<< Dag 4. Machrihanish > Loch Lussa (wildkampeerspot)
27 juli 2015
Heel eerlijk gezegd vind ik wildkamperen altijd best een beetje spannend, wat niet altijd even goed is voor mijn nachtrust. Vannacht heb ik wonder boven wonder (ondanks die langs denderende jeep van gisteravond) toch best wel goed geslapen. Mijn slaapzak voelt super lekker warm en eigenlijk heb ik niet zoveel zin om eruit te kruipen. Zelfs het vooruitzicht van een warme douche in Carradale kan me niet motiveren om mijn slaapspullen in te pakken, mijn ontbijt naar binnen te werken, mijn tas weer op te hijsen en weer een dag in de regen te lopen. Het regent namelijk nog steeds en als bonus is het inmiddels ook zo koud geworden dat we de chocoladepasta in stukjes uit de pot moeten snijden en als brokken op de boter op onze broodjes moeten plakken. Great!
De midges zijn ondanks de regen nog steeds actief, dus tijdens het inpakken van de drijfnatte tent staan we in volledige regenuitrusting en midge-netjes in het zompige gras. Allebei zijn we niet bepaald spraakzaam en heel erg gemotiveerd om zo snel mogelijk weer in beweging te zijn. Wel een beetje een tegenstelling tot zonet, maar goed, alles is nu toch ingepakt dus dan liever zo snel mogelijk weg van die vreselijke midges.
Het landschap is net zo grijs als gisteren. De Kintyre Way slingert zich hier over een brede bosbouwweg over de westelijke oever van Loch Lussa het dal uit. Er is weer geen mens te zien en het is gemeen koud voor een dag in juli. Oké, het vriest niet, maar de ene laag thermokleding onder mijn regenkleding lijkt niet genoeg. Verbeten stap ik door in de hoop dat ik het daardoor warmer krijg. Tim lijkt er minder last van te hebben, maar heel eerlijk gezegd heb ik niet zoveel zin om het aan hem te vragen. Extra zeuren over de situatie helpt toch niet om ons beiden op te fleuren.
Inmiddels zijn we begonnen aan de eerste behoorlijke klim van vandaag. Het helpt om warm te worden, maar het is een best wel pittig stuk omhoog. We hebben inmiddels ook alweer 2 mijlpaaltjes achter ons gelaten, dus in principe zou het bijna weer pauze-tijd moeten zijn. ‘Waar zijn we eigenlijk?’ ‘Op Kintyre…’ Verveeld kijk ik Tim aan. ‘Sorry, ik ben even niet in de stemming voor grapjes, maar jij hebt de kaart dus ik wil eigenlijk even kijken waar we op de kaart zijn.’ Terwijl Tim geduldig staat te wachten, wring ik de kaart onder de regenhoes van zijn tas uit. Nog voor ik goed en wel heb gevonden waar op de kaart we zijn, komt er een jeep van de heuvel gesjeesd en naast ons stil houden. ‘Are you walking the Kintyre Way?’ Ik zit nog met mijn hoofd in de kaart, dus Tim doet het woord. ‘Yes, we are.’ ‘And where did you start today? Campbeltown?’ ‘No, we were wildcamping down at Loch Lussa last night…’ ‘Oh the little tent, it was you two?’ We knikken. ‘I drove past there with my truck, I’m a ranger here and I am responsible for the signposting etc in this section.’ Aaah, dus hij was dat gisteravond, dat verklaard. Of we de weg een beetje kunnen vinden hier en wat we van de KW vinden, wil hij weten. Ja prima. Op zich is het ook niet heel moeilijk tot nu toe vandaag. Er was tot nu toe één splitsing, waar bij de optie naar links een groot verbodsbord stond. Maar dat hebben we niet gezegd. We knikken vriendelijk en de man vervolgd zichtbaar enthousiast zijn weg. Terwijl we hem een beetje beduusd staan na te kijken, valt het ons op dat het inmiddels heel eventjes droog is geworden. Op de omringende heuvels stijgt de waterdamp uit de bossen op de naar wolken erboven. Wow, dit ziet er eigenlijk best wel heel tof uit!
Aan het einde van de klim besluiten we even te rusten. De eerste 5 kilometer van vandaag zitten er alweer ruimschoots op en we moeten allebei best wel nodig plassen, dus als we langs de kant van de weg een paar boomstammen zien liggen, lijkt dat ons een perfecte plek om even te stoppen. Het is inmiddels weer schijn-droog en er staat een fris windje, heel eerlijk gezegd is het best wel koud als je ineens weer stilstaat. De mueslirepen en koekjes smaken er gelukkig niet minder om en na deze korte stop zijn we weer klaar om verder te gaan. Voorlopig zijn we even op het hoogste punt van de route, dus voorlopig kunnen we lekker naar beneden lopen. Zelfs de motregen kan me op dat moment even niet meer deren. Op naar Carradale!
Een halve kilometer later verlaat de KW de bosbouwweg en komen we op een pad dat meer op een breed bospad lijkt. Een welkome verandering eerlijk gezegd! We lopen ook voor het eerst op de hele wandelroute echt door het bos, als in tussen de bomen, en daarmee ook door de mist die we een stukje terug omhoog zagen stijgen. Best wel gaaf, want dat geeft het bos waarin we lopen een mysterieuze sfeer. Alsof we elk moment kabouters tegen zouden kunnen komen, of eenhoorns, of elfjes, of eeeh een draak als we geluk hebben? Helaas is niet minder waar, want de enige potentieel mysterieuze wezens die we tegen komen zijn zwermen midges. Ik geloof dat we vandaag al een halve pot smidge hebben leeggespoten. Inmiddels beginnen die midges eigenlijk wel een beetje een mysterie te worden voor mij. Naast het feit dat ze ronduit irritant zijn, begin ik me steeds meer af te vragen hoe het in vredesnaam kan dat zo’n klein beestje zo hard en pijnlijk kan bijten. Elke keer als er eentje steekt, heb ik het gevoel alsof iemand een klein sneetje in mijn huid maakt. Daarnaast vraag ik me af waar die beesten in zo grote getale vandaan komen en of er geen zwaluwen of iets dergelijks zijn die ze opeten. Maar ik maak me vooral druk over dat ze er volgens mij eigenlijk niet zouden moeten zijn. Want het regent, en dan zouden er toch in principe geen midges moeten zijn? Dit zal wel de uitzondering zijn die de regel bevestigd.
Inmiddels zijn we het bos alweer uit en lopen we langs Ifferdale Cottage. Het lijkt erop dat er een eindje verderop een soort bed & breakfast is, maar ondanks dat het heel erg aanlokkelijk uitziet hebben we een schema waar we ons graag aan willen houden en omdat de route ook voor we het kunnen zien afbuigt naar links, besluiten we toch maar gewoon door te lopen naar Carradale. Vlak voordat we het dal van Ifferdale weer uitklimmen, lassen we weer even een korte pauze in waarbij we natuurlijk worden vergezeld door een nieuwe lading midges. Feest! Het uitzicht vanaf onze pauzeplek is best wel gaaf, ondanks de grijze lucht. (Oké, veel gezeur over grijze lucht, maar er lijkt serieus niet één lichter of donkerder plekje in de wolken te zitten). Omdat het 13.00 uur is (Britse tijd) stuur ik mijn moeder even een smsje om haar te laten weten hoe ver we inmiddels zijn. Toen we vertrokken heb ik met haar afgesproken dat ik elke dag even een berichtje zou sturen om vaste tijden, dus daar sta ik dan op mijn tenen op een steen in een dal ergens in Schotland met mijn telefoon in de lucht te zwaaien op zoek naar het kleinste beetje bereik.
Het gedeelte van de etappe waar we na deze rustpauze op lopen is een nieuw stuk van de Kintyre Way, dat ervoor moet zorgen dat je als wandelaar een minder lang stuk over de drukke weg tussen Campbeltown en Carradale loopt. De KW is vlak voordat we op vakantie gingen helemaal aangepakt waardoor deze aantrekkelijker wordt voor wandelaars, fietsers of zelfs ruiters en nu ook exact 100 mijl lang is. De mijlpaaltjes langs de weg zijn daar onder andere onderdeel van en die nieuwe stuk dus ook. De recente veranderingen staan jammer genoeg nog niet op een OS Explorer of andere routebeschrijving, dus het gedeelte waarop we nu gaan lopen moeten we volledig vertrouwen op de correctheid van de bewegwijzering.
Een nadeel van een heel stuk naar beneden lopen zoals net is dat je uiteindelijk ook weer omhoog moet. De nieuwe route blijkt daarin echt genadeloos. Via een heel oud en overwoekerd pad lopen we super steil omhoog, om daarna aan de andere kant van de ‘bergkam’ weer een heel eind dalen. Aan de andere kant, dat is ook weer de charme van wandelen in de heuvels. Het blijft alleen wel pittig. De afdaling begint op een brede bosbouwweg vanwaar we prachtig uitzicht hebben op het vasteland van Schotland, maar al na een paar 100 meter zien we het volgende paaltje die ons naar rechts stuurt, de weg af. Het paadje waarop de KW zich verder (en steiler) naar beneden is smal, eigenlijk amper te zien, en we kunnen eigenlijk alleen nog op de grond voor ons letten om te voorkomen dat we geen misstap maken. Het uitzicht is ongetwijfeld nog steeds super gaaf, maar gaat volledig aan ons voorbij.
Normaliter vind ik afdalen het leukste dat er is, maar zelfs ik ben stiekem opgelucht als we beneden op het bruggetje over Lephincorrach Burn staan. Na dit bruggetje volgen we nog een stukje een slingerend en modderig paadje dat zich tussen dicht op elkaar staande bomen door wurmt. Met een grote backpack op is het al best wel een uitdaging om de takken te ontwijken, maar de regen van de afgelopen dagen (en van vandaag eigenlijk ook, want het regent nog steeds) heeft het paadje verandert in een modderglijbaan. Na een kwartiertje ploeteren, staan we weer op een bosbouwweg die ook in één grote modderpoel is veranderd. Ik heb alle hoop op het soort van schoonhouden van mijn schoenen en regenbroek opgegeven en stamp maar gewoon naar beneden. Nou ja, stampen? We glijden meer dan dat we echt wandelen, laat staan stampen. Al glijdend passeren we het 50-mijl bordje, wat betekend dat we echt over de helft zijn. Yay! Best wel gek eigenlijk, maar zoiets motiveert best wel. Vol goede moed glijden we verder en zo komen we uiteindelijk via Lephincorrach op Torrisdale Castle Estate. Stiekem hadden we gehoopt op een kopje koffie bij het kasteel, maar op een Tannery na is er niet echt iets waar we echt naar binnen kunnen (tenminste dat is de indruk die we ervan krijgen). De modder van een halve kilometer terug is gelukkig ver te zoeken op de brede Estate-lanen en we besluiten nog maar even een stukje verder te lopen.
Als we even later van de toegangsweg van het kasteel afslaan naar een iets smallere zandweg wordt ons geduld beloond. Rechts van het zandweggetje, dat toch stiekem wel een beetje zompig is maar alles beter dan de modderweg van een eindje terug, ligt een in stukjes gezaagde boom. De stukjes boom zien er op dat moment uit als super comfortabele sofa’s waar we ons maar al te graag in laten ploffen. Enthousiast draaf ik naar een nog staande boom, zet mijn backpack er tegenaan en plof neer op een van de boomstammetjes. Dit is dé perfecte pauzeplek met uitzicht op Torrisdale Castle, dat op de heuvel boven me staat en ik precies tussen de bomen door kan bekijken. Tim daarentegen wordt meer enthousiast van de zeldzame soort korstmos die hij zojuist op een van de bomen heeft ontdekt en uitgebreid begint te bestuderen. (Dit bleek longenmos te zijn, maar daar kwamen we pas bij thuiskomst achter). Omdat het hier onder de bomen zelfs droog is, begin ik fanatiek mijn regenjas open te ritsen. Ik heb mijn jas alleen nog niet uit of ik word meteen begroet door Schotland’s inheemse bevolking. Midges. Het is een hartelijk weerzien, want ik word meteen van alle kanten geknuffeld. Zo snel als mijn jas uit was, zo snel is hij nu ook weer aan en ik weet niet hoe snel ik naar de smidge moet grijpen. Tim staat een eindje verderop te plassen, maar aan zijn haastige bewegingen te zien heeft ook hij het bezoek al opgemerkt. Nou ja, daar zitten we dan onder de bomen, in een mistroostig mooi park, tussen de midges een mueslireep en een broodje op te eten, terwijl het eten stiekem steeds meer naar smidge begint te smaken.
Het volgende en laatste gedeelte van de etappe van vandaag begint veelbelovend. De KW loopt nog een stukje verder over Torrisdale Castle Estate, volgt dan een stukje de B842 en zou dan afslaan naar rechts om de laatste kilometers naar Carradale de kustlijn te volgen. Eerlijk gezegd had ik me best wel op dat stukje verheugd, ondanks dat we in het routeboekje al gewaarschuwd werden dat de toegang tot dit gedeelte van de KW erg afhankelijk is van het getij. Maar, zo valt er ook in het routeboekje te lezen, er zou bij het klaphekje aan het begin van het gedeelte langs de kust een recente getijdentabel hangen, dus in principe zou je niet verrast hoeven worden door plots opkomend hoogwater. Mocht het wel hoogwater zijn op het moment van passage dan kun je gewoon de B842 volgen naar Carradale. Het stukje van het landgoed over de weg naar het klaphekje is gelukkig niet zo ver en van een afstandje is de getijdentabel al zichtbaar. Opgetogen stap ik op het geplastificeerde A4-tje af om er vervolgens achter te komen dat het plastificeren niet al te goed gelukt is, of dat het plastic duidelijk niet bestand is tegen het Schotse weer. De tekst op het papiertje is veranderd in een grote streep inkt. Zo kun je wel goed zien waar de inkt in je printer uit is opgebouwd, maar dat was nou net niet de bedoeling hier. Vertwijfeld sta ik naar het papiertje te staren. Er valt echt niets te lezen, hoe erg ik ook mijn best doe. ‘Nou, daar heb je ook niets aan’, klinkt het naast me. ‘Niet bepaald, nee. En eerlijk gezegd durf ik er niet op te gokken dat het wel mee valt met het hoogwater. Zullen we de weg maar gewoon aflopen?’ ‘Dat lijkt me ook het beste. Het zal wel een beetje meevallen met de drukte toch?’
Het risico van het moeten afleggen van een gedeelte van de route over relatief drukke wegen als de B842, omdat het hoogwater is of, in ons geval, redelijk cruciale informatie als de getijdentabel voor een gedeelte van de route niet beschikbaar is, is wel echt een groot nadeel van de KW. Met de vernieuwing van de route is er, naar het schijnt, al een heel stuk verbeterd, maar voor dit laatste stuk naar Carradale zou absoluut een beter alternatief voor het kustpad dan deze weg meer dan welkom zijn. De B842 is op dit stuk heuvelig en bochtig, wat het zowel voor ons als de automobilisten op de weg steeds weer even schrikken maakt op het moment dat we elkaar tegen komen. Daarbij rijden de automobilisten hier behoorlijk hard, wat de veiligheid of in elk geval het gevoel daarvan niet bepaald ten goede komt. Het is dan ook een enorme opluchting als we na 3 kilometer eindelijk van de weg afslaan en over een half overwoekerd graspad richting de kust, en de camping, lopen. Dit paadje is er weliswaar eentje met hindernissen, maar ik klim liever af en toe over een omgevallen boom, dan dat ik bij elke bocht of heuvel vrees voor mijn leven omdat er elk moment een auto met hoge snelheid achter vandaan kan komen sjezen. Het graspad komt op een gegeven moment uit op een wandelpad lang een rivier, waarbij de KW duidelijk linksaf gaat en de camping naar rechts is. We zijn allebei nat, koud en verlangen naar een warme douche, dus we besluiten voor de camping te gaan.
Eenmaal op de camping van Carradale aangekomen helpt de campingbaas ons meteen uit de droom wat het weer betreft. Het blijft voorlopig wel even regenen, in elk geval morgen en voor de rest van de dagen is de beste man ook niet bepaald positief gestemd. Oke, ‘the worst summer on Kintyre for ages’ is misschien toch waar. We krijgen een veel te grote en dure campingplaats aangewezen en besluiten de (omgerekend) €40,- maximaal te benutten door onze tarp maar eens te proberen. Dan hebben we meteen iets meer ruimte om de tent in te kruipen zonder dat alles nat wordt. Niet dat de tent droog is, want we hebben hem immers nat opgeborgen, maar het gaat om het idee. Gelukkig is de binnentent voor het grootste gedeelte van gaas en daardoor redelijk makkelijk af te drogen. Nu alleen nog even een paar droge kleren en dan lekker in een warme en droge slaapzak kruipen. Toch? Want regenhoezen om onze backpacks enzo. Dus alles moet nog droog zijn. Je zou het inderdaad denken, maar ook die vlieger gaat niet op. De regenhoes die Deuter standaard bij zijn tassen levert is berekend op de minimale 60L en niet op de +15L die bij de tas op komt als je de maximale bergruimte wilt benutten. In de lengte paste de regenhoes om mijn tas, maar in de breedte liet het te wensen over en daar is nogal wat water bij langs gesijpeld. Het resultaat: een gedeeltelijk natte slaapzak, een natte thermo en een aantal natte sokken. Redelijk beperkt voor nu. Ondanks dat Tim’s regenhoes wel afdoende afsloot, bleek deze poreuzer dan verwacht en ook hij heeft een tas met gedeeltelijk natte inhoud. Gelukkig is zijn slaapzak wel droog, maar zijn trui, reservebroek en thermoshirt en een aantal onderbroeken hebben het niet gewonnen van de regen. Niets, zo hebben we later geleerd van een trailrunner, is erger dan koude billen, dus vooral die natte onderbroeken zijn een regelrechte ramp. De douches zijn gelukkig wel lekker warm (helaas wel een beetje laag, maar je kunt niet alles hebben natuurlijk) en in een poging alle spullen droog te stoken voor de etappe naar Tayinloan morgen, slapen we met alle natte spullen in onze slaapzakken. Het is wel goed voor vandaag. Morgen weer een dag en hopelijk eentje waarbij we wakker worden zonder het getik van regen op de tent.
>> Dag 6. Carradale > Tayinloan > camping in the middle of nowhere
siltrnl.wordpress.com 