18 mei | 19 mei | 20 mei | 21 mei | 22 mei | 23 mei | 24 mei
18 mei
dag 18 // 14,16km // totaal 267,13km
De dag na de ultra en mijn benen hebben duidelijk andere ideeën over de besteding van de dag dan een rustig ochtendrondje van 20 minuten om een beetje los te lopen. Eigenlijk denk ik er zelf ook wel een beetje anders over, maar vanavond is het weer hardlooptrainingsavond en als we nu vast een beetje loslopen scheelt dat vast weer voor vanavond. De eerste meters de straat uit zijn wel een beetje een drama, maar als mijn spieren weer een beetje warmgedraaid zijn, voelt het eigenlijk verrassend goed allemaal. Oké, een top tempo is het niet, maar we komen rennend vooruit!
Bij het inlopen voor de hardlooptraining ‘s avonds ben ik blij dat ik vanmorgen vast een beetje heb los gehobbeld. Het tempo ligt bij de warming-up meteen al hoger dan het snelst haalbare van vanmorgen, dus dan is het echt fijn dat de scherpe randjes er vast een beetje af zijn. Na de loopscholing laten Tim en ik in overleg met onze trainer het daadwerkelijke intervalschema voor gezien en kiezen voor een kilometer of 5 uitlopen.
19 mei
dag 19 // 16,84km // totaal 283,97km
Na het missen van de intervaltraining van gisteren staat er vandaag een 1 minuut tempo – 1 minuut pauze training op het programma. Op zich valt het met de spierpijn nog steeds mee, en omdat een intervaltraining niet per se voluit hoeft te gaan, besluiten we het maar gewoon te proberen. Daarbij heb ik echt heel veel zin om mijn nieuwe schoenen te testen, dus wil ik eigenlijk ook gewoon heel graag lopen.
De warming-up is qua tempo stiekem wel een klein drama, maar goed, daar is het een warming-up voor. Dat belooft wat! De eerste intervallen gaan wat moeizaam, maar naar mate we beter in ons ritme komen, komt ook de snelheid weer een beetje terug. Het rondje van vandaag loopt via Boerderij Herikhuizen, over de Zijpenberg en schampt het Rozendaalsche Veld, vanwaar we een super mooi uitzicht op Arnhem in de verte hebben. Een toffe omgeving weer, en met een heerlijk zonnetje erbij is het ook eigenlijk alleen maar genieten (tussen de tempo’s door).
‘s Avonds is het nog super lekker weer. We hebben allebei vakantie en aangezien wandelen toch ook meetelt voor de kilometers, besluiten we de dag af te sluiten met een avondwandeling vanaf Beekhuizen.
20 mei
dag 20 // 11,88km // totaal 295,85km
Als extra uitdaging hadden we ons een tijdje terug ook ingeschreven voor de Kill the Hill Challenge van Steenbok Sport, waarvoor we 200, 250 of 300 hoogtemeters moesten maken op een klim naar keuze. Tot nu toe waren we daar nog niet aan toe gekomen, en vandaag leek ons wel een geschikte dag. Nu nog een bult vinden om tegenop te rennen. De Posbank was wat deze uitdaging betreft natuurlijk een voor de hand liggende keuze geweest, maar eigenlijk wilden we wel een keer ergens anders lopen. Het werd de Duivelsberg vlakbij Nijmegen. In het verleden hadden we daar al eens hill repeats gedaan, dus dat leek ons een heel geschikte kandidaat voor deze challenge.
Zo gezegd zo gedaan, en zo stonden we (na een per ongelukke detour door Duitsland, omdat we een parkeerplaats zochten en verkeerd reden) ‘s middags aan de voet van de Duivelsberg. Omdat het inmiddels al een stuk later is geworden dan we gepland hadden, besluiten we eerst nog even een koffiebreak te nemen en dan te beginnen. Kunnen we ook mooi de start nog even uitstellen. Een koffie en een puddingbroodje later, is het dan toch echt zover. Lichtelijk aarzelend lopen we weg van de parkeerplaats, naar een pad dat het bos in leidt. ‘Hier beginnen dan maar?’ vraag ik. ‘Ja laten we maar doen he?’ is Tim’s antwoord. ‘Oke, let’s go dan!’ Ik druk mijn horloge aan en begin te rennen.
De eerste meters zijn nog relatief vlak, maar na een bocht naar rechts en een hekje begint het pad meteen te stijgen via een behoorlijk steil trappetje. Dit was zonder warming-up en vlak na zo’n puddingbroodje een bijzonder slecht idee. Gelukkig vlakt de klimt na het trapje iets af, maar dat is van korte duur. Tot aan het volgende hekje is het eigenlijk gewoon tanden op elkaar en lopen met die handel. Af en toe kijk ik even hoopvol op mijn horloge om te zien hoeveel hoogtemeters we inmiddels gemaakt hebben, zodat ik kan berekenen hoe vaak we deze ‘berg’ op en af moeten rennen. Na hekje nummer twee rennen we in een halve cirkel naar een tweede trapje dat ons naar de top van de Duivelsberg leidt. Ik kijk op mijn horloge. 57 hoogtemeters inmiddels. Dat betekent dus dat we het in 5 keer net niet redden, en dus bij een zesde keer óf 15 meter omhoog moeten, óf gewoon voor een zesde beklimming moeten gaan.
We hobbelen nog een aantal keer op en neer, waarbij we door een stel wandelaars dat we vier keer passeren een beetje gek worden aangekeken. ‘Derde keer trakteren!’ roept de man in het stel. En bij de derde keer is mijn reactie, ‘Nou, wij de bitterballen, jullie het bier?’ Bij de vierde keer wordt het een ‘loopt het daar dood ofzo, omdat jullie steeds terug komen’ en hoop ik vurig dat ze een beetje doorlopen, zodat er geen vijfde ontmoeting meer komt. Die blijft gelukkig uit.
Na vijf beklimmingen geeft mijn Suunto keurig 288 hoogtemeters aan. We besluiten maar gewoon voor een zesde beklimming te gaan. Eigenlijk is het toch ook veel vetter om zo’n uitdaging op de top de finishen, dan ergens halverwege. Met brandende beentjes sta ik even later boven. Precies 345 hoogtemeters. Jammer dat het geen 350 is, maar ik heb geen trek in nog een beklimming. Challenge completed, tijd om uit te lopen!
Het uitlooprondje wordt een wandelroute van een goede drie kilometer door het Rijk van Nijmegen. We hebben hier al wel eens een paar trails gelopen, dus het gebied is niet geheel onbekend, maar toch heel tof om weer te trailen. Stukken bos en pittige klimmetjes worden afgewisseld met geleidelijke afdalingen en wat meer open stukken langs weilandjes die met een beetje fantasie door kunnen gaan voor alpenweitjes vanwaar je een mooi uitzicht hebt over de omgeving.
De avondtraining, 20 minuten op een rustig tempo, is wat dat betreft een stuk saaier. Dat wordt in dit geval een rechttoe, rechtaan rondje naar kasteel Rosendael en weer terug. Wel lekker om de beentjes een beetje los te schudden na het klimmen van vanmiddag.
21 mei
dag 21 // 15,18km // totaal 311,03km
Vandaag is hardloop-rustdag. Vaak vullen we dat dan in met fietsen, maar deze keer werd het een flinke wandeling. Tim heeft zijn ecologen-hart opgehaald op de Empense en Tondense Heide, en ik heb samen Veerle, mijn beste vriendin, de NS-wandelroute van Dieren naar Velp gelopen. Op zich een route die ik vaker heb gelopen, maar na de Posbank loopt deze inmiddels net iets anders dan voorheen, waardoor de route nog net iets gevarieerder is geworden.
22 mei
dag 22 // 15,23km // totaal 326,26km
Het waait behoorlijk als ik de deur van de auto achter me dichtsla. De zon heeft zich verscholen achter een wolkenpak en lijkt daar voorlopig niet meer achter vandaan te willen komen. Voordeel is wel dat de temperatuur een stuk is gedaald, waardoor het een stuk minder drukkend en benauwd is dan vanmorgen. Terwijl Tim nog snel een paar foto’s maakt van Boshuis Drie, zoek ik in mijn horloge de route op die we hier door het mysterieuze Speulderbos met haar dansende bomen gaan maken. Een paar jaar geleden hebben we hier eens een nachtje op het natuurkampeerterrein gestaan, en sinds dien ben ik eigenlijk heel benieuwd naar de bossen om het terrein heen.
De eerste kilometers van onze route volgen we een verhard fietspad richting Houtdorp. Het bos bestaat hier nog voor het grootste deel uit naaldbomen die nog niet heel erg lijken te willen dansen: rechte stammen rijsen links en rechts van het fietspad omhoog. De geur van dennenhars, die me altijd heel erg aan aardbeiengelletjes doet denken, prikkelt in mijn neus met elke windvlaag die het schild van bomen weet te doordringen. De wereld achter me lijkt te verdwijnen, heerlijk om hier te lopen!
Als het fietspad een scherpe bocht naar links maakt, mogen wij rechtdoor een zandpad op. Het dichte dennenbos van zojuist heeft hier plaats gemaakt van een verrassend licht loofbos met weinig ondergroei. Het is een beetje alsof je onder een gigantisch gewelf doorloopt. De bossen hier zijn doordrenkt van mythen en sagen, en het is niet moeilijk om je voor te stellen waar dat vandaan gekomen is. Zo recht als de naaldbomen van net waren, zo kronkelig beginnen de loofbomen hier te worden. En waar we eerst nog op een vrijwel vlak stuk liepen, lijkt er inmiddels aan onze linkerkant een terreintrede op te rijsen. Onze route volgt de ‘voet’ van deze serie heuvels, die niet gigantisch hoog (ik gok een meter of 5) zijn maar wel afsteken tegen de vlakke vloer waar wij lopen.
Veel tijd om me erover te verbazen heb ik niet, want we mogen een singletrack op die van de terreintrede afdraait. Niet veel later worden we opgeslokt door een deel van het bos dat door de dichte ondergroei een stuk onoverzichtelijker is. Het terrein worden ook meteen iets meer geaccidenteerd. Tof die afwisseling! We zigzaggen al kletsend een beetje verder tot we na een laatste bocht ineens weer in een bosgewelf terecht komen. De vloer is minder vlak dan net, maar de bomen des te kronkeliger. Tussen de bomen scharrelt een wild zwijn dat onze aanwezigheid totaal niet opgemerkt lijkt te hebben. Ik kan me het mysterieuze van deze bossen in de mist heel goed voorstellen. De oudheid van dit bos is bijna te voelen. Ik voel me als mens echt te gast, en het is echt vet om hier te mogen trailen.
Een paar kilometer later is het bos opnieuw wat dichter geworden. Het pad waarop we lopen is vrij mul en loopt vervelend omhoog. We zijn allebei een beetje in onszelf gekeerd (want best pittig klimmen even), als het pad ineens een bocht maakt, het bos weer opent in een bosgewelf en links van ons ineens een diepe kuil zichtbaar wordt. Nog voor ik me goed en wel gerealiseerd heb waar we zijn, roept Tim enthousiast ‘Het Solse Gat! Even een paar foto’s maken hoor!’ De route volgt hier gelukkig het smalle paadje dat langs de rand van het Gat loopt, waardoor ik tijdens het lopen even uitgebreid kan kijken waar we nou precies aan het lopen. Het Solse Gat is een best bizarre feature in het landschap; alsof de grond ineens in een ovaal naar beneden gezakt is. De wanden van het Gat zijn namelijk best wel steil en als je verder het bos in kijkt, duidt niets echt op zo’n diepe kuil ineens. Het is een beetje het tegenovergestelde van de terreintrede van een paar kilometer terug.
Als we het Solse Gat achter ons hebben gelaten, draait de route terug richting Boshuis Drie. We passeren de achterzijde van het natuurkampeerterrein en het bos verandert langzaam weer van een loofbos in een naaldbos. Twee bochten later staan we weer op de asfaltweg waaraan we de auto hebben geparkeerd. Terug in de werkelijkheid.
Vergeleken met de lange duurloop in het Speulderbos is ons avondrondje van 20 minuten echt heel saai. En stiekem ook echt wel een beetje een moetje omdat het op het schema van vandaag staat. Heel goed voor de kilometers. We eindigen in Tennessee in de buurt van Deerfield vandaag.
23 mei
dag 23 // 12,05km // totaal 338,31km
Het is heuveltraining-dag, maar omdat we nog niet heel erg veel snelheid in de benen hebben na de 52 km van afgelopen zondag besluiten we de Lochemse Berg vandaag even met rust te laten. In plaats daarvan wordt het een duurloopje op een ontspannen tempo naar bijna de Brandtoren en via de Zwarte Bulten weer terug. Naar het hoogste punt op de Koningsweg is het altijd even pittig klimmen over het Rozendaalsche Veld in het mulle zand, maar als je eenmaal op de ‘top’ bent heb je een super gaaf uitzicht. Als je geen tijd vrij wilt maken om te stoppen, kun je daar echter niet lang van genieten, want het zicht wordt je al snel ontnomen door de bomen langs de Koningsweg.
Via de rand van het Rozendaalsche Veld lopen we verder richting De Plagdel en de Zwarte Bulten. Het klimmen gaat een stuk soepeler dan afgelopen zondag, maar echt makkelijk is het nooit daar. Het vooruitzicht van praktisch alleen nog afdalen naar huis, maakt dan weer een hoop goed. En natuurlijk dat we in Tennessee in een plaatsje met de grappige naam Jones Hollow zijn beland.
24 mei
dag 24 // 13,03km // totaal 351,34km
Het regent. En eigenlijk vind ik dat wel prima tijdens het lopen. De lucht is even niet zo droog en warm. Perfect eigenlijk om voor onszelf een light versie van de heuveltraining te houden. Het wordt een aaneenschakeling van alle rondjes uit de trainingen op een rustig duurtempo. Wel grappig om die rondjes eens op een lager tempo te ervaren. Al blijft de klim naar Belvedère gewoon vervelend, op welk tempo je ook loopt. Alles bij elkaar is de training toch weer goed voor grofweg 13 kilometer extra, waardoor we op een totaal van dik 350 kilometer uitkomen.
siltrnl.wordpress.com 