15 september 2017
Daar staan we dan, twee lopers uit zo’n beetje het vlakste land van Europa tussen de afgetrainde atleten en internationale toppers, in het startvak. Iedereen heeft een tijdstip toegewezen gekregen waarop hij of zij moet starten, dus Tim en ik kunnen niet – zoals we normaal gesproken altijd doen – samen starten. Een voor een worden we naar voren geroepen. Heel eerlijk, ik ben best wel zenuwachtig, want 1000 meter omhoog, dat is best wel veel. Nog nooit gedaan ook, zo’n Vertical Kilometer. Maar goed, voor alles moet een eerste keer zijn, dus hiervoor ook! Van ons twee is Tim als eerst aan de beurt en we hebben afgesproken dat hij in het eerste bosje dat we ingaan wacht zodat we samen verder kunnen lopen. ‘Tim ven Liewen’ wordt weggeschoten door de starter en begeleidt door doedelzakmuziek waar ik stiekem kippenvel van krijg. Ondertussen wordt de rij met trailrunners voor me steeds kleiner en naar mijn idee de bergen om me heen steeds groter. Help! Ik knijp even mijn ogen dicht en neem wat water.
‘The next trailrunner is also from the Netherlands…’ oh shit, de rij voor me is weg! Ik kijk even vlug om me heen of er misschien andere Nederlanders zijn, maar nee. Shitshitshit, hij heeft het over mij! Aaah! ‘…Rianne (en dan iets wat door moet gaan voor) Hulshof.’ Ooooh damn! Met knikkende knieën loop ik naar de starter. ‘Are you ready, Rianne?’ ‘Y-yeah!’ en ik forceer een zenuwachtige glimlach op mijn gezicht, terwijl mijn maag een rondje draait. Ik frummel de tag die om mijn pols zit in het checkpoint. ‘Great! Goooo! Good luck!!!’ Veel te snel ren ik het startterrein af. De stenen lopen om de een of andere reden ineens heel lekker, het asfalt daarna nog lekkerder en al gauw sjees ik de vrouw voor me voorbij. ‘Good luck!’ ‘Yeah, same to you!’ En ik duik het bos in. Op naar Tim! In het bos beginnen we al snel te klimmen, maar er staat publiek langs de kant, dus ik vertik het om hier al te gaan powerhiken. Nog een bocht later staat Tim langs de kant te wachten en meteen aan te haken. Zodra de mensen uit het zicht zijn, ga ik toch maar wandelen. Mijn horloge piept, de eerste kilometer zit erop.
Als de route het bos weer verlaat, is het parcours voor mijn doen een tijdje ‘renbaar’. Of tenminste, dat leg ik mezelf op, want anders voel ik me teveel een loser. Best stom eigenlijk, want ik ben op dat moment zo gigantisch bezig met hoe ik overkom op andere mensen dat ik totaal vergeet hoe gaaf het hier is. Het pad waarover de route loopt komt uit op een forestry road, waar we linksaf slaan en een tijdje echt kunnen hardlopen. Dat is alleen van korte duur, want na 500 meter mogen we de weg alweer verlaten. Een pad is er vanaf dat punt niet meer, en de ondergrond is heel erg glibberig. De stokken uit de tas en klimmen maar!
Bij het bordje van 3 kilometer branden mijn benen dusdanig dat de steen die ernaast ligt me bijna uitnodigend aankijkt om even te gaan zitten om pauze te houden. Ik kijk nog een keer omhoog en nog een keer op mijn horloge (qua hoogtemeters zitten we nu op de helft), en plof neer op de steen. Even een clifbar en een gelletje. Damn, wat is dit zwaar!
De volgende 250 hoogtemeters voelen als het dubbele, omdat mijn voeten elke twee passen weer één pas terug lijken te glijden. Oh, wat frustrerend! En wat een ellende als we zometeen weer naar beneden moeten. Intussen begint het ook nog te regenen en dat maakt de ondergrond er helemaal niet beter op. Mijn benen branden nog steeds (ook een slokje water helpt niet om het krampachtige gevoel weg te nemen) en ik begin boos te worden op mezelf. Morgen moeten we de Ring of Steall ook nog doen, en als ik me nu al zo voel hoe moet dat dan ooit goedkomen?! Met de regen is ook een gemeen windje opgestoken, waardoor ik het inmiddels toch wel wat koud begin te krijgen. Ik kijk om; de regenwolk lijkt niet heel groot te zijn, dus het zou zo droog moeten worden. Enige probleempje is dat de wolk ontzettend loom tegen de berg die we op aan het ‘rennen’ zijn aan blijft hangen, en dat de regen dus niet van plan lijkt om snel te stoppen. Ik ben te eigenwijs om mijn regenjas te pakken, en zie de kou dan maar als een motivatie om ‘sneller’ te lopen.
Dat sneller lopen helpt wel, en al gauw kunnen we het veenveld verruilen voor glibberige rotsblokken. Van een paar posten onderweg horen we dat het nog 1 kilometer is en dat boven een doedelzakspeler staat. Wat vet! Dat is net de motivatie die ik nodig heb, en ik zet nog even aan. Het is hier inmiddels wel weer mogelijk om te rennen (of iets wat erop lijkt, voor mij) en dus verbijt ik de pijn en hobbel ik omhoog. Nog meer rotsen, valse toppen, mensen die als de kant staan om aan te moedigen, andere trailrunners die alweer naar beneden gaan en ons aanmoedigen, en mijn eigenwijze Groningse hoofd geven me vleugels en drijven me verder omhoog. En dan is daar eindelijk het bordje ‘finish’; 5 km en 1063m. Ik juich, de vrijwilligers juichen (en moedigen me aan om nog even mijn tag door het checkpoint te halen) en Tim grijnst. Nadat ik een warm vest heb aangetrokken en nog een halve clifbar heb weggewerkt, kan ik eindelijk genieten van het uitzicht. En wat voor één! (De doedelzakspeler was helaas al naar beneden, want die had het te koud.)
Alleen nu nog weer naar beneden…
siltrnl.wordpress.com 