22 september 2019
Daar staan we dan. Alweer. Net als de twee voorgaande dagen naast de Ice Factor in Kinlochleven te wachten tot we aan de beurt zijn voor de kitcheck en het startvak in mogen. De marshals herkennen ons inmiddels en ik weet niet of dat een goed of een slecht teken is. Ze begroeten ons enthousiast, dus ik ga er maar vanuit dat het positief is. Het voordeel is in elk geval dat mijn kitcheck door dezelfde meneer als gisteren wordt uitgevoerd, dus dat ik nog minder van mijn mandatory gear te voorschijn hoef te toveren dan gisteren. Uiteraard zit alles wel in mijn trailvest, maar ik vind het wel fijn dat ik m niet helemaal opnieuw hoef in te pakken. ‘Have fun!’ zegt de marshal lachend als ik doorloop het startvak in.
De Loch Eilde Mòr Trailrace is één van drie trailraces die dit jaar voor het eerst georganiseerd worden. Gisteren was de 5 kilometer en vandaag staan de 10 en de 18 op het programma. Ik heb ons in een soort impuls actie overgehaald om de 10 te gaan lopen in het kader van ‘uitlopen’. 18 kilometer is namelijk iets te ver om uit te lopen, dat dan weer wel. En dan zouden we onze vlucht naar huis missen. Ook wel een cruciaal puntje om mee te laten wegen. Bij uitlopen hoort een rustig tempo, dus ik maak me eigenlijk niet al te druk. De pijn in mijn bovenbeen is inmiddels letterlijk en figuurlijk afgezakt, en zit nu in mijn knie en mijn enkel, die op hun beurt voorzien zijn van een vrolijk gekleurd stuk tape met tijgerprint. We gaan vandaag genieten en rustig aan doen, zeg ik nog een keer tegen mezelf.
Het zonnige weer van gisteren en eergisteren heeft plaats gemaakt voor een strakgrijze lucht en een gemeen tochtwindje. Mijn hemdje heeft daarmee meteen plaatsgemaakt voor een longsleeve en mijn pet voor een hoofdband. Stiekem ben ik wel bang dat ik het daarmee te warm ga krijgen, maar goed, de hoofdband kan altijd nog af. Zoals de voorgaande dagen worden we vlak voor de start getrakteerd op een doedelzakconcert door dezelfde jongen die gisteren op de afdaling van Am Bodach met ons mee rende. Super tof! Dat heeft toch wel echt iets vind ik. Met nog 2 minuten voor de start horen we ineens dat de start iets wordt uitgesteld omdat diezelfde doedelzakspeler graag mee wil lopen in deze race, en hij zich eigenlijk nog even om wil kleden. Oké, vet! Daar wacht ik wel even voor inderdaad! De speaker merkt daarbij nog wel op dat hij hoopt dat Louis, zoals hij blijkbaar heet, op tijd terug is om ons allemaal weer te kunnen verwelkomen met zijn doedelzakmuziek.
Als Louis is omgekleed, mogen we van start. Het voorste deel van het veld schiet er vandoor, en ik moet mijn best doen om de verleiding te weerstaan mee te sprinten in een tempo dat, helemaal na de VK en de Ring of Steall, te hoog ligt om vast te kunnen houden. Links en rechts schieten me dames voorbij en ik moet eerlijk bekennen dat me dat toch wel een beetje irriteert. Zonder dat ik het zelf echt in de gaten heb versnel ik een beetje. Als we het Ciaran Path langs de River Leven opdraaien, versmalt de route ook meteen met als gevolg dat we weer in een file voor een aantal trappetjes mogen wachten. Op dat moment gaat er onbewust een knop om. Ik voel me eigenlijk best wel goed, dus waarom zou ik niet gewoon lopen voor wat ik waard ben? Zodra ik een gaatje zie, wring ik mezelf tussen de mensen voor me door met Tim in mijn kielzog. De hele klim tot de splitsing van de routes van de 10 en de 18km kan ik eigenlijk rennend omhoog. Langzamerhand begin ik ook lopers in te halen en in mijn eigen ritme te komen. De omgeving is ook echt weer heel gaaf, en, geloof het of niet, ik ben echt aan het genieten.
Zodra we van de gezamenlijke route af zijn geslagen, is het ook meteen afgelopen met de geleidelijke hellingshoek. Vrijwel direct slaan we een single track in die al zigzaggend over een afwisselend stenige en modderige ondergrond naar de pijplijn klimt die water van Loch Eilde Mòr naar Kinlochleven transporteert. Gelukkig is dat ook meteen het hoogste punt van de route, want mijn benen beginnen toch wel een beetje tegen te sputteren tijdens het klimmen. Boven mogen we de pijplijn naar Loch Eilde Mòr volgen over een slingerende single track met een prachtig uitzicht op de Mamores. De ondergrond is hier weer wisselend rotsig en modderig, maar omdat ik mezelf zo af en toe de tijd gun om eens om me heen te kijken en het uitzicht in me op te nemen, let ik niet altijd even goed op waar ik mijn voeten neer zet. Dat gaat een tijd goed, tot ik ineens voorover in een veenput lig. Mijn onderbenen zitten tot aan mijn knieën in de zwarte drek en ook mijn armen zijn tot halverwege verdwenen. Een beetje verbouwereerd kijk ik om me heen voor ik weer bij mijn positieven kom en me op handen en voeten het pad op hijs. Tim was even gaan plassen, dus gelukkig heeft niemand dit gezien. Hoop ik dan maar.
Niet lang na het veenput debacle komen we bij het loch, waar we via een houten brug over de pijplijn weer terugdraaien naar Kinlochleven. De eerste kilometer gaat over een brede maintenance road, maar als we op een gegeven moment een single track opdraaien worden we getrakteerd op een uitzicht over Loch Leven dat ik eigenlijk alleen maar kan omschrijven als de perfecte afsluiter van een super gaaf weekend. Wauw! Stiekem zou ik hier wel willen gaan zitten en de hele dag naar dit uitzicht willen kijken, maar we zijn met een race bezig en er wacht een vliegtuig op ons. En het paadje waarop we lopen is nou niet echt een strak stukje asfalt, dus het is wel zaak om toch ook wel op te letten waar je je voeten neer zet. Helemaal met de veenput van net in mijn achterhoofd. Daarbij heb ik een andere dame in het vizier en is het ook wel een beetje mijn missie geworden om haar in te halen.
Vanaf hier is het eigenlijk één lange afdaling naar de finish. Mijn benen voelen wonder boven wonder goed, dus kunnen we een beetje tempo maken naar beneden. De dame voor ons kan alleen ook best wel dalen, dus ik moet echt aanpoten om de afstand tussen ons niet groter te laten worden. In mijn hoofd heb ik besloten dat ik straks op het laatste stuk door Kinlochleven vol aan ga zetten om haar bij te halen en dat ik voor nu vooral wil zorgen dat ik niet te veel inlever. Na nog een laatste blik op Loch Leven duiken we het bos rond de Grey Mare’s waterfall in. Tempo houden is hier best een uitdaging omdat de route over een smal maar geërodeerd pad tussen de bomen door kronkelt. De dame voor me ben ik uit het zicht verloren, maar eerlijk gezegd heb ik al mijn concentratie ook wel nodig om niet tegen een boom te knallen of een misstap te maken. Wel gaaf hier weer trouwens!
Als het pad wat vlakker en beter begaanbaar wordt, hoor ik achter me ineens voetstappen die niet van Tim zijn. Niet veel later wordt ik ingehaald door een andere dame. Hé, dat was niet de bedoeling! ‘Als ze sneller is, is ze sneller, maar als je haar weer voorbij kunt is het wel awesome natuurlijk’, zeg ik tegen mezelf en ik zet aan. Het gat tussen ons blijft eigenlijk een meter of 10. Ik weet dat we straks de weg weer opdraaien en Kinlochleven weer inlopen, eigenlijk tegengesteld aan het eerste deel van de Mamores VK, en dat ik dan nog wel energie heb om nog een sprintje te trekken naar de finish. We draaien het bos uit, en ik zet aan. De dame voor me ook. Hmm. Dat was niet zoals ik het bedacht had, maar goed. Ik zet nog iets meer aan en langzaam maar zeker begin ik in te lopen. We gaan de hoek om de hoofdstraat op, waar de route vals plat omhoog loopt naar de brug over de River Leven. Vanaf daar is het nog maximaal 200 meter naar de finish. Vals plat, dat kan ik wel. Tegelijkertijd gaan mijn gedachten terug naar de Rozendaalse Veldtrail en ik zet aan. En goed ook. Voor mijn gevoel vlieg ik de dame voorbij. Langs de kant staan mensen ons aan te moedigen, maar dat gaat als een waas aan me voorbij. Ik sprint de brug over, de hoek om, en rechtsaf langs het dranghek het start-finishterrein op. Voor me finisht de mevrouw die ik in eerste instantie in het vizier had om in te halen, maar dat maakt me niet zo veel uit. Omdat de laatste meters over een heel grof kiezelpad gaan durf ik niet om te kijken uit angst dat ik dan struikel. De speaker heeft Tim en mij inmiddels gezien en begint aan een verhaaltje over de volgende finishers als hij zich ineens realiseert dat hij ons de dagen ervoor ook gezien heeft. Pas als ik over de finish ben en hijgend en lachend mijn horloge op stil zet, hoor ik wat hij eigenlijk precies aan het vertellen is. Dat het zo bijzonder is dat we de dagen ervoor ook hebben gelopen en of iedereen daar even heel hard voor wil klappen. Er klinkt een applaus en ik weet niet zo goed waar ik moet kijken. ‘ You did great, I believe you’re still in the ladies top ten!’ zegt de mevrouw die me mijn medaille heeft gegeven. Ik kan het niet geloven. ‘Really?’ ‘Yeah!’ en ze knikt blij. Wow! Wat vet! Dat had ik echt niet verwacht!
Bij het uitlopen van het finishvak worden we aangesproken door een marshal die we de dagen ervoor ook spraken bij het ophalen van onze startnummers. ‘Are you going home now, crazy Dutch guys?’ lacht ze. ‘Yeah, unfortunately.’ ‘Ah well, you were awesome. Will I see you next year?’ ‘YES!’ roepen we tegelijk. ‘Well, see you next year then!’
Ja, Schotland, see you next year!
siltrnl.wordpress.com 