4 mei | 5 mei | 6 mei | 7 mei | 8 mei | 9 mei | 10 mei
4 mei
dag 4 // 14,51km // totaal 54,22km
De dag begon vanmorgen al vroeg met een rondje van 20 minuten voor werktijd. Het weer had duidelijk ook niet zoveel zin om aan een nieuwe week te beginnen, want de morgen begon grijs en druilerig. Een typische maandag dus. Voor mij reden om deze training eens lekker rustig aan te doen en te gebruiken om wakker te worden.
Voor de avondtraining stond een duurloop van tussen de 60 en 75 minuten op het programma. Toch al gauw weer 10km om bij het totaal op te tellen. Omdat we vandaag allebei wel voor 20.00 uur terug willen zijn, hebben we een makkelijke route langs de rand van het Rozendaalsche Veld gekozen. Het druilerige weer van vanmorgen heeft plaatsgemaakt voor een zonnige avond. In de avondzon is het echt genieten om hier te mogen lopen; voor mij is de wereld even niet groter dan mijn blik reikt.
In Tennessee zijn we inmiddels de Mississippi over en zijn we onderweg naar Memphis.
5 mei
dag 5 // 0km // totaal 54,22km
Rustdag! Tenminste wat hardlopen betreft.
6 mei
dag 6 // 15,95km // totaal 70,17km
Tijd om Memphis achter ons te laten en te kijken waar we vandaag kunnen komen. In een rustige duurloop van tenminste 90 minuten moeten we toch weer een flink eind kunnen komen. Qua rondje was ik een beetje inspiratieloos, dus werd het weer een rondje over het vertrouwde Rozendaalsche Veld, richting de Brandtoren en voor het hondenlosloopgebied weer naar beneden. Geen zin in loslopende viervoeters die achter me aan rennen. Als we het bos weer inrennen, maak ik een klein foutje in mijn routekeuze maar daardoor ontdekken we wel weer een stukje bos waar we eigenlijk nooit komen.
Terug in Velp hebben we inmiddels de status ‘Approaching Cordova’, een gemeenschap ten oosten van Memphis, en zijn we op 7% van de totale afstand.
7 mei
dag 7 // 14,45km // totaal 84,62km
De wekker gaat veel te vroeg. Ik heb moeite met opstaan en totaal geen zin om in de kou een uur te gaan hardlopen. Een beetje morrend sta ik even later in mijn hardloopkloffie buiten. Op naar het bos dan maar!
Eenmaal aan het rennen is het, ondanks de lage temperatuur, eigenlijk prachtig weer. Met het bos helemaal voor ons alleen rennen we de zonsopgang in. De zonnestralen die tussen de bomen door schijnen maken het echt magisch om hier nu te zijn, en maken het vroege opstaan echt de moeite waard. Via het wildobservatiepunt bij Boerderij Herikhuizen dribbelen we de Zijpenberg op. Boven is het uitzicht over het Rozendaalsche Veld en Arnhem in de verte super gaaf. Met een dikke glimlach op mijn gezicht ren ik over een mul zandpad terug richting huis. Ik ben eigenlijk nog een beetje in gedachten verzonken over hoe gaaf het is om hier te zijn, als ik rechts van me een ritsel hoor in de bosjes. Twee wilde zwijnen zijn duidelijk van ons geschrokken en weten niet hoe snel ze zich uit de pootjes moeten maken.
Het avondrondje van vandaag is een vrij simpel rondje van 20 minuten door het dorp. Virtueel lopen we op dit moment in de buurt van de I-269, een snelweg die aan de oostkant van Memphis loopt. Dat past grappig genoeg wel bij het rondje van vanavond; wel prima, maar niets bijzonders.
8 mei
dag 8 // 10,21km // totaal 94,83km
Het is al te laat om de 25km die voor vandaag op het programma staat volledig in het bos te lopen en we hebben allebei niet zoveel zin om er een stuk over de weg aan te plakken. De keuze om de trainingen van vandaag en morgen om te draaien is makkelijk gemaakt, dus wordt vandaag een kortere duurloop door de Onzalige Bossen. Het is een prachtige avond om te lopen. Als we de Posbank achter ons hebben gelaten, komen we op één mountainbiker na niemand meer tegen en lijkt het bos weer van ons te zijn. We lopen een beetje te kletsen als ik uit mijn ooghoek iets zie bewegen. Een edelhert springt statig verder het bos in. Ik loop er een beetje beduusd naar te kijken. Zo vaak komen we geen ‘echte’ herten hier, en tegen de tijd dat ik ‘wow, een echt hert’ tegen Tim heb gestameld, is het dier al lang uit het zicht verdwenen.
Tim schiet daardoor vrijwel direct vanuit een gesprek dat we hadden over zijn mentale worstelingen in de ‘boswachtermodus’, waardoor ik de rest van de training eigenlijk op een soort excursie door mijn eigen achtertuin ben. Voor ik het weet zijn we weer terug bij de auto en zijn we weer 10km verder in Tennessee.
9 mei
dag 9 // 25,23km // totaal 120,06km
De consequentie van de ruil van gisteren is dat we er toch echt aan moeten geloven vandaag: de lange duurloop van 25km. Het is in elk geval prachtig weer, dus dat zit in elk geval mee. Alleen mijn rechterkuit heeft er duidelijk geen zin in vandaag. Een soort zeurende pijn maakt het lopen niet echt ideaal, en dan is 25km toch verdomd ver. Eigenwijs besluit ik toch maar te gaan lopen, wellicht dat het straks wegtrekt. Als we eenmaal in het bos lopen gaat het gelukkig een stuk beter, en zelfs de klimmetjes gaan (zolang ik op een rustig tempo omhoog loop) verrassend goed.
Vandaag loopt de route via de rand van de Veluwezoom naar De Steeg. Ik hoopte daarmee de ergste klimmetjes een beetje te mijden, maar dat was toch ijdele hoop. Had ik ook kunnen weten. Rustig blijven, en door dribbelen. Mentaal gezien ook best een goede training, want ik heb daar vaak geen geduld voor. Na een lange afdaling met meteen daarna weer een gemeen klimmetje is het tot de Posbank eigenlijk alleen maar afdalen (of vlak lopen). Op zich wel even lekker, een beetje snelheid maken en een stukje reep proberen weg te werken. Al cruisend lopen we door de bossen. Eigenlijk let ik niet eens heel goed op waar ik mijn voeten neerzet als ik ineens een ongewone beweging op de grond zie. Nog net op tijd zie ik een ringslang tussen mijn voeten doorschieten. Weer te laat voor Tim om het nog te zien roep ik ‘Wow, een ringslang!’ ‘Gaaf! Ik ben vandaag nog niet veel verder gekomen dan een konijn.’
Bij het Herikhuizerveld beginnen de kilometers van de afgelopen week wel voelbaar te worden. Het mulle zand maakt het er ook niet veel makkelijker op en de zon begint hier inmiddels behoorlijk te branden. Als ik nog een snelle slok drinken uit mijn softflask neem, merk ik dat die inmiddels bijna leeg is. Damn! Ik had er toch twee mee moeten nemen. Sukkel! Gelukkig nog minder dan 10km, dus dat moet te doen zijn. Heel stiekem hoop ik dat Tim meer water bij zich heeft, en ben ik best boos op mezelf dat ik niet meer drinken mee heb genomen. Als we een paar kilometer later het bos weer induiken, lopen we gelukkig meer in de schaduw en is het meteen een stukje koeler.
Na de Emmapiramide hebben we nog 5km slingerende en voornamelijk dalende bospaden tegoed. De brede bospaden zijn deze laatste kilometers heel chill om op te lopen. Ondanks mijn vermoeide benen is het echt genieten hier. Als we ons even later op de laatste afdaling naar huis storten, moet ik stiekem toch wel even grinniken. Dit hebben we toch maar weer mooi geflikt: in onze eigen woonplaats lopen we inmiddels bijna in Laconia.
10 mei
dag 10 // 2,41km // totaal 122,47km
Vandaag is het weer tijd voor een kort rondje Leemputten. Even de beentjes een beetje loslopen en een paar kilometers maken voor het totaal. Laconia, here we come!
siltrnl.wordpress.com 