29 juni 2016
Het regent. De hele ochtend al. Vanmiddag zou het droog worden, maar ons nieuwe schema geeft duidelijk aan dat er vandaag twee trainingsrondjes van 6,5 km op het programma staan; eentje ‘s ochtends en eentje ‘s middags. Direct in de eerste week van een nieuw schema afhaken en een training overslaan is ook zo slap. Ik kijk nog één keer naar buiten, terug naar het scherm van mijn laptop (buienradar) en weer naar buiten. Zucht! Beter wordt het niet. ‘Ach, als het tijdens een wedstrijd regent, moeten we ook gewoon gaan, dus eigenlijk is dit een goede training’, hoor ik Tim naast me zeggen. Oké, dat is waar. Misschien dat een rondje rennen (want come on, zo ver is 6,5 km nou ook weer niet) in de regen mijn gedachten wel even afleidt van de constante zenuwen die door mijn lijf gieren vanwege de uitslag van mijn scriptie die inmiddels elk moment binnen kan komen. Hey ho, let’s go!
Een klein half uurtje later staan we op de Posbank klaar om een rondje te gaan rennen. En precies op dat moment laat mijn telefoon weten dat er een mailtje is binnengekomen. Het zal toch niet? Ik besluit te wachten met kijken tot na de training en we beginnen te rennen. Het rondje van vanochtend leidt ons vanaf het Posbankpaviljoen via de zogenaamde Panoramaroute naar Koepel de Kaap, vanaf daar naar de Carolinahoeve en via de Koningslaan weer terug. Het stroomt van de regen, maar ondanks het slechte weer zijn er best veel wandelaars in het gebied die ons stuk voor stuk aankijken alsof we gek zijn. Stiekem voelde ik me bij de start van de training ook wel een beetje idioot, maar naarmate we verder rennen besluit ik dat trailrunnen in de regen helemaal niet zo erg is.
Het leuke aan in de regen in de natuur zijn, of je nou aan het wandelen, rennen of bijvoorbeeld mountainbiken bent, is dat de omgeving er net even anders uitziet. Omdat de Posbank praktisch onze achtertuin is, zijn we redelijk vaak op deze paadjes te vinden, maar relatief weinig in weersomstandigheden zoals vandaag. Het eerste dat opvalt is natuurlijk dat de ondergrond waarop je rent anders (modderiger en gladder) aanvoelt dan normaal en (zo ervaar ik het tenminste) het lijkt alsof er meer zuurstof in de lucht zit; de lucht lijkt frisser. Je hoort andere omgevingsgeluiden; vogels lijken anders te fluiten en bladeren ritselen door het vallen van de regen. Maar regen is ook de oorzaak van een bijzonder natuurverschijnsel; boomschuim.
Boomschuim is niet altijd te zien, maar vandaag tijdens het afdalen van de Koningslaan zie ik ineens vanuit mijn ooghoek iets wits onderaan een boom. Half en half verwacht ik een plastic tas te zien en net als ik geërgerd een opmerking wil maken, zie ik dat het om een hoopje schuim gaat. Het lijkt eigenlijk net een hoopje badschuim. ‘Hé Tim, kijk! Een douchende boom!’ ‘Ja, leuk he? Ik had er al meer gezien.’ En inderdaad, nu ik er meer op ga letten, lijkt het net of de hele Koningslaan aan het douchen is. Terwijl ik omlaag kijk naar mijn eigen met modder besmeurde schoenen en niet-zo-heel-erg-meer witte kousjes schiet ik in de lach. Terwijl het net lijkt of het bos om ons heen steeds schoner wordt, worden wij steeds smeriger. Een beetje als twee moddermagneetjes. Vrolijk stamp ik door de modder verder, de scriptie-stress met elke pas achter me latend. Misschien spoelt die regen dat ook wel van mij af.
Als we terug op de parkeerplaats zijn, is het gestopt met regenen en schijnt de zon. De parkeerplaats zelf is ook meteen een stuk voller. ‘Mooie witte sokken!’ Hoor ik een vrouw achter me roepen. Ik kijk naar beneden. Oké, die gaan thuis in de was. Ik pak mijn telefoon om strava stop te zetten. Telefoon. Mailtje. Oh ja, scriptie. Argh! (loos alarm, het bleek een nieuwsbrief te zijn).
siltrnl.wordpress.com 