25 mei | 26 mei | 27 mei | 28 mei | 29 mei | 30 mei | 31 mei
25 mei
dag 25 // 17,70km // totaal 369,04km
We lopen ergens midden in het Deelerwoud als mijn horloge begint te trillen. 4 kilometer hebben we inmiddels afgelegd. Voor een route van 4,5 kilometer zijn we wel verdacht ver van de parkeerplaats waar onze auto staat. Ik kijk nog eens op het schermpje, maar het staat er echt: 4km. Damn! Voor onze korte training van vandaag hebben we de Deelerheide-route uitgekozen, die in mijn gedachten 4,5 kilometer zou moeten zijn. Dat zou moeten betekenen dat er nu zo’n beetje bijna zouden moeten zijn, maar ik ken dit gebied goed genoeg om te weten dat we nu waarschijnlijk net over de helft zijn. Op zich niet heel erg, maar met de hardlooptraining van vanavond nog voor de boeg, had ik eigenlijk meer zin in een relaxt kort rondje. Het begint nu alleen meer te lijken op een geïrriteerd langer rondje. Verdorie!
Het is gelukkig prachtig weer en de omgeving doet ook goed zijn best om mijn humeur al snel weer op te krikken. Wijdse uitzichten over de heide worden afgewisseld met stukken door dichtbegroeid bos met een tapijt van blauwe bosbesstruikjes. Ik kan er inmiddels weer echt van genieten om hier te lopen, en voor we het weten zijn we terug op de parkeerplaats waar mijn oog op de handwijzer met de routes valt. En ja hoor, daar staat het: Deelerheide-route 6,5km. Lekker opgelet Rianne! Inmiddels staat mijn horloge op 6,98km en moeten die laatste 20 meter er eigenlijk ook gewoon bij!
Omdat het maandag is, bestaat onze tweede training van vandaag als gewoonlijk uit hardlooptraining op de Voshaarbaan. Twee series van 3x800m later is het echt wel welletjes voor vandaag.
26 mei
dag 26 // 17,06km // totaal 386,10km
Ondanks dat het vakantie is, hebben we vandaag toch een vrij druk programma. De hardlooptraining van vandaag moet overal dus een beetje tussen gepropt worden. Met de training van gisteren nog in de benen beginnen we dan ook niet al te soepel aan het schema. 20 minuten rustig inlopen gaat nog wel, maar de 8 heuvelsprintjes die we daarna ergens vandaan moeten toveren, gaan in de verste verte niet op 100%. Het worden herhalingen op het laatste klimmetje van het Rondje RoSa op een ontspannen tempo. Met daarna weer 20 minuten rustig uitlopen naar huis. Meer zit er vandaag echt niet in.
De komende drie dagen zitten we in een huisje in Appelscha, middenin het Drents-Friese Woud. We zijn beide best wel moe van de afgelopen trainingen, maar met een nieuw gebied om te verkennen aan je voeten kunnen we de verleiding niet weerstaan om nog een rondje te wandelen. De wandelroute door de Kale Duinen is op een steenworp afstand van het huisje. Ideaal om alvast eens te kijken wat onze tijdelijke nieuwe omgeving zoal te bieden heeft (en nog een paar extra kilometers te maken)!
27 mei
dag 27 // 17,25km // totaal 403,35km
Als de wandeling van gisteravond een voorproefje was van hoe de rest van de omgeving eruit ziet, dan is het super gaaf, maar wel met heel veel mul zand. En dat laatste kon de lange duurloop van vandaag wel eens extra zwaar maken.
De eerste kilometers lopen richting de Bosberg door – de naam doet het al vermoeden – het bos. Precies tot de Bosberg is er verdacht weinig mul zand op de paadjes te vinden, maar als we aan de andere kant weer afdalen is dat vrijwel meteen afgelopen. De lekkere bospaadjes maken plaats voor mulle zandpaden die af en toe gemeen klimmen en dalen. Inmiddels is de temperatuur behoorlijk gestegen, waardoor het ook in het bos al lekker begint op te warmen. Langzaam maar zeker verandert deze rustige duurloop in een training waarin we behoorlijk moeten werken.
Na iets meer dan 7 kilometer draaien we het bos uit en een breed zandpad met daarnaast een verhard fietspad op. Normaal gesproken zou ik dan stug in het zand blijven lopen, maar dat stukje verharde weg voelt daar een beetje als een glas water in een woestijn. Eindelijk even lopen zonder te hoeven zwoegen. Via een tunneltje gaan we onder de N381 door, waar we aan de andere kant waar we een ruiterpad opdraaien en dus vrijwel meteen weer het zand in mogen. Feest! Gelukkig is de omgeving wel heel tof, dus dat maakt veel goed. Met een beetje fantasie lijkt het net of we door een dennenbos op een van de Waddeneilanden lopen, en dat is eigenlijk nooit een straf.
Een paar kilometer later verruilen we het ruiterpad voor een slingerende singletrack. Het bos is hier een stuk dichter geworden, waardoor we even lekker koel in de schaduw lopen. Langs het pad staan her en der uit hout gesneden dieren die het bos hier een sprookjesachtige sfeer geven. Op de zachte ondergrond waar we nu op rennen, lijkt het even alsof ik zweef zo lekker gaat het. Misschien is het bos hier dan toch magisch.
Jammer genoeg duurt die magie niet heel lang meer, want even later rennen we alweer in het zand. Het bos heeft hier ook plaats gemaakt voor een open heide-achtig landschap, en die afwisseling is precies wat deze route ondanks het vele zand heel tof maakt. Via het stuk heide komen we dan weer bij het tunneltje onder de autoweg en mogen we aan de andere kant het bos weer in. Via een aantal duin-achtige heuveltjes komen we uit bij een zandverstuiving, die volledig beschut en dus vol in de zon ligt. Lekker warm dus weer!
Het lijkt hier best wel weer alsof we op een Waddeneiland zijn, maar het leuke is dat je eigenlijk binnen 100 meter weer in een totaal ander vegetatie-type kunt zijn. Zodra we aan het eind van de zandverstuiving aankomen en een gravelpaadje oplopen, zijn we weer in een veen-achtige omgeving. Echt heel tof! Vanuit het niets lijken we ineens weer op het vakantiepark te staan waar we een huisje hebben gehuurd. Nice dit.
Voor de avondtraining hebben we een bestaande wandelroute van 5 kilometer (de Terwisschawandeling) die start bij het Buitencentrum van Staatsbosbeheer in Appelscha. Helemaal in nieuwe gebieden vind ik het soms leuker om een gemarkeerde route te volgen, zodat ik niet zo gefocust op mijn horloge hoef te zijn. Opnieuw krijgen we behoorlijk wat mul zand voor onze kiezen, maar daar hebben we ons inmiddels maar bij neergelegd. Voor Tim is dit het uitgelezen moment om te kijken hoe zijn nieuwe Dynafits zich houden in dit terrein.
Deels lopen we over dezelfde paden als vanmorgen (zoals bijvoorbeeld het sprookjespaadje). Dat is ook eigenlijk meteen het enige dat ik minder aan deze route vind, al zul je daar natuurlijk niets van merken als je deze route gewoon op zichzelf loopt. De Terwisscharoute lijkt een beetje dit hele gebied in het klein. Vanuit een dichter bos komen we op de wijdsheid van de zandverstuiving, dan weer in een iets opener bos en langs een meertje weer terug in het dichtere bos van het startpunt. Het weer werkte perfect meer, en met de ondergaande zon boven het zand en tussen de bomen door was dit voor mij de perfecte afsluiting van een mini-vakantie.
28 mei
dag 28 // 21,27km // totaal 424,62km
Een tijdje terug las ik op Facebook over de 4x4x48 challenge; een challenge waarin je in een tijdsbestek van 48 uur elke 4 uur 4 mijl hardloopt. Ik houd absoluut van een uitdaging, dus deze wilde ik eigenlijk ook graag op mijn to do list zetten. De meeste mensen lopen deze challenge vanuit hun eigen huis, maar aangezien je 12 keer 4 mijl rent en Nederland 12 provincies telt leek het me tof om elk rondje dan in een andere provincie te lopen. Het enige probleem was het lopen om bijvoorbeeld 2.00 uur ‘s nachts. Ik ben niet per se bang in het donker, maar we zouden toch twee keer echt middenin de nacht moeten lopen en aangezien Tim voor zijn nachtwerk als vleermuisonderzoeker al meerdere malen bezoek van de politie had gehad, leek het me een minder goed idee om op een random plaats in Nederland ‘s nachts de auto te parkeren om een rondje te gaan rennen om tijdens het rondje of bij terugkomst aan een argwanende agent uit te leggen wat we precies aan het doen zijn. Gebaseerd op de 4x4x48 challenge hebben we er dus een andere challenge van gemaakt: 5km hardlopen in elke provincie en dan het liefst onverhard in een gebied dat typisch voor die provincie is. Dat vroeg wel even om de nodige planning, maar het werd absoluut een unieke ervaring!
Rondje Nederland // deel 1
Drenthe ~ Hondsrug
We beginnen het Rondje in Drouwen met een gemarkeerde wandelroute van Staatsbosbeheer. De route ‘Bos gaat voor je leven’ zou precies 5 kilometer moeten zijn, en omdat we gewoon de blauwe pijltjes hoeven te volgen, leek dat ons de perfecte startroute. Vanaf het bekende Boomkroonpad (dat helaas gesloten was) slingert deze route over zachte bospaadjes door een typisch Drents naaldbos, inclusief kenmerkende aardbeiengelletjesgeur. Waar ik het deels leuk vind om hier te rennen omdat mijn vader’s kant van de familie uit deze omgeving komt en mijn roots dus toch ook een beetje in Drenthe liggen, wordt Tim achter me heel enthousiast van de bulten veenmos waarmee de grond bezaaid lijkt te liggen. Het duurt dan ook niet lang voor ik in een soort privé-excursie van boswachter Tim ben beland, waarbij ik vooral verantwoordelijk ben voor de navigatie. In een mum van tijd zijn we eigenlijk ook weer terug bij de auto. Op naar Groningen!
Groningen ~ Lauwersmeer
Voor de hoogtemeters hoef je niet per se naar Groningen, maar ik was vastbesloten om als geboren Groningse een route te vinden waarin alles wat ik gaaf vind aan deze provincie samenkomt. De keuze viel op een route in het Nationaal Park Lauwersmeer, die start bij het Activiteitencentrum Lauwersnest. De eerste kilometer loopt over een dijk van de Ballastplaat langs het Lauwersmeer, waarbij de zilte lucht van de Waddenzee al vaag te ruiken is. Vanaf de dijk heb je uitzicht over het Nieuwe Robbengat, een deel van het Lauwersmeer, en is het nog duidelijk zichtbaar dat dit ooit een zee-arm was. Vlak voor een vakantiepark draaien we van de dijk af het Ballastbos, een wilgenbroekbos, in. Tim kan hier met alle orchideeën en gebiedsspecificieke planten zijn ecologenhart ophalen, en ik ben hem dan ook een aantal keer kwijt, omdat er weer iets bijzonders op de grond te vinden is. Ik geniet zelf altijd meer van de ‘sense of place’ en ik vind het echt vet om te merken hoe twee plekken, die niet eens zo heel ver uit elkaar liggen, zo kunnen verschillen. Al slingerend door het bos komen we uiteindelijk weer bij de dijk en zit de 5 kilometer in de tweede provincie erop.
Friesland ~ De Slotplaats
Wie Friesland zegt, zegt natuurlijk water! De keuze om dan juist hier voor een bosgebied te kiezen ligt dan wellicht niet heel erg voor de hand, maar Landgoed De Slotplaats is een van de grotere bosgebieden in deze provincie en zelfs in een hoger gelegen, bosrijk deel van Friesland is de invloed van het water nog duidelijk zichtbaar. Omdat de ondergrond eigenlijk te nat was voor de beuken die men graag op het landgoed wilde planten, werd de grond kunstmatig opgehoogd, waardoor er een soort rabattenbos is ontstaan. Tijdens het lopen ben je dus nooit ver van een waterloopje verwijderd. Kenmerkend voor een landgoed en een rabattenbos zijn ook de lange rechte paden, die het lopen stiekem wel een beetje saai maken. Zo nu en dan wordt het bos afgewisseld met een bruggetje over een vennetje of bredere sloot, die je net even uit de automatische piloot van het lopen halen. Via de rand van het bos komen we weer bij De Slotplaats, waar we onze auto geparkeerd hebben. Tijd voor een kop koffie!
Overijssel ~ De Wieden
Tim is afgestudeerd met een onderzoek naar petgaten in Nationaal Park Weerribben-Wieden, en sindsdien heeft dat gebied een speciaal plekje in zijn hart veroverd. De keuze voor een gebied in Overijssel was dan ook niet heel moeilijk, en ik kon me na Friesland op gaan maken op een tweede privé-excursie. Op pad met boswachter Tim deel 2!
Vanaf de parkeerplaats vlak onder Wanneperveen begint het Kiersche Wijdepad al meteen ‘op zijn Wiedens’ met een oversteek over de Oostelijke Schutsloot via een hoog bruggetje. Aan de andere kant mogen we meteen over een zogenaamde drijftil beginnen met de route. De zachte ondergrond van het laagveen voelt eigenlijk best wel fijn aan mijn voeten, en zo moeizaam als het rondje in Friesland ging, zo lekker loop ik nu. De vrijwel non-stop enthousiaste stroom van informatie over het gebied en de specifieke soorten die erin voorkomen van Tim helpen ook wel om mijn aandacht van mijn stiekem toch wel vermoeide beentjes af te leiden. We cirkelen om een meertje en de Kiersche Wijdekooi en lopen dan een stukje over een grintweg naar een zandplas. Om deze plas loopt een smal zandpaadje dat in tegenstelling tot het zachte veen van zojuist verrassend vast en redelijk hard loopt. Toch grappig hoe verschillend de ondergrond in zo’n relatief kort rondje kan zijn. Via een drijftil vol veenpluis komen we uiteindelijk weer bij het bruggetje en de parkeerplaats, waar we nog snel een rondje van zo’n 300 meter maken om op de afgesproken vijf kilometer te komen.
29 mei
dag 29 // 44,24km // totaal 468,86km
Rondje Nederland // deel 2
Omdat we gisteren maar vier in plaats van zes provincies hebben afgewerkt, lopen we vandaag achter op schema en hebben we er maar liefs acht voor de boeg. Ik probeer er maar even niet over na te denken dat dat betekent dat we minstens 40 kilometer moeten rennen vandaag. Met een kop koffie in mijn handen geklemd plof ik in alle vroegte en nog een beetje suf naast Tim in de auto.
Gelderland ~ Leuvenumse Bossen
Het is nog een beetje fris als we aan het eerste rondje van vandaag beginnen. Ondanks dat er op de parkeerplaats al meerdere auto’s staan, is er geen mens te zien en lijkt er in de bossen een serene rust te heersen. Het voelt bijna alsof we de natuur verstoren als we het brede zandpad richting Het Roode Koper verruilen voor een smal paadje het bos in. Ik voel me nog een beetje opgejaagd, omdat we nog behoorlijk wat kilometers voor de boeg hebben, maar de stilte is een soort deken die de wereld achter me opslokt. Als we de Leuvenumse Beek iets voorbij Het Roode Koper voor de tweede keer zijn overgestoken en aan de linkerkant van de zandweg het bos weer indraaien, lopen we ineens langs een steile aarden wal. Best gek in dit gebied, omdat het terrein wel enigszins glooiend is, maar nergens zo abrupt omhoog schiet. Als we een tweetal kilometer later om de wal heen zijn gelopen, wordt het ons duidelijk waarvoor deze diende. De ondergrond is namelijk veranderd van een redelijk vaste bosgrond in mul zand dat niet zou misstaan op een zandverstuiving. Een stuifzandwal dus, en het is ook meteen duidelijk waarom! Met de verandering van de ondergrond is ook het bostype ineens totaal anders en lopen we weer in de aardbeiengelletjesgeur van een naaldbos. Een paar bochten later lopen we tussen de rododendrons, die verraden dat we weer in de buurt van Het Roode Koper en de parkeerplaats zijn.
Flevoland ~ Oostvaardersplassen
Zo beschut als we net in Gelderland liepen, zo kaal is het hier. Zodra we het gebied rondom het Buitencentrum van Staatsbosbeheer via een schuifhekje af lopen, strekt een kale vlakte zich voor ons uit. De lucht trilt nog net niet door de warmte van de zon, maar dan zou het plaatje eigenlijk wel compleet zijn. Daar gaan we dan, het ‘laatste stukje échte wildernis van Nederland’ in. Eerlijk gezegd vind ik dat een beetje een overdreven beschrijving voor een kunstmatig stuk land. Voor mij zou dit een gebied zonder menselijk ingrijpen (wat voor mij de definitie van een wildernis is) zijn als de Zuiderzee hier direct de dienst zou uitmaken, maar dat terzijde. Over een grotendeels betonnen pad en door een zwerm van muggetjes maken we een rondje door de Driehoek, waarna we middels een tunneltje onder het spoor door duiken en in een meer bosrijk gebied komen. Begeleid door een concert van bosrietzangers (dat was oprecht wel heel leuk) lopen we over een grassig pad weer naar de auto.
Utrecht ~ Utrecht (stad)
Bij een rondje Nederland hoort eigenlijk wel stedelijk gebied, alleen was de uitdaging wel om een onverharde route te vinden in het centrum van Utrecht. Als geboren Utrechter was Tim voor dit rondje verantwoordelijk voor de navigatie. Het is best gek om na een aantal natuurgebieden ineens te starten vanuit een parkeergarage middenin een stad, maar aan de andere kant heeft het ook wel iets. Als een stel echte toeristen rennen we eerst onder de Domtoren door, om vervolgens via de Swatch-winkel (voor een nieuwe batterij voor een horloge) langs de Oude Gracht richting het Ledig Erf te rennen. Het gravelpaadje langs de Singel dat we vervolgens op lopen is het enige enigszins onverharde stukje dat we hier gaan vinden. In het parkje is het redelijk rustig, maar als we via Pandhof Sinte Marie weer in het drukkere deel van de binnenstad rennen, valt het me pas echt op hoe (relatief) druk het in de stad is. Wie gaat er dan ook middenin het centrum een rondje hardlopen? vraag ik me bijna hardop af, en stiekem heb ik er nu wel een beetje genoeg van. Geef mij de natuur maar weer! Jammer genoeg komen we bij de parkeergarage nog een kilometer te kort, en dus zit er weinig anders op dan nog maar een rondje door Utrecht te cirkelen. Als we de laatste 100 meters in de straat naast de garage gemaakt hebben, zijn we allebei blij dat we door kunnen naar het volgende gebied.
Noord-Holland ~ Zuid-Kennemerland
Na Flevoland en Utrecht heb ik er echt zin in om hier te gaan lopen. De route die we hier volgen is weliswaar iets langer, 7,5 km in plaats van 5, maar voor een rondje bij de zee ben ik altijd wel te porren dus die 2 kilometer extra maken me niet zoveel uit. Op het fietspad dat we de eerste paar honderd meter volgen worden we links en rechts voorbij gesjeesd door elektrische bakfietsen, maar als we een zandpad indraaien is de rust al snel wedergekeerd. Oh ja, mul zand, dat is het enige nadeel van duingebieden. Ik heb even nodig om in mijn ritme te komen en heb het best wel even zwaar op de mulle klimmetjes, maar eigenlijk is er boven altijd wel iets tofs te zien. En zo niet, dan is er altijd de beloning van een afdaling nog. Mul zand en smalle vastere zandpaadjes wisselen elkaar af, waarbij we op een gegeven moment een stukje vergezeld worden door een damhertje dat een beetje loom voor ons uit rent. Ik had wel verhalen gehoord over het overschot aan herten in dit gebied, maar ik geloofde het eigenlijk nooit zo. Aan het gedrag van dit hertje te zien, is het behoorlijk gewend aan mensen. Alleen even poseren voor foto was er dan echter weer niet bij. Een paar duintjes later lopen we tussen de duinrozen richting een duingraslandje, dat volledig in de luwte van de wind en vol in de zon ligt. De plotselinge warmte komt aan als een klap, maar voor vlinders is het daar natuurlijk wel ideaal. En daarmee voor Tim ook die enthousiast verkondigd dat hij zojuist een kleine parelmoervlinder voorbij zag fladderen. Op dat moment ben ik vooral aan het balen van mijn stommiteit om geen drinkfles mee te nemen. Voor mij is het best fijn dat we niet veel later weer in de schaduw van het bos lopen. De route zou volgens de site van Natuurmonumenten gemarkeerd moeten zijn, alleen is dat jammer genoeg niet. Nu heb ik de route wel in mijn horloge gezet, maar dat kan niet voorkomen dat ik halverwege een behoorlijke klim een verkeerde afslag neem en ons recht een veld met berenklauwen instuur. Damn! Gelukkig hebben we het juiste pad al snel weer gevonden, en zijn dit dan weer bonuskilometers, maar deze trend (routes die nog wel op de site staan maar ter plekke niet meer blijken te bestaan of qua afstand totaal niet kloppen) is behoorlijk slordig van zo’n organisatie.
Zuid-Holland ~ Duinen van Oostvoorne
Als we bij het bezoekerscentrum van het Zuid-Hollands Landschap naast de auto staan, zijn we allebei heel benieuwd op welke manier het duinlandschap hier verschilt van de duinen in Zuid-Kennemerland. We zijn hier allebei nog nooit geweest, dus we hebben totaal geen idee wat ons precies te gaten staat. Ja, zand, gok ik zo, maar verder laten we ons maar gewoon verrassen. Leuk! De route begint als een heemtuin achter het bezoekerscentrum die, tot grote blijdschap van Tim, vol staat met grote muggenorchis en rietorchis. Via een aantal schelpenpaadjes komen we meer in het duingebied, dat hier nog een stuk lager en vlakker is dan het gebied waar we net liepen. Niet dat ik daar heel rouwig om ben, want de fijne schelpenpaadjes hebben inmiddels plaatsgemaakt voor zand dat wel net zo mul is als het zand van Zuid-Kennemerland en dat loopt best zwaar. Het landschap is hier een stuk minder bosrijk, maar wordt meer afgewisseld door duinen en graslandjes die omringd worden door berken. Ik merk dat ik er echt van geniet om hier te rennen en parkeerplaats waar we de auto hebben geparkeerd lijkt dan ook uit het niets weer tussen een laatste rand met berken te voorschijn te komen.
Zeeland ~ Zeepeduinen & Slot Haamstede
Slot Haamstede, als in het landgoed, had ik eigenlijk totaal niet verwacht in Zeeland, dus ik was best wel benieuwd hoe het eruit zou zien toen ik deze route vond. Daarbij had ik bedacht dat we inmiddels al aardig wat mul zand voor de kiezen zouden hebben gehad, en dat een iets meer verharde ondergrond wel welkom zou zijn. De route start in het midden van Haamstede voor de ingang van het landgoed, dus so far so good wat betreft de ondergrond. Via een asfaltweg hobbelen we het dorp uit en draaien we een verhard fietspad langs de achterkant van het landgoed op. Mijn benen beginnen inmiddels een beetje stram te voelen en de bosrand die steeds dichterbij komt met daarin een behoorlijke heuvel, helpt daar niet bepaald bij. Het lijntje op mijn horloge lijkt genadeloos de heuvel op te wijzen, maar als ik beter kijk zie ik tot mijn opluchting dat we voor de heuvel langs draaien en het duingebied via een ‘normaal’ zandpaadje schampen. Aan beide kanten van het paadje staat een bomenrij, waardoor we nog lekker in de schaduw lopen en niet zoveel last van de warmte hebben. Langzaam maar zeker beginnen mijn benen beter te voelen en heb ik er meer vertrouwen in dat dit een leuk rondje gaat worden. We cruisen nog een beetje verder, tot we door een klaphekje ‘t Zeepe (het duingebied waar we langs liepen) in gestuurd worden. We volgen dan nog een pad dat qua mulheid nog redelijk meevalt, maar binnen een paar bochten verandert in een echt duinpad. Wat wil je ook in een duingebied? Weg lekker cruise-tempo, dit is direct ploeteren om vooruit te komen. De Shetlandpony’s die in het gebied staan te grazen lijken ons hinnikend uit te lachen. Mijn humeur begint langzaam te dalen en maar neemt een duikvlucht als we door een klaphekje aan de voet van een hoog duin staan. De route gaat uiteraard recht omhoog, en het zand is – natuurlijk – lekker mul. Ik klem mijn tanden op elkaar en begin te rennen. Of nou ja, iets dat ervoor door moet gaan. Gelukkig zijn we uit het zicht van de pony’s, want die waren waarschijnlijk niet meer bijgekomen van het lachen. Op de top van het duin staat de Walvisbunker en heb je een mooi uitzicht op de omgeving. Jammer genoeg ben ik te kapot om het goed in me op te nemen. Ik wil eigenlijk alleen maar zo snel mogelijk weer naar beneden en klaar zijn met dit rondje. De laatste kilometers lopen we weer over een asfaltweg terug naar Haamstede, en daar ben ik na het zand van net best wel blij om. Deze route was echt verrassend gaaf, maar ik ben voorlopig echt wel even klaar met dat zand.
Limburg ~ Mookerheide
Als we de auto bij station Mook-Molenhoek parkeren, hebben we nog precies 35 minuten voordat de zon ondergaat en het gebied verboden terrein is voor menselijk bezoek. Ik dacht me te kunnen herinneren dat hier een gemarkeerde route van 5km was, maar die blijkt elders te starten. Vanaf het station begint een route van 8km en daar hebben we nu echt geen tijd meer voor. Ik sta even behoorlijk te balen, en teken dan snel een route van iets meer dan 5km, upload het in mijn horloge en dan zijn we klaar om te gaan. De frustratie over de route zorgt er wel voor dat het tempo een stukje hoger ligt dan ik me voorgenomen had, maar ik loop eigenlijk best wel lekker. Achter me hoor ik ook geen commentaar op het tempo, dus we cruisen mooi door op deze manier. De ondergaande zon over de Mookerheide is bijna magisch om te zien. Het liefst zou ik hier gewoon gaan zitten om de lucht langzaam van kleur te zien veranderen, maar dat kan nu echt niet. We schieten het bos weer in, waar we een paar flinke klimmetjes voorgeschoteld krijgen. Alle vermoeidheid die me in Zeeland parten speelde lijkt als sneeuw voor de zon te zijn verdwenen, want voor mijn gevoel dans ik naar boven. Totdat we onderaan een verdomd steile trap naar de Heumense Schans staan. Damn, daar had ik niet op gerekend. ‘Oh shit, sorry Tim!’ ‘Ja maar het uitzicht is het echt waard, kom op! Tempo, hophophop!’ imiteert Tim voor de grap onze hardlooptrainer. Ik grinnik en storm omhoog. Mijn benen protesteren behoorlijk, maar Tim heeft gelijk. Het uitzicht boven is nog vetter dan net! Met enige moeite ruk ik mezelf los van het uitzicht en ren over een licht slingerende singletrack tussen de Schotse Hooglanders richting de bosrand. Naar de auto is het nu alleen nog naar beneden. Eigenlijk vind ik het best jammer dat dit niet, zoals het plan was, de afsluiting van het Rondje is, maar ik had dit echt niet willen missen!
Noord-Brabant ~ Keent
Zo soepel als het net ging, zo moeizaam zet ik mezelf nu in beweging. Tim en ik lopen als een stel dronken pinguïns over Keent voor de laatste 5 kilometer van vandaag. De kilometers kruipen voorbij, en omdat het eiland niet eens zo gek groot is zijn we na iets meer dan twee kilometer al bijna weer bij de auto. Best wel frustrerend, want we willen allebei eigenlijk gewoon klaar zijn, maar er zit niets anders op dan richting de Oude Maasdijk te lopen tot we over de helft van de afstand zijn en dan dezelfde weg terug te lopen naar de auto. Niet bepaald wat ik in gedachten had voor het laatste rondje! Als we na 2,6km omdraaien en aan de terugtocht beginnen, dringt het tot me door dat we bijna gefinisht zijn. Oké, dit is dan niet de meest inspirerende route, maar hoe vet is het dat we dit idiote idee gewoon daadwerkelijk uitgevoerd hebben! Lachend hobbel ik tussen de weilanden met taurossen door terug naar de auto. Als we voor de laatste keer de dijk op zijn geklommen, zit er tijdens de afdaling zelfs nog een versnelling in. Met nog een krappe 200 meter te gaan, geeft een trilling van mijn horloge aan dat we op vijf kilometer zitten. ‘Whut! We hebben het gewoon gehaald. Hoe vet is dat?!’ met een triomfantelijke grijns op mijn gezicht geef ik Tim een high-five. ‘Die laatste meters hobbelen we nog wel even door naar de auto toch?’ ‘Oh zeker!’ is Tim’s lachende reactie.
30 mei
dag 30 // 14,54km // totaal 483,40km
Waarschijnlijk is een heuveltraining na de afgelopen twee dagen niet het beste idee ooit, maar we besluiten een beetje tegen beter weten in om toch maar gewoon te gaan. Na de warming-up en de loopscholing voelen mijn benen gelukkig weer verrassend goed, en al wordt het zoals altijd weer een zware training, we kunnen allebei het hele programma afmaken. Toch weer een dikke 14 kilometer extra!
31 mei
dag 31 // 0km // totaal 483,40km
Rustdag!
siltrnl.wordpress.com 