<<Dag 7. Autocamp Račkova dolina
6 augustus 2012
Vandaag staan we weer vroeg op. We breken zo stil mogelijk de tent op, ontbijten (weer brinta) en lopen de camping af. Het is nog niet echt warm en we moeten er allebei wel even in komen, maar het gaat al wel beter dan 2 dagen geleden.
We lopen over een lang recht pad dat langs de voet van de Tatra loopt. Links en rechts van het pad staan wilgen en het pad zelf lijkt net een verlaten spoorlijn. Opeens zie ik een grote weerscheinvlinder midden op de weg zitten! Het beest is duidelijk nog niet helemaal wakker, en als ik er zachtjes tegenaan tik om te kijken of hij nog wel leeft flappert hij loom wat met zijn vleugels. Kennelijk ben ik toch flink bezweet geraakt, want de vlinder heeft duidelijk wel interesse in het zout dat op mijn hand zit. Met een hupje klimt hij op mijn vinger! Super gaaf! Dit is ook weer echt zo’n vlinder die al heel lang op mijn verlanglijstje stond en die ik hier totaal niet verwacht had! Mijn dag kan al bijna niet meer stuk!
Na wat foto’s is het weer tijd de vlinder terug te zetten op een van de struikjes en weer verder te wandelen. Na nog een tijdje verder door stampen komen we ineens bij een aantal blokhutten op een open plek. Hier staan ook wat naaldbomen en omdat de zon inmiddels flink schijnt, lijkt ons dit de ideale plek voor een pauze. Helaas horen we stemmen bij een van de huisjes. We hebben geen idee of dit privé terrein is en of de mensen niet heel boos worden als we hier even in de schaduw gaan zitten. Bovendien moet ik best plassen en ik weet zeker dat ze daar geen zin in hebben. Doorlopen maar!
Even verderop, uit het zicht van de huisjes, is het tijd voor een plas en lunchpauze. De afgelopen dagen hebben we steeds hoger in de bergen gezeten. De temperatuur kwam overdag niet echt ver boven de 20 graden uit en met een lekker windje was het best aangenaam lopen in korte broek en t-shirt. Hier aan de voet van de berg is het gewoon 25 graden en omdat we ook nog langs de bosrand lopen is er niet echt wind. Kortom, het is warm!
Het uitzicht daarentegen is wel gewoon prachtig! De route loopt hier over de Tatranská magistrála, een 72 kilometer lange route die langs de mooiste uitzichten van de Tatra loopt. Bovendien staan hier weer wat andere planten en dieren dan we de afgelopen tijd zagen. Kortom, ik moet me zelf dwingen om niet om de 100 meter stil te gaan staan om eindeloos foto’s te gaan maken van een of andere distel of gentiaan. Bovendien belooft de kaart dat we straks een heel stuk door een bos lopen. Lekker in de schaduw! Niet zeuren dus en doorlopen!
__
Inmiddels, nu 8 jaar later, ben in ongelooflijk wantrouwig als er op de kaart een bos aangegeven staat! Zo ongeveer overal waar ik met Rianne of Tim heb gewandeld en we bis op de kaart zagen kwam ik steeds voor een teleurstelling te staan. In Schotland staat er dan bos op de kaart maar is het vaak of nog in ontwikkeling, of net gekapt of heeft het waarschijnlijk nooit bestaan maar is door een Schotse cartograaf ingetekend omdat het best leuks staat. Hier in Slowakije is er duidelijk ooit bos geweest maar zijn nu bijna alle bomen gekapt. Net of iemand schoon genoeg had van het bos en vond dat het nu maar eens afgelopen moest zijn met al die bomen! Lekker dan…
__
Voor mijn gevoel duurt dit stuk eindeloos. Bovendien vragen we ons allebei af waarom de bomen in vredesnaam gekapt zijn. Beheerstechnisch is het helemaal niet handig om alle bomen te kappen. Op een kale vlakte nieuw bos ontwikkelen is namelijk veel lastiger dan op een bestand bos verjongen. Wat de reden ook is, het resultaat blijft bijzonder troosteloos.
Eigenlijk wil ik best wel even pauzeren. Tim is ook wel aan een pauze toe, dus op zoek naar een steen of een boomstam waar we even op kunnen chillen! Helaas, geen boomstam en ook geen steen. Het zit niet echt mee vandaag! Uit pure wanhoop ploffen we dan maar midden op het pad met onze tas op de grond onder de enige soort van boom die nog overeind staat. Het is eigenlijk gewoon een soort stomp waar alle takken van af zijn gezaagd dus echt veel schaduw geeft het ding niet, maar we kunnen tenminste ergens tegenaan zitten. Wat een ellende is dit! Nou ja, gelukkig gaan we nog goed want op de boom staat een routemarkering.
Na wat eten en drinken is het toch echt weer tijd om verder te gaan. We zijn vast zo het “bos” weer uit en dan wordt het vast allemaal weer beter! Toch? De boom met de routemarkering blijkt echter de enige te zijn die houthakkers gespaard hebben. Andere bomen met routemarkering zijn wel gewoon gekapt, en bij de volgende splitsing hebben we geen idee meer welke kant we op moeten…. Volgens de kaart moeten we een beetje noordelijk aanhouden, maar ik vertrouw de kaart nu echt voor geen meter meer. Stel dat ze ook een aantal paden “vergeten” zijn!
We lopen nog een eind over het pad, maar komen er al snel achter dat dit helemaal niet de goede kant op gaat. het pad word steeds onduidelijker en uiteindelijk verdwijnt het gewoon helemaal. Argh! Er zit niets anders op dan terug te lopen, maar we hebben allebei geen idee meer waar we nu eigenlijk zijn en waar we heen moeten. Eerst dus maar even op de kaart kijken waar we heen moeten want dit word helemaal niets zo. Gelukkig hebben de houthakkers een paar boomstammen laten liggen en zelfs een aantal bomen laten staan zodat we even op in de schaduw kunnen zitten. ik heb het echt helemaal gehad en begin zelfs een beetje in paniek te raken omdat we geen idee hebben waar we nu zijn. Stel dat we straks helemaal verdwaald zijn en alleen nog maar doelloos rond kunnen dolen en nooit meer thuis komen…
Tim baalt ook flink, maar houdt het hoofd gelukkig koel. We lopen gewoon terug over het pad tot het punt waar we de route wel kennen. Dan proberen we gewoon een andere route en dan komen we gewoon op het punt waar we moeten zijn, simpel!
Om even rustig te kunnen piekeren en omdat we allebei vinden dat de vorige pauze niet echt mee telt hebben we onze tassen even afgegooid. Door het lopen in de zon zijn de rugzijdes bezweet geraakt en het duurt niet lang voor een grote weerscheinvlinder Tim zijn tas ontdekt. Hoewel we er vandaag al een gezien hebben vind ik het toch tijd voor nog een foto, en nog een, en nog een. De vlinder vindt het in ieder geval niet erg en blijft rustig zijn zoutvoorraad aanvullen zodat ik hem mooi van dichtbij kan fotograferen. Oké verdwaald zijn valt best wel mee.
Uiteindelijk blijkt ook het terugvinden van de route best makkelijk. We lopen inderdaad gewoon terug naar de splitsing en volgen het andere pad. Uiteindelijk komen we zo in een stuk waar de bomen nog niet gekapt zijn en waar er weer volop markeringen zijn! Yeeeeee we zijn gered! Oké dat is misschien wat overdreven, maar ik ben serieus wel echt heel blij dat we weer een route hebben om te volgen en dat we weer weten waar we zijn.
Het pad door het bos is trouwens ook super gaaf! Aan de ene kant is een best steile afgrond, en aan de andere kant een best steile helling. Het pad blijft ongeveer op de zelfde hoogte en slingert een beetje om de golvingen van de bergwand heen. We kunnen redelijk doorlopen en komen uiteindelijk bij Jamské Pleso uit. Het oorspronkelijke idee was om hier het pad omhoog te volgen en uiteindelijk ergens op de hellingen van Kriváň te kamperen. Er zou daar ergens een meertje moeten zijn volgens de kaart waar we vast langs kunnen staan. Maar nu we eenmaal hier zijn heb ik eigenlijk helemaal geen zin meer om verder omhoog te moeten lopen! Het lijkt echt vet nutteloos want als we boven op de berg zijn, moeten we ook weer naar beneden en komen we op bijna de zelfde plek weer uit. Tim wil nog wel graag omhoog, maar heeft het volgens mij voor vandaag ook wel gezien dus we besluiten rond het meertje een plek te zoeken waar we de tent op kunnen zetten.
Het is hier alleen veeeel drukker dan de vorige keren dat we onze tent op gingen zetten. Ik ben dan gelijk weer een angsthaas die zich afvraagt of we hier eigenlijk wel mogen staan, dus voor we de net opzetten zijn we super lang op zoek naar een plek waar we goed kunnen staan zonder dat iemand het door heeft. Uiteindelijk vinden we een plek naast een soort fundering van een of ander gebouwtje. Aan de verkoolde boomstammen te zien heeft hier al eerder iemand gekampeerd, dus we zijn in ieder geval niet de enige! Ik voel me er nog niet helemaal prettig bij maar er zit niets anders op dan tent opzetten, koken en naar bed.
siltrnl.wordpress.com 