6 januari 2018
Het is 11.16 uur als we op station Dieren de ‘stationsklokselfie’ maken die ‘hoort’ bij het lopen van een MudSweatTrails (MST) NS-trail. Die selfie luidt eigenlijk ook de start in van ons 28 kilometer durende avontuur naar het centraal station van Arnhem. We treuzelen allebei eigenlijk nog een beetje. Het wordt onze eerste training van 2018, we zijn allebei ziek geweest en het is al best een tijdje geleden dat we een dergelijke afstand hebben gelopen. Na een laatste check van onze trailvesten (of alles echt wel goed dicht en vast zit) is het dan toch tijd om te gaan. Via de nieuwe loopbrug over het spoor staan we even later in de Koningin Julianalaan. Daar pakt mijn horloge de GPS-track op en zijn we voor mijn idee echt gestart.
Het eerste gedeelte van de route loopt ongeveer gelijk met de NS-wandelroute naar Velp, tenminste dat staat op de website van MST. Die hebben we beide al een aantal keer gelopen, dus is het eigenlijk niet nodig om de eerste kilometers op mijn horloge te kijken. Dacht ik. Om de een of andere reden doe ik dat bij het punt waar de NS-bordjes naar links wijzen toch maar even. Dat is maar goed ook, want de route in mijn horloge geeft toch maar mooi aan dat wij hier nog een stukje rechtdoor gaan. Vanaf dat moment is er nog een ding dat ik volg en dat is het pijltje op mijn horloge (als ik oplet tenminste)! We slingeren Dieren uit en via het hondenuitlaatgebied lopen we al snel in de bossen van de Veluwezoom. De route klimt langzaam naar de Carolinaberg, waar het op de veelsprong even zoeken is welk van de vele weggetjes we precies moeten hebben om de juiste route te lopen. Op zich staat dat vrij duidelijk in de routebeschrijving van MST, maar ik was zo eigenwijs om te denken dat we die op dat punt nog niet nodig hadden. Dat laatste klopte ook, maar dan ben je gewoon iets langer bezig.
Goed, pad gevonden en door! Vrij rechttoe rechtaan hobbelen we verder naar de Prins Willemsberg. Dit gedeelte loopt wel samen met de NS-wandelroute en omdat ik half en half verwachtte dat we af zouden slaan naar de Carolinahoeve, ben ik heel even in de war als het pijltje op mijn horloge de afslag stug negeert. Hmm. Oké, geen Koningslaan dus. En voor ons redelijk onbekende paadjes. Leuk! Na een paar korte klimmetjes en afdalingen kruisen we de Diepesteeg en zijn we weer op bekender terrein. Er volgt een redelijk lange klim, een bocht naar rechts, een kruising met de Beekhuizenseweg en een modderig stuk bos voordat we via een klaphekje op de parkeerplaats van het Posbankpaviljoen staan. Ik heb altijd een beetje het idee dat het bos me daar als het ware uitspuugt de parkeerplaats op. Een soort van ‘hatsaa! en nu wegwezen jij!’.
De parkeerplaats is vandaag, ondanks het relatief mooie weer, vrijwel leeg. Ook op het uitkijkpunt waar de daadwerkelijke ‘Posbank’ staat, staan weinig mensen. Lekker rustig dus! De route slaat hier eigenlijk gelijk rechtsaf, waardoor je via een smal paadje tussen de heidestruiken door nog een tijdje kunt genieten van het uitzicht. Wel af en toe naar het pad blijven kijken, want er zitten een paar gemene traptreden in (iets met ‘uit ervaring…’). Het pad komt uit bij een tweede uitzichtpunt, waar we via een klaphekje richting het Rozendaalsche Veld lopen. Het klaphekje wordt voor ons opengehouden door een mevrouw met een hond die lachend ‘Nou, dit is wel genieten he?’ zegt als we haar passeren. Genieten is het zeker! Voor hele stukken van de route komen we niemand tegen en heb ik het gevoel dat we het hele gebied voor onszelf hebben.
Via een kleine zandverstuiving leidt de route ons uiteindelijk het Rozendaalse Veld op. Het uitgestrekte heideveld is, op een paar Schotse hooglanders na, helemaal leeg. Tenminste zo lijkt het. Het valt me op hoe stil het hier eigenlijk is; zelfs de snelweg hoor je niet. Inmiddels hebben we zo’n 10 kilometer gelopen en ik begin toch wel benieuwd te worden naar het kunstwerk ‘Highlander’ van Jantien Mook dat hier ergens zou moeten staan. Van de foto’s van andere mensen die deze route al hebben gelopen die ik heb gezien op Facebook dacht ik gezien te hebben dat het beeld ergens op de top van een heuvel staat, dus zo langzamerhand begin ik de heuveltjes in de omgeving vast af te speuren naar een eerste glimp van ‘Highlander’. Nog niets. Ja twee echte highlanders, ook leuk, maar die zocht ik nou juist weer niet. Stiekem begin ik me er al bij neer te leggen dat we het beeld misschien al voorbij zijn gelopen, als het pad ineens een bocht naar rechts maakt en daar op de flank van een grassige heuvel ineens ‘Highlander’ opduikt. Met daarvoor, hoe toepasselijk, een echte Schotse hooglander die bij een vennetje water staat te drinken. Tof!
Nadat we het levende exemplaar op gepaste afstand hebben gepasseerd, slaat de route via een bosrand af naar links. Het is echt gaaf om hier te lopen met het uitzicht over het Rozendaalsche Veld aan de linkerkant en het bos aan de rechterkant. Tim heeft even een sanitaire stop ingelast en ik loop hier dus even in mijn eentje te genieten van de omgeving. Daar ga ik zo in op, dat ik bijna een paadje naar links over het hoofd zie. Het is dat ik toevallig door Tim’s voetstappen achter me op mijn horloge keek, anders waren we hier zo verkeerd gelopen. Lekker handig Rianne! Het paadje klimt een venijnig stukje omhoog en vlakt dan uit naar een klaphekje. Vanaf dat punt leidt de route afwisselend door stukjes bos, langs de bosrand en over wat meer open stukken naar de A50. We hebben dan zo’n 17 kilometer gelopen. Tijd voor een korte break en iets te eten. Ik begin mijn benen inmiddels behoorlijk te voelen, dus voor mij is een pauze wel even welkom!
Onder het genot van een Clifbar wandelen we via het fietspad over het viaduct over de A50. Omdat de route op mijn horloge verdacht lang het fietspad aan blijft geven als het te volgen pad, begin ik toch een beetje te twijfelen of we nog wel goed lopen. Niet lang daarna buigen we gelukkig het fietspad af de Koningsheide op. Tijd om weer aan iets dat lijkt op rennen te beginnen. De eerste stappen doen behoorlijk pijn, wat me doet vermoeden dat ik de komende kilometers in gevecht ga zijn met mezelf (zoals eigenlijk altijd op het 18 kilometerpunt). Oké, een stap tegelijk en dan zien we wel, spreek ik mezelf toe. Inmiddels rennen we op een singletrack langs een slenk en het gebied ziet er best leuk uit, dus dat biedt een beetje afleiding. Zoveel zelfs dat ik het paadje naar links dat we hadden moeten hebben over het hoofd zie en klakkeloos een breder pad een eindje verderop insla. Dat pad lijkt een hele tijd parallel te lopen aan de eigenlijke route, maar buigt dan ineens haaks naar rechts af. Shit! Verkeerd gelopen! Ik gok erop dat deze paden uiteindelijk wel soort van weer bij elkaar komen en hobbel maar met het pad mee naar rechts. Na een paar honderd meter is er gelukkig weer een afslag naar links en bij de elektriciteitskabels een eind verderop gelukkig weer. Zo komen we uiteindelijk gelukkig dus weer op de goede route, maar mijn humeur heeft wel een behoorlijke duikvlucht genomen. Tip voor iedereen die deze route nog gaat lopen, let op dat je op de Koningsheide dus niet te ver doorloopt!
Terwijl ik mijn uiterste best doe om het zware gevoel in mijn benen te negeren en af en toe jaloers achterom kijk naar Tim die volledig pijnloos door lijkt te huppelen, hobbelen we onder knooppunt Waterberg door. Nooit geweten dat je dus onder het knooppunt door kunt, dus dit is even een welkome verrassing. Na knooppunt Waterberg duiken we het zogenaamde ‘Oerbos Waterberg’ achter het Openlucht Museum in. Tim’s sanitaire stop grijp ik dankbaar aan of even mijn benen te rekken. Even later rennen we onder begeleiding van de belletjes van de trammetjes van het Openlucht Museum verder. Stiekem ben ik wel benieuwd of we dan straks als we achter Burger’s Zoo lopen nog dierentuingeluiden horen, maar dat is helaas niet het geval. Of ik heb niet opgelet natuurlijk.
Als we het ‘oerbos’ een paar kilometer later uit zijn, zijn we eigenlijk blij dat we Park Zypendaal in lopen. Niet alleen omdat we er nu bijna zijn, maar ook omdat het ‘Oerbos Waterberg’ een weinig inspirerend stukje bos is dat een beetje doet denken aan ‘schaamgroen’ (begroeiing die gepland is om lelijke landschapselementen zoals elektriciteitscentrales aan het oog te onttrekken). Via een paadje tussen twee akkers door leidt de route ons langs Huis Zypendaal naar Park Sonsbeek. Als een stel zombies die gefocust zijn op de finishlijn slalommen we door het park tussen de vele wandelaars door tot we het park bij het Watermuseum verlaten. Er rest ons nu alleen nog de laatste klim naar het station. Die in eerste instantie een eeuwigheid lijkt te duren, maar op de een of andere manier krijg ik het toch nog voor elkaar om bij het zien van het Cito-gebouw een ‘eindsprint’ ergens vandaan te trekken en in één lijn naar de stationsklok aan de Sonsbeekzijde te rennen. En daar staan we staan dan: twee halve garen die met hun koude vingers en telefoons staan te prutsen om de finishselfie met de stationsklok te maken. Het resultaat is helemaal lachwekkend, zeker in vergelijking met de startselfie.
Al met al is het een toffe route, deze NS-trail. Heel afwisselend en qua lengte en hoogtemeters een goede eerste training voor de trails die in 2018 in het verschiet liggen. Bring it on!
De routebeschrijving van MudSweatTrails en de bijbehorende gpx-file zijn hier te vinden: Dieren-Arnhem-trail
siltrnl.wordpress.com 