. Daarbij kunnen wij eigenlijk op elk pad in het bos lopen, terwijl mtb-ers gebonden zijn aan toegewezen paden. Het is dan eigenlijk wel zo eerlijk om die paden dan ook vrij te houden voor mtb-ers. Maar dat ik mijn mening. Helaas ken ik het bos hier niet goed genoeg om snel met een alternatief te komen voor de gekozen route. Gelukkig is het niet zo druk. Dat heb ik eigenlijk nog niet gedacht of we worden van beide kanten ingehaald door een stel mtb-ers, die inderdaad niet allemaal even vrolijk worden van ons. (En ja, we liepen wel echt aan de kant) Gelukkig mogen we op een gegeven moment van de mtb-route af een singletrack in die je, als je niet oplet, ook net zo makkelijk had kunnen missen. Als je eenmaal op dit paadje bent (tussen een paar takken door gewrongen bent), is het best wel lekker lopen en een leuke afwisseling op de bredere paden van een tijdje terug. Helaas komen we aan het eind van dit paadje toch weer op de mtb-route terecht, waarbij we deze keer een iets vriendelijkere mtb-meneer tegen komen.
Zodra we weer van het mtb-route afdraaien vinden we het allebei wel tijd om even iets te eten. Al dribbelend kauwen we een reep en een winegum weg. We zijn ruim over de helft als we het terrein van het voormalige Volkssanatorium op lopen. Op zich gaan er meerdere wandelroutes over het terrein en zijn er zelfs horeca-gelegenheden, maar het voelt toch een beetje gek om hier gewoon random overheen te lopen. Ik voel me een beetje een indringer, en ben er niet heel rouwig om als we tussen twee huisjes het terrein weer af draaien. Na het sanatorium mogen we nog een paar kilometer genieten van een beukenbos en dan begint eigenlijk het saaiste stuk van de route; een soort verbindingsstuk tussen de Holterberg en de Lemelerberg. Waar we eerst nog een stuk onverhard langs een sloot lopen, zit er daarna niets anders op dan een aantal kilometers asfalt stampen. En heel eerlijk, dat vind ik op dat moment eigenlijk niet eens zo heel erg. Even een beetje ‘bijkomen’, niet nadenken over waar je je voeten neerzet en een beetje makkelijker snelheid maken.
Vanaf het fietspad tussen de weilanden door zien we in de verte de Archemerberg al liggen. Wel gaaf om door zo’n weids ‘dal’ te lopen, al is het over asfalt. We zigzaggen nog een paar kilometer tussen de weilanden door tot we bij de bosrand aan de ‘voet’ van de Archemerberg een smal paadje in draaien. Een stukje terug hadden we afgesproken dat we bij 30km even gaan wandelen om weer iets te eten. We zitten nu op 29,5km, en omdat het paadje best wel gemeen omhoog klimt zit ik stiekem te wachten tot mijn horloge begint te trillen om de volgende kilometer aan te geven. Natuurlijk kunnen we ook gewoon eerder besluiten te gaan wandelen, maar principes he? Toevallig zijn we precies boven als mijn horloge de 30km aangeeft. Tijd voor een reep! En een winegum. En wat drinken als we dan toch bezig zijn. Het wordt een soort van wandelende lunch met uitzicht, want rechts van ons hebben we een super uitzicht over de weilanden en de Holterberg in de verte. Tot de volgende bosrand kunnen we eigenlijk precies zien waar we net gelopen hebben. Tof!
Ongeveer een kilometer later lopen we links een klein paadje in en is het ook weer tijd om een sukkeldrafje in te zetten. En die eerste paar meters zijn altijd nogal, eh, pijnlijk. Ik ben zo gefocust op ‘even doorbijten, het wordt straks beter’ dat ik een vork in het pad waarop we naar rechts moeten over het hoofd zie en doodleuk linksaf sla. Gelukkig duurt het ongeveer 20 meter voor ik in de gaten heb dat dit de verkeerde afslag was en kunnen we nog snel terug steken naar het juiste pad. Als de route even later weer begint te klimmen, merk ik toch wel dat mijn benen een beetje beginnen te protesteren. Ik klem mijn tanden op elkaar en dribbel verder. Met een zigzag passeren we de Lemelerberg, met een tof uitzichtpunt en beginnen dan aan de klim naar de top van de Archemerberg. Met een hoogte van 77,9 meter is het eigenlijk ‘gewoon’ een heuveltje, maar daar denken mijn benen op dit moment echt heel anders over. Vroeger heb ik hier best vaak gewandeld met mijn ouders, en ik kan me oprecht niet herinneren dat de klim omhoog zo pittig aanvoelde. Het uitzicht bovenop is daarentegen weer heel tof!
Terwijl ik me via een smal paadje naar beneden laat vallen, valt het me op dat het ineens best druk is op de heide. Tot nu toe was het weer niet al te geweldig, en het was nog wat vroeger op de dag, maar nu lopen we eigenlijk een beetje vast tussen de wandelaars. Allemaal met kerstmutsen op. Hmm. Niet veel later komen we erachter dat deze mensen aan een georganiseerde wandeling voor een goed doel meedoen. Toevallig loopt die wandeling deels gelijk met onze route, dus het wordt een beetje slalommen tot we beneden op een brede zandweg staan. De paadjes zijn nou eenmaal niet gereserveerd voor ons trailrunners, en eigenlijk heeft het ook wel wat, al die kerstmutsen en vrolijke mensen. Op de zandweg zijn we de grootste drukte ook meteen voorbij. Omdat de ondergrond vrij egaal en vlak is, eten we nog even wat. Nog even wat energie voor de laatste kilometers!
Via een soort camping en een paar modderige paadjes die we weer delen met een paar jolige kerstmannen en -vrouwen, komen we uit bij de Regge. Hier is de rust qua wandelaars weer teruggekeerd en kunnen we nog even een paar kilometer genieten van de weidsheid die het landschap hier heeft. Ik leid mezelf daarmee eigenlijk vooral af van het protest dat ik in mijn benen voel, want dit is de eerste keer dat ik zo’n afstand non-stop (op die ene kilometer na) hardgelopen heb. Normaal wandelen we vaker tussendoor, en dat begin ik nu eigenlijk toch wel te voelen. Maar goed, nog even doorbijten, want vanaf hier is het eigenlijk nog maar een paar kilometer. En na zo’n afstand hoeft het ook niet per se meer vanzelf te gaan.
Bij een idyllische witte ophaalbrug mogen we de Regge over, om onze weg via een vrijwel kaarsrecht pad tussen de weilanden te vervolgen richting de bosrand. De twee bejaarde wandelaars die ons tegemoet komen schuifelen kijken ons verrast lachend aan als we ze bij het passeren groeten. Ik schat ze beide minstens 80. ‘Oké, als zij nog zo lekker ontspannen kunnen wandelen hier, moet ik eigenlijk niet zeuren over dat mijn benen pijn doen’, zeg ik tegen Tim, terwijl ik een lach op mijn gezicht tover. ‘Dat is waar, maar ik voel het behoorlijk inmiddels’, is de reactie die ik krijg.
Al kletsend lopen we verder tot we via een zandweg en een stukje asfalt weer op een bospaadje terecht komen, waar we eigenlijk direct een zijpad in moeten. Dat dacht ik al gezien te hebben op mijn horloge, maar zoals wel vaker vandaag, wil mijn horloge precies op het moment dat ik het zeker moet weten laten zien dat er weer een kilometer op zit. Ik zag wel rechts een klein paadje, maar dacht, ‘die is zo smal, dat zal m wel niet zijn’ en loop door. Nog geen 10 meter later is het display van mijn horloge weer op de navigatie teruggesprongen en blijkt dat we dat paadje wél hadden moeten hebben. Nou ja, voor de bonuskilometers dan maar! We lopen terug en slingeren dan via het paadje een woonwijk in. Dag bosgrond, hallo asfalt. En waarschijnlijk hallo station Ommen, want erg ver kan het nu niet meer zijn. Voor ons klimt de weg nog één keer een stukje omhoog en dan mogen we verder naar beneden en vlak naar het eindpunt. Heel stiekem vind ik dat best jammer, want deze route was echt tof! Vrijwel het hele stuk loop je onverhard en door prachtig natuurgebied. De afwisseling in het landschap maakt dat het nooit saai is, en als het wel een beetje saaiig wordt (tussen de Holter- en de Lemeler- en Archemerberg), sla je precies op tijd weer af het bos in.
Met een tevreden lach op mijn gezicht ren ik naast Tim het spoor over en linksaf naar het station. We zijn er! Nu op zoek naar een stationsklok voor een finishselfie! De tijd stopt op iets minder dan 4 uur. Moe maar zeker voldaan ploffen we even later in de auto. Gelukkig is het nog een stukje rijden naar huis, want voorlopig kom ik even niet meer overeind!
Zelf deze route lopen? Alle informatie en het gpx-bestand vind je op MudSweatTrails.nl
siltrnl.wordpress.com 