<< Dag 7. Middle of nowhere ten zuiden van Glenbarr > Campbeltown
30 juli 2015
Gisteren hebben we een van de eerste bussen naar Glasgow geboekt, dus het is vandaag vroeg dag. Normaliter ben ik niet zo’n ochtendmens, maar vandaag vind ik het totaal niet erg om vroeg op te staan. Het hostelbed ligt toch net niet helemaal lekker en slapen met een wildvreemde op een kamer bevalt ook niet echt super goed, dus zodra mijn wekker rond 6.30 uur gaat sta ik naast mijn bed. Dat blijkt het tijdstip te zijn waarop het hele hostel opstaat, want als ik een kwartiertje later aangekleed en wel in de gezamenlijke eetruimte sta is het alweer een drukte van belang. Zelfs onze grote vriend Mike is alweer uit de veren. Met een zo chagrijnig mogelijk gezicht (om beleefdheidsgesprekken te voorkomen) werk ik m’n ontbijt naar binnen en hobbel ik terug naar de slaapzaal om de laatste spullen in mijn tas te stoppen. Nog even drie keer controleren of we echt alles hebben en dan is het tijd om te gaan!
Eenmaal bij de bushalte komen we erachter dat twee van onze mede-hostelgasten ook met de bus naar Glasgow gaan en een daarvan vindt het geloof ik wel gezellig om de hele weg bij ons te komen zitten. Hij blijkt in Edinburgh te wonen, dus met een beetje geluk (of pech) reizen we de hele weg samen. In eerste instantie trekt dat vooruitzicht me niet bepaald, maar veel kan ik er nu toch niet meer aan doen en al met al blijkt deze meneer best mee te vallen. De man blijkt ook een hardloper, dus het eerste deel van de reis praten we met name over de verschillende wedstrijden en evenementen waar we aan mee hebben gedaan. Als dat onderwerp op een gegeven moment is uitgemolken, gaan Tim en de meneer over op een gesprek over het natuurbeheer in Schotland en tegen de tijd dat onze vriend is over gegaan op goedbedoelde tips over wandelroutes die we eventueel ook zouden kunnen gaan lopen voor we weer naar huis gaan, ben ik wel afgehaakt en hang alweer slapend tegen het busraam.
Pas in Glasgow word ik door het gehobbel van de bus weer wakker. Het gesprek tussen Tim en de meneer achter ons is inmiddels stilgevallen. Als de bus het busstation opdraait, graai ik snel mijn spullen bij elkaar en waggel nog half versuft achter Tim dat bus uit richting onze tassen die op dat moment uitgeladen worden. Onze bus naar Edinburgh vertrekt pas over anderhalf uur, dus tijd genoeg voor een kopje koffie. Ik kijk nog een keer om me heen op zoek naar de meneer uit het hostel, maar die blijkt al naar de aansluitende bus naar Edinburgh gesprint. Ook goed. Op naar de koffie!
Een uurtje later zitten we dan in de bus naar Edinburgh. Ik ben half en half toch een beetje teleurgesteld in mezelf, want het voelt toch een beetje als falen. Onze tocht had moeten eindigen in Aviemore, maar goed. Hier zitten we dan, in de bus naar Edinburgh zonder een duidelijk plan wat we daarna gaan doen. Het klinkt misschien gek voor een reiziger, maar ik houd er niet zo van als ik van het oorspronkelijke plan af moet wijken en helemaal als ik dan ook nog eens niet weet wat we dan wel gaan doen. De man in de vorige bus tipte ons het Fife Coastal Path, maar ik heb geen idee hoe we aan een kaart gaan komen. Misschien moet ik gewoon niet zo moeilijk doen en zien waar we terechtkomen, maar dat is echt niet zo mijn ding. Aangezien we nog een uur te gaan hebben, besluit ik het onderwerp ‘What’s next?’ toch maar aan te snijden. Voor Tim blijkt het redelijk vast te staan dat we over drie dagen naar Inverness vertrekken om via de Great Glen Way en de West Highland Way terug te lopen naar Milngavie. Niets twijfel over het Fife Coastal Path. ‘Dat hadden we toch gisteren al besloten? En daarbij, die kaarten hebben we tenminste al bij ons.’ Oké, awesome! De twijfels zijn als sneeuw voor de zon verdwenen.
Rond een uur of 17.00 zijn we uiteindelijk op de camping in Edinburgh. Vergeleken met de vorige keer dat we hier waren is het ‘festival-veldje’ erg leeg. Chill! We krijgen een plekje onder een boom toegewezen en nadat we de tent op hebben gezet, genieten we de rest van de avond een cidertje en een bakje rijst.
