16 juli 2016
Vandaag is het dan eindelijk zover! De trail waarvoor ik (Rianne) in oktober 2015 met mijn telefoon tegen de mast van het jacht van mijn ouders stond om het beste bereik te krijgen zodat ik ons in kon schrijven. Ook de trail die onze vakantie naar Schotland voor dit jaar heeft opgegeten, maar dat maakt op dit moment even niet meer uit. Dat het de afgelopen dagen en nachten best wel koud was in onze tent ook niet. De zon schijnt vandaag, nergens een regenwolkje te bekennen en het zou een graad of 21 moeten worden. Kortom, ideaal trailweer!
De wekker gaat om 8.00 uur, de start is om 10.00 uur en we moeten om 9.30 uur aanwezig zijn. De startnummers hebben we gisteren al opgehaald, dus tijd genoeg. Toch? Nou.. Ik weet niet meer wat ik allemaal gedaan heb, maar terwijl Lisa en Tim om 9.15 uur keurig klaar stonden om richting de start te wandelen ben ik nog druk bezig met van alles en nog wat. Ik vergeet naar mijn idee als en graai nog twee keer als een malle door mijn tas. WAAR IS MIJN STARTNUMMER?! FFFUUUU.. Oh, die zit al in mijn tas. Juist ja. En nadat ik dan ook nog het geknapte haarelastiekje heb vervangen voor een andere kunnen we eindelijk richting Start.
Gelukkig zijn we ruim op tijd (zo ver was het nou ook weer niet lopen vanaf de camping) en is er nog tijd voor een laatste sanitaire stop. Het is inmiddels gezellig druk in het startvak. Mijn Duits in redelijk slecht en de microfoon lijkt niet zo heel goed te zijn afgesteld, dus ik hoor niet super goed wat er zoal gezegd wordt, maar te zien aan de vrolijke gezichten om me heen zit de sfeer er goed in. Ik kijk nog een keer achterom naar de machtige bergen achter me. Wauw, wat vet. Ik sta hier gewoon, afgestudeerd en wel, met mijn twee beste vrienden aan de start van, denk ik, de gaafste trail die ik tot nu toe gelopen heb. Hier heb ik al die maanden voor getraind en mijn survivalruntrainingen een beetje voor opzij gezet de laatste tijd. Nu moet het gebeuren! Achter mijn zonnebril beginnen mijn ogen een beetje te wateren. Stiekem vind ik mezelf best wel belachelijk, het is niet alsof ik de beste trailrunster ooit ben, of de tijd die ik hier ga lopen ook maar in de buurt gaat komen van de snelste tijd, of ik ook maar in de buurt kom van het podium; die illusie heb ik ook absoluut niet, maar toch.. mijn eerste trailrun in de bergen.. VEEEEEETTTTTTTTT 😀
Gelukkig klinkt niet lang daarna het startschot en ben ik zo’n beetje alles vergeten en alleen maar bezig met rennen. De eerste kilometer leidt door het centrum van Grindelwald waar een mix van verbaasde toeristen en enthousiast aanmoedigende mensen langs de kant van de weg staan. Ergens op een muurtje staan Mark en nog iemand (waarvan ik helaas de naam niet weet) van MudSweatTrails met een Nederlandse vlag en een koebel te zwaaien en ook ons aan te moedigen. Super leuk!
Als we het dorp uit zijn, begint de weg toch wel aanmerkelijk steiler te worden. Afgelopen zondag hebben Tim en ik het rondje alvast gelopen en we hebben besloten dat we rennen waar we kunnen, maar de rest van de klim in een soort powerhike-stand omhoog lopen. De winst pakken we dan wel weer op de tweede helft van de trail, op het stuk naar beneden. Toch zijn Tim en ik (Lisa is al ver voor ons en uit het zicht) sneller dan ik verwachtte en al gauw zijn we Hotel Wetterhorn gepasseerd en verruilen we de bredere weg voor een nog redelijk breed bospad dat ons via een waterval en een alpenweide naar de tweede verversingspost brengt. We hebben nog niet echt behoefte aan eten en besluiten allebei door te hobbelen. Inmiddels zijn we weer in een open stuk van de route beland waar we na een voor mij best pittige klim (klimmen is niet mijn sterkste punt) uitkomen op een brede grindweg. Het uitzicht op de Eiger en de omringende bergen is adembenemend. Niet dat ik nog veel lucht over had na die klim van net, maar toch. Dat laatste beetje is nu ook weg.
Ik hobbel een beetje voor me uit starend over die weg (Tim is tijdelijk left behind, want plaspauze) richting de volgende klim tot ik vanuit mijn ooghoek iets rood-wit-blauws op de top van de volgende klim zie wapperen. Niet lang daarna hoor ik ook het bijbehorende aanmoedigende geschreeuw. Dat zijn de MudSweatTrailers weer, kan niet anders! Ongemerkt begin ik harder te lopen waardoor Tim toch harder moet werken om me weer bij te halen en die klim die we nog op moeten wordt een eitje. Hatsaa! Thanks voor de aanmoedigingen guys! Een kleine kilometer later stormen we naar beneden en voorbij de derde verversingspost bij Bort. Hierna nog een klein stukje omhoog (zo’n 200 hoogtemeters) en dan is het naar beneden all the way (laat dalen nou net wel mijn sterke punt zijn). Als we Lisa nog bij willen halen moet het hier gebeuren.
Tot de verversingspost bij Holewang gaat de route geleidelijk naar beneden en hebben we tijd genoeg om even rustig om ons heen te kijken en de omgeving in ons op te nemen. Nog maar een keer: wat zijn die bergen gaaf zeg! Vrijwel meteen na Holewang begint een behoorlijk steile afdaling over een redelijk smal pad door een weiland met redelijk veel stenen. Inhalen is niet heel makkelijk, maar ik kan me niet inhouden en met Tim in mijn kielzog stort ik me naar beneden. Naar beneden rennen geeft me het gevoel alsof ik vlieg en het is dan altijd even omschakelen als ik dan weer omhoog moet. Het laatste klimmetje voor de finish is niet lang, maar voor mijn gevoel wel steil en ik ben stiekem best wel blij dat we weer verder mogen afdalen. Remmen los en rennen met die beentjes. YIIIIHAAAAA!!
Na een paar bochten staan we ineens weer in Grindelwald en ondanks dat ik mijn benen toch best wel voel (misschien die trainingsronde van 21 km van gister toch niet moeten lopen) vind ik het ergens jammer dat we er al zijn. Terwijl Lisa ons vanachter de eindstreep staat aan te moedigen, sprinten Tim en ik, geheel volgens traditie, samen naar de finish. Wat vet, wat vet, wat vet!!! Volgend jaar sowieso weer! De 35 of misschien wel de 50km, maar echt, ik kan niet stoppen met ratelen over hoe vet het wel niet was 😀
Eiger Ultra Trail, tot volgend jaar! Maar nu eerst, cheesecake!
siltrnl.wordpress.com 