17 september
8.00 uur, de wekker gaat voor een tweede keer. Half in slaap druk ik ‘m uit en neem me voor nog héél even te blijven liggen en er dan uit te gaan. Het is eindelijk wat koeler in de slaapkamer en mijn bed ligt super lekker…
…nog steeds suffig pak ik mijn telefoon om te kijken hoe laat het inmiddels is. 8.45 uur. Damn, verslapen! ‘Tim?’ ‘Mjaa..?’ ‘Het is kwart voor negen…’ ‘FUCK!’ Binnen 10 seconden staan we naast het bed en zijn we allebei naarstig en nog half in slaap onze trail-uitrusting bij elkaar aan het zoeken. Goed begin van de dag dit. Blijkbaar toch iets te lang blijven hangen bij vrienden gisteravond.
De start van de eerste editie van de Montferlandtrail vindt, voor de 14 kilometer tenminste, plaats om 10.30 uur en aangezien we een half uur moeten rijden, niet weten hoe ver het lopen gaat zijn van de auto naar de start en hoe druk het bij de uitgifte van de startnummers is, is het stressniveau in de auto redelijk hoog. Ontbijten kan onderweg wel, nog even snel ijskoffie bij de appie halen en off we go! Gelukkig valt alles heel erg mee. Er is meer dan genoeg (gratis) parkeergelegenheid op nog geen 10 minuten lopen van de start/finish-locatie en ook bij de uitgifte van de startnummers staat bij aankomst totaal geen rij. We zijn op dat moment de enige in de tent (geloof ik) dus we kunnen even een praatje maken met Marion en de andere mevrouw achter de tafel. De sfeer is super relaxt, dus al gauw ligt alle stress ver achter ons en zitten we rustig te chillen en een beetje een praatje te maken hier en daar.
En dan is het om 10.30 uur, een half uur na de start van de 30 km, zover. Te midden van een gezellige groep trailers zetten we ons in beweging richting het Bergherbos. De eerste kilometer loopt de route grotendeels over brede onverharde wegen, die ik zie als een soort aanlooproute en eigenlijk perfect zijn om het deelnemersveld een beetje uit elkaar te trekken. Dat scheelt weer opstoppingen verderop bij de eerste klimmetjes of singletracks. Niet dat ik zelf nou zo’n geweldige loper ben, maar het is voor iedereen wel chill om gewoon door te kunnen lopen. Uit enthousiasme ren ik de eerste kilometer veel te hard, tenminste voor mijn doen want ik heb Tim achter me nog niet horen klagen, en nadat we de N815 zijn overgestoken en nog even gezwaaid hebben naar Mark, die tot daar met het deelnemersveld mee is gemountainbiked, krijg ik meteen spijt van mijn tempo. Direct aan de andere kant van de N815 gaan we het bos in en begint de route te stijgen. Ik ken dit stuk nog van de clinic die we een paar weken geleden gevolgd hebben hier en als we de route volgen die ik denk dat we gaan volgen, komen we nog een paar pittige klimmetjes tegen. Vrijwel meteen neem ik gas terug. Tim, die hier duidelijk niet op gerekend had en zoals hij dat zelf later zei nog in de vijfde versnelling stond, zit daardoor bijna bovenop mijn hakken en mompelt iets als ‘ik zal wel even wat meer afstand houden’. Ik loop inmiddels te hijgen als een stoomlocomotief en ben meer bezig met proberen mijn dribbelpasjes vast te houden dan dat ik de moeite neem om antwoord te geven. Arme Tim, die krijgt wat te verduren onderweg, haha.
Het voordeel van omhoog rennen is dat je op een gegeven moment weer naar beneden mag en op dat punt gaat het tempo bij mij altijd weer flink omhoog. De eerste afdaling hier is echt genieten. Een lekker breed en niet te steil pad dat minstens 500 meter blijft dalen. Heerlijk! Dat moeten we beneden weer bezuren met de zwaarste klim van het hele parcours naar een uitzichtpunt. Voor ons zijn behoorlijk wat trailers overgestapt op een powerhike. Best een goed idee, maar precies op het moment dat ik de neiging heb om dat ook te gaan doen, hoor ik de mensen die zich verzameld hebben op het uitzichtpunt en langs de route aanmoedigingen roepen. Super leuk vind ik dat altijd en op deze klim heeft het me zeker geholpen om mijn dribbelpasjes vol te houden tot de top. Vervolgens voert de route een stukje naar beneden, weer omhoog en via afwisselend singletracks en bredere paden naar de eerste verzorgingspost na ongeveer 7 kilometer. Ondanks dat het best benauwd en vochtig is in het bos besluiten we toch door te lopen in plaats van te stoppen. We hebben allebei nog genoeg water in onze drinksystemen en ergens nog wel een gelletje voor het geval dat, dus we zwaaien in het voorbijgaan naar Marion en de andere vrijwilligers achter de tafeltjes en hobbelen verder.
Na een kort klimmetje verruilen we de brede bosweg weer voor een fijne singletrack die al kronkelend langs de bosrand leidt en daardoor af en toe mooie uitzichten over Montferland prijsgeeft. Als je door wilt lopen, kun je daar echter niet al te lang van genieten, want het blijft een singletrack, dus oppassen geblazen waar je je voeten neerzet, en na een scherpe bocht naar links duiken we weer het bos in. Zo slingeren we nog een paar kilometer over afwisselend singletracks en bredere bospaden en -wegen, stijgend en dalend, door dichter of minder dicht bos, en door struikgewas tot het bos op een gegeven moment ophoudt en we weer tussen de weilanden naar de N815 en richting de finish bij Markant Outdoorcentrum rennen. Best wel chill als je het Achterhoekse ‘vals plat’ eens af rent in plaats van op die laatste kilometers na de heuvels van het Bergherbos.
Het laatste stuk van de route leidt, zoals gezegd, tussen de weilanden over onverharde wegen en een wandelpad naar het terrein van Markant Outdoorcentrum, waar we over een laatste paadje om de vijver en het finishterrein op rennen. Op de laatste meters verras ik Tim nog met een sprintje naar de eindstreep. Dat in combinatie met de vette afgelopen 14 kilometer resulteert in twee trailers die met een big smile over de finish komen. Heel tof, deze trail! Ondanks dat ik vroeger veel met mijn ouders in het Bergherbos heb gewandeld, heeft de route van deze trail me echt verrast. De afwisseling tussen bredere paden en singletracks en het bos en de vergezichten kwam steeds precies op het goede moment en zorgde ervoor dat het nooit saai was onderweg. (Oké, saai wordt het natuurlijk niet snel met klimmetjes en afdalingen, maar ik vind het altijd tof om af en toe een weidser uitzicht te hebben dus ik werd hier op mijn wenken bediend). En ook de bidon van Nathan Sports die elke deelnemer kreeg als aandenken, heeft inmiddels zijn waarde meer dan bewezen. Kortom, deze trail komt zeker op onze kalender!
siltrnl.wordpress.com 