Waar het eerste deel van het trainingsschema nog geheel volgens plan verliep, begon het tweede deel toch behoorlijk te haperen. Er was een vakantie gepland en de fietsen bleven thuis ongeduldig op ons wachten. Des te meer reden om de laatste 1,5 week dus wel weer perfect uit te voeren. Zou je denken. Want, uiteraard, liep het niet helemaal zo. Er stond nog een weekendje zeilen op het programma, en ook daarbij kon de fiets helaas niet mee. Maar goed, we hebben nog een week.
Download Fondo
De trainingsapp van de KNWU
Training 7: Hersteltraining, 60′ D1 (week 6)
Het is de laatste week voor de toertocht en er resten ons nog slechts twee hersteltrainingen. Ik zou liegen als ik zeg dat het me niet in de verste verte zenuwachtig maak voor zondag. Maar goed, veel verander je er nu toch niet meer aan. Dus, helm op, wahoo’s aan, brillen op de neus en inklikken maar. Het is een beetje een anti-climax om dan op het dooie akkertje weg te fietsen, maar het staat toch echt op het schema.
Als we na 20 minuten inderdaad op hetzelfde tempo door kunnen fietsen, lijkt het net alsof we aan het spijbelen zijn. Ik moet de neiging om door te versnellen onderdrukken en blijf mijn beentje rustig ronddraaien. Om de een of andere reden vind ik deze hersteltrainingen saaier dan de langere duurtrainingen die we eerder hebben gedaan. Van mij mogen we nu meteen wel met La Vuelta beginnen. Om mezelf een beetje af te leiden, begin ik maar een beetje tegen Tim aan te kletsen. Yathzee op zo’n racefiets is ook zoiets he? Gelukkig zijn er ook nog een heleboel fietspaadjes in de omgeving die we nog niet hebben verkend. Èn kunnen we onderweg genieten van de prachtig paars kleurende heide. Heerlijk toch wel!
Training 8: Hersteltraining, 60′ D1 (week 6)
Deze laatste training fietsen we vanuit mijn werk in Haarlem. We hebben een mooie route door de duinen en langs de zee gemaakt, en pikken zo ook nog een paar gemeentes voor de Long Term NL Challenge mee. Toch weer leuk meegenomen. We vertrekken vanaf station Overveen. Net als we al genietend nonchalant door de duinen aan het slingeren zijn, stuiten we ineens op een heel bijzonder bordje: ‘Let op, overstekend duin.’ En nee dat lees je niet verkeerd. Het stond er echt. Half overstoven, dat wel, maar toch. Waar een mooi betonnen fietspad zou moeten liggen, ligt een duin in het proces van oversteken. Er is op de racefiets geen beginnen aan. Fiets op de nek en lopen dan maar. Gelukkig is het toch een hersteltraining. De snelheid doet er even niet toe vandaag.
La Vuelta Holanda, toereditie 165km
In mijn vorige blog schreef ik al niet zeker te weten of ik bij meer dan 30 graden wel zou starten. Er eigenlijk vanuit gaande dat die keuze vandaag niet aan de orde zou zijn. Nou, niets blijkt minder waar, want er worden voor vandaag, net als de rest van de week, tropische temperaturen voorspeld. Hmm. Dan maar wat rustiger aan fietsen. Gelukkig hebben we bij het inschrijven gekozen voor de start om 8:00 uur, dus als het goed is hebben we het grootste deel van de tocht gehad op het moment dat de temperatuur het hoogst is. En gelukkig heeft de organisatie extra waterposten langs het parcours gezet.
Het is gelukkig nog niet al te warm als we om 7:55 uur achteraan in het immense startvak bij de Jaarbeurs in Utrecht aansluiten. Ik vind het wel een beetje spannend, want ik heb nog nooit in zo’n groot peloton gefietst. Om 8:00 uur komt het startvak langzaam maar zeker in beweging en begint een ongeveer 20km lang geslinger door Utrecht. Het is een bijzondere ervaring om op wegen te fietsen die normaal alleen voor auto’s toegankelijk zijn, en al helemaal als je begeleid wordt door echte motards. Al het andere verkeer wordt voor ons tegengehouden. Als we niet zo tergend langzaam (en start-stop) hadden gereden, had het bijna ècht geleken alsof we profs zijn.
Na een uur en een kwartier (en 18km) komen we bij de eerste verzorgings/waterpost aan. We hebben allebei nog geen honger of dorst en besluiten door te fietsen tot de volgende. Die bevindt zich ergens rond de 65km, dus dat is best een hap verder, maar ik wil eigenlijk wel gewoon graag fietsen en meters maken. Helaas moeten we, door de druppelstart waarmee we op de rest van het parcours toegelaten worden, nog een half uur wachten voor we verder mogen fietsen. Maar dan zijn we eindelijk vertrokken. Links en rechts worden we voorbij gezoefd door clubjes afgetrainde wielrenners. Mijn Wahoo geeft een schamele 28 km/h aan. Als ik weer door een sliertje racers wordt ingehaald begint de moed me een beetje in de schoenen te zakken. We draaien op dat moment net de dijk langs de Lek op en moeten vol tegen de wind in richting Rhenen. Ik zucht. ‘Als we nu weer worden ingehaald, proberen we aan te haken hoor.’ Tim knikt. En niet veel later worden we opnieuw ingehaald. Aanhaken die handel. En eerst maar eens een ritme achteraan het pelotonnetje proberen te vinden.
Het fietst lekker uit de wind, zo achteraan. Langzaam maar zeker begin ik mijn ritme een beetje terug te vinden en begin ik te genieten van de omgeving. In ‘ons’ peloton wordt niet echt van kop gewisseld, en hoewel Tim en ik allebei best wel een kopbeurt zouden willen pakken, krijgen we daar niet echt de kans voor. Ook prima, dat scheelt ons weer energie. We blijven tot de volgende verversingspost met dit groepje mee kachelen. De rij voor de water- en sportdrankpunten is daar alleen gigantisch, en als ik daar na een half uur (serieus) eindelijk met vier vers gevulde bidons uit kom en zie dat de rest van ons peloton nog even lekker in de schaduw onder een fruitboom gaat zitten, ben ik het wel een beetje zat. ‘Zullen we gewoon verder gaan? We komen vast wel weer een ander groepje tegen?’ stel ik Tim voor. Zo gezegd, zo gedaan. Alleen dan moet je het laatste stukje over de dijk natuurlijk wel zelf doen. Maar weer rustig naar 28km/u dan.
Als we de brug bij Rhenen opdraaien hebben we een nieuw groepje gevonden. Dat we bij de beklimming van de Grebbeberg eigenlijk ook meteen weer kwijt zijn. De route begint hier over de Utrechtse Heuvelrug te slingeren. Heel vet om hier te fietsen. Mooie klimmetjes en lange afdalingen door het bos wisselen elkaar af. Bijkomend voordeel is dat door het bos fietsen ook meer schaduw betekent. En dat is inmiddels meer dan welkom, want het begint aanmerkelijk warmer te worden. Zo warm, dat mijn watervoorraad hard aan het slinken is. Gelukkig hebben we inmiddels wel grotendeels wind mee. Het tempo ligt daardoor een stuk hoger. Met zo’n 31-32 km/u vliegen we richting het hoofdkantoor van Cannondale, waar de volgende verversingspost is ingericht. We hebben inmiddels zelf een achtervolger die niet lijkt te willen overnemen. Ik neem me voor om in elk geval zonder die gast verder te fietsen. Prima om een groepje te vormen, maar ik vind het zelf vrij vervelend om de hele tijd op kop te moeten rijden.
De verversingspost bij Cannondale is gelukkig een stuk efficiënter ingericht dan de vorige. Er zijn nergens wachtrijen en er zijn rijen met kraantjes waar we onze bidons met koel en vers water kunnen vullen. Ik vraag me wel af hoeveel zin het heeft om koud water in een paar zwarte bidons te doen, want het water is in no time weer lauw, maar toch. In een verwoede poging nog iets verder af te koelen houd ik ook mijn nek, handen en voeten (met schoenen en al) onder de kraan. Veel zin heeft het niet, maar het is wel even lekker.
De route vervolgt slingerend haar weg terug naar Utrecht. De natuur is prachtig hier, maar het frustreert ergens een beetje dat je weet dat de kortste route naar de stad 11km is en je volgens je fietsnavigatie nog 40km moet. Maar goed, dan hadden we ons niet voor deze afstand in moeten schrijven. Vlakbij de Piramide van Austerlitz kunnen we weer aansluiten bij een peloton. Een gigantisch peloton deze keer, en dat merk je meteen in snelheid. Als we allemaal een stabiel plekje in de groep hebben gevonden maakt de groep flink snelheid, en rijden we, zonder dat ik er echt bijster veel moeite voor hoef te doen, met zo’n 35 km/u over de smalle paadjes richting Soesterberg, Bilthoven en de universiteitscampus van Utrecht. Je moet je even goed concentreren in zo’n groep, maar als je een beetje door hebt hoe de mensen om je heen fietsen, is het fantastisch om door de hele groep meegezogen te worden zonder dat het jezelf overdreven veel moeite kost. Heel vet dit!
Vlak voor we de campus opdraaien valt de groep door een aantal stoplichten jammer genoeg uiteen. Maar die laatste 20km, die redden we ook wel op eigen kracht. In de stad is het duidelijk te merken dat het inmiddels bloedheet is. Zolang je fietst en vaartwind voelt, is het nog wel te doen, maar als je, bijvoorbeeld bij een stoplicht, stil moet staan lijkt het alsof je een oven ingestapt bent. De route leidt gelukkig een heel stuk langs een kanaal, waar we lekker door kunnen trekken. Er resten ons dan nog 2km start-stoplichten door Utrecht om terug te komen bij de Jaarbeurs, maar dan hebben we ook deze toertocht in de pocket. Een hele toffe ervaring, en heel eerlijk gezegd heb ik nog nooit zo makkelijk een 165km gereden. We hebben dan wel niet het complete schema van Fondo kunnen voltooien, maar met de trainingen die we wel hebben kunnen doen hebben we een goede basis opgebouwd voor dit avontuur. Op naar de volgende!
Download Fondo
De trainingsapp van de KNWU
siltrnl.wordpress.com 