2 augustus 2012
De marters proberen om 6.30 uur nog een keer een aanval uit te voeren op onze deur. Ons schild ligt zwaar onder vuur van hun krassende pootjes, maar verweert zich kranig en houdt stand. om 6.43 uur precies trekken de marters zich terug en beginnen wij aan ons ontbijt. Ik ontdek een aantal vervelende blaren op mijn voeten, die ik met mijn zakmes doorsnijd. Gelukkig zijn mijn schoenen nog behoorlijk nat van binnen, waardoor mijn voeten zacht blijven en ik ook niet van de blaren voel tijdens het lopen. De tent is mooi opgedroogd vannacht en ook mijn thermoshirts en softshell zijn een stuk minder zwaar door het water. We pakken onze spullen weer op en lopen als twee wandelende waslijnen in het ochtendzonnetje naar Beinglas Farm, waar de campingwinkel met pub ons verwelkomt met een lekker kopje koffie. Het blijkt een koffie met identiteitscrisis, want we krijgen thee met melk en suiker, maar dat terzijde.
Iedereen op de camping loopt met netten over hun hoofd tegen de midges en wij besluiten toch ook maar een ‘wapen’ te kopen, maar hebben weinig zin in een net over ons hoofd. Stelletje aanstellers, nee, wij gaan voor midgesspray, wat eigenlijk uitermate goed te helpen. Als je je tenminste om de 2 uur inspuit. Om een uur of 10.00 vervolgen we onze weg naar Crianlarich. Het is prachtig weer en alle ellende van gisteren met de regen en het avontuur met de marter lijkt een grote grap, waar we nu hartelijk om kunnen lachen. Halverwege Crianlarich moeten we de spoorlijn oversteken. Dat was ons bekend, maar de manier waarop is toch op zijn minst verrassend te noemen. In de gids staat een sheep creep beschreven en dat het ‘a tricky one’ is. Ik heb geen idee wat ik me voor moet stellen bij een ‘tricky sheep creep’ behalve iets extreem lachwekkends. Dat blijkt het ook te zijn van een ‘sheep creep’ is dus een soort tunneltje onder het spoor door. Met de nadruk op ‘tje’ want het ding is ongeveer een meter. Op handen en voeten en met onze backpacks nog op kruipen we door de modder naar de andere kant van het spoor. Gelukkig zit mijn tas slechts een keer vast en kwam de trein niet langs op het moment dat we onder het spoor lagen. Aan de andere kant van het spoor hoop ik vurig dat we niet meer zoiets tegenkomen. Allemachtig wat een ding!
Onderweg komen we ook de Duitse vrouwen tegen die we op dag 1 hebben ingehaald weer tegen en nadat we elkaar een paar keer gepasseerd zijn en we al een keer een praatje gemaakt hebben met een groep Britten die vol bewondering vragen of we soms in het leger zitten, besluiten we ook een praatje te maken met de Duitse vrouwen. ‘Are you girls in the army? Because we don’t really understand why else you want to walk with those bags.’ We lachen de vraag een beetje weg en besluiten niet uit te wijden over onze gezamenlijke passie voor survival. Na een kort gesprek over het weer van gister en vandaag scheiden onze wegen weer, want de Duisters gaan naar Crianlarich en Lisa en ik beginnen aan onze klim richting Auchtertyre. Vandaag moeten we een absolute inhaalslag maken, want we liggen nog steeds zo’n 5 kilometer achter op schema.
De klim door het bos lijkt eindeloos, maar het uitzicht boven is geweldig. We besluiten nog even uit te rusten en dan door te lopen naar Auchtertyre om daar avond te eten en dan het laatste stukje naar Tyndrum te lopen. De afdaling naar de oversteek van de A82 is steiler dan ik dacht, maar we worden aangemoedigd door verschillende reclamebordjes die ons steeds vertellen hoe ver het nog is naar de camping (en de koffie) in Auchtertyre. Het pad loopt onder een super gave spoorbrug door, die de trein zo’n 15 meter boven ons hoofd laat lopen. Het is wel een dag van uitersten vandaag qua spoorweg overwegen, variërend van 1 tot 15 meter. Na een kort fotomomentje rapen we al onze moed en motivatie bij elkaar en beginnen aan de laatste 2 kilometer naar Auchtertyre. Ik houd me voor dat mezelf daar trakteer op een verse kop cappuccino en een stuk chocolade, die in mijn hoofd steeds lekkerder en lekkerder lijken te worden. Meer dan de helft van die 2 kilometer gaat over asfalt en dat is absoluut te voelen, want het lijkt alsof ik zonder schoenen over een grintpad loop.
Ongeveer drie kwartier later strompelen we eindelijk de campingwinkel binnen om een kop koffie te bestellen en een aanvulling op onze proviand te kopen. En even later zitten we moe maar voldaan buiten in het zonnetje te genieten van vers brood en koffie. Het zonnetje is echter wel van korte duur, want boven de heuvels hangt een regenbuitje te wachten. De wind steekt op en 10 minuten later vallen de eerste druppels al. We mogen wachten in een van de huisjes tegenover de winkel, waar allerlei kookfaciliteiten in blijken te zitten. Aangezien het toch regent en we nog wel honger hebben, maken we dankbaar gebruik van de snelkoker en een paar kopjes en beginnen we aan een lekker kopje noodles. Als we ons er even later van verzekerd hebben dat het droog is, beginnen we voorbereidingen te treffen om het laatste gedeelte van onze etappe te volbrengen. Ik breng een laatste bezoekje aan de wc en wat Lisa doet is me niet helemaal duidelijk, maar ze blijkt onze Duitse vrienden weer tegen te zijn gekomen, die ook op weg zijn naar Tyndrum. Het tweetal is net weg als wij onze backpacks ophijsen en het duurt niet lang voor we ze weer in het vizier hebben. Volgens mij frustreert het hun een beetje dat we ze steeds inhalen, aangezien zij met hun dagrugtassen veel lichter bepakt zijn dan wij met onze backpacks. Na het opnieuw oversteken van de A82 lopen we gelukkig weer op een zandpad en halen we de twee vrouwen weer in. We maken nog even kort een praatje en komen erachter dat zij die nacht in een hotel slapen dat als een een witte vlag afsteekt tegen de rotswand waarop het gebouwd is en enigszins jaloers dat zij hun bestemming al kunnen zien, vervolgen Lisa en ik onze tocht. Los van een paar hikers in Kilts en een wildkampeerder komen we eigenlijk niemand meer tegen en het is me eigenlijk ook niet helemaal duidelijk hoe ver we nog moeten lopen voor we op de camping aankomen, want het zicht op Tyndrum wordt geblokkeerd door een dichte bomenrij. Na een lage klim en een stukje over een oude mijn, passeren we een hek en zien we tussen de bomen door het wit van caravans. We komen uit bij een rivier en aan de andere kant van het water is de camping gelegen. Een blik naar links leert ons dat de brug over de rivier nog zo’n 150 meter lopen is en met vernieuwde energie marcheren we het laatste stukje naar de receptie van de camping.
Als we onze tent aan het opzetten zijn op ons plekje langs het water horen we geroep vanaf de andere oever van de rivier. De twee vrouwen lopen vrolijk zwaaiend langs en het dringt ineens tot me door dat zij nog een heel stuk om moeten lopen naar hun hotel, omdat er natuurlijk een rivier, een mijn en een snelweg tussen hun en het hotel ligt. Stiekem moet ik toch een beetje grijnzen. En waarom ook niet? Ze zijn volgens mij best capabel om dat stukje nog te lopen, zijn veel minder zwaar bepakt en ik heb reden genoeg om vrolijk te zijn, want we zijn in Tyndrum! Wat betekent dat we officieel over de helft van de West Highland Way zijn. Tevreden rol ik mijn slaapspullen uit in de tent en begin aan mijn wandelingetje naar de douche. Het is heel relaxt om even op slippers te kunnen lopen en ook het water van de douche is heerlijk warm. In het toiletgebouw hangt zelfs een föhn en gezien onze slaapplekken de afgelopen dagen en het vooruitzicht dat we de komende 2 nachten weer moeten wildkamperen geeft me een extra zetje om van alle voorzieningen in het toiletgebouw gebruik te maken. We hebben er immers ook voor betaald. Ongeveer drie kwartier later kruip ik moe maar voldaan mij slaapzak in. Nog even mijn iPod aan en dan wens ik Schotland een goede nacht.
siltrnl.wordpress.com 