<<Dag 4. Sedlo Palenica > Banikoské sedlo
3 augustus 2012
Vannacht heb ik heerlijk geslapen! Na het ontbijt van brinta met rozijnen en kaneel dat me zo langzamerhand wel de keel uit begint te hangen is het tijd om te gaan. Het doel voor vandaag is Jamnicke plesa, twee meertjes aan de andere kant van de bergkam waar we tegen aan kijken. De route is ongeveer 10 km en dus zelfs korter dan gister. Daarnaast start onze dag van heuvel af waardoor we niet gelijk tegen de zwaartekracht omhoog moeten. Beter kan niet zou je zo zeggen!
Maar al snel merk ik dat ik echt voor geen meter vooruit kom vandaag. Ik heb echt spierpijn als een malle, dus iedere stap doet zeer. Naar beneden lopen is dan echt de slechtste manier om de dag te beginnen, omdat je je benen bij het dalen nog zwaarder belast dan bij het stijgen, tenminste ik wel. Ik heb echt een daaltechniek van Jan Klomp en met spierpijn wordt het er niet echt beter op. Daarnaast heb ik gister ontdekt dat ik schuurplekken op mijn voeten heb die het lopen er niet echt comfortabeler op maken. Vandaag heb ik voor het eerst in mijn leven sporttape op mijn voeten! Wat zit ik ongelooflijk te zeuren!
Uiteindelijk gaat het gelukkig wel beter. Mijn spieren worden soepeler en door de sporttape voel ik de schuurplekken niet echt meer. Geen reden om te zeuren dus! Als snel na dat we vertrokken zijn komen we langs Roháčske plesá. De meertjes liggen op een soort terrassen met uitzicht over een prachtig dal. Echt super gaaf! De route loopt van het ene meer naar het andere meertje is hier gelukkig een stuk vlakker dan de start van de dag. Er is nog maar een ding wat me echt dwars zit. Ik heb HONGER!
In de voorbereiding hebben we besloten brinta mee te nemen als ontbijt omdat het licht, makkelijk te vervoeren en lang te bewaren is. Een bord brinta per persoon zou ons in principe genoeg energie voor de ochtend moeten geven, maar dat blijkt niet het geval. Want zo snel als ik mijn ontbijt op heb, heb ik al weer honger! Gelukkig is het bij Tim niet anders dus weet ik dat ik me nu in ieder geval een keer niet aan stel. We besluiten nog even door te lopen en dan even te pauzeren voor een snelle snack.
De route loopt nog steeds omlaag. Hoe lager we komen, hoe drukker het wordt. Ik had helemaal niet op veel mensen gerekend vandaag, maar het is best wel gezellig. Veel verder dan dobrý den (Slowaaks voor hallo, goeden dag) kom ik echt niet maar iedereen reageert vrolijk en super aardig. Langs de weg is een soort fonteintje waar we onze waterflessen kunnen vullen. Als we hier even staan zien we in de verte soort van berghutje liggen dat later Ťatliakova chata blijkt te zijn. Hier is een parkeerplaats en bij het berghutje blijkt ook een restaurant te zijn. Ideaal!
De menukaart is volledig in het Slowaaks, er staan wel Engelse vertalingen bij maar ook daarmee kom je nog niet veel verder. Het voedsel hier zit er gewoon allemaal een beetje raar uit! Ik heb geen idee wat er in zit maar momenteel vind ik alles best. Ik denk nog maar aan een ding en dat is eten! We gaan eerst voor de veilige optie en bestellen een portie friet. Ik weet niet of het aan de honger ligt, maar de friet smaakt prima! Tijdens het eten prop ik de friet zo snel naar binnen dat ik niet eens door heb dat een van de poten van het plastic vorkje afbreekt. Aan het eind van de maaltijd merk ik het pas, maar het pootje is inmiddels nergens meer te vinden! In de haast het voedsel naar binnen te werken, moet ik het afgebroken pootje hebben doorgeslikt!
Na de friet is de honger nog steeds niet gestild. We besluiten nu een van de andere gerechten te proberen, hoewel we geen idee hebben wat het inhoud. Alles ziet er nu lekker uit! Als de serveerster met het eten terug komt blijkt er een soort oliebol op het bord te liggen, alleen dan iets platter. De oliebol is belegd met kaas en tomatenketchup. Al met al ziet het er niet echt uit als iets wat ik thuis zou bestellen, maar onder het motto van voedsel is voedsel eten we het toch maar op. Het smaakt uiteindelijk niet eens verkeerd en na het eten kunnen we er wel weer even tegenaan. Tijd om weer te vertrekken!
Vanaf hier loopt de route bijna direct weer omhoog naar Sedlo Zábrať. Het is een flinke klim en ik voel de afgelopen kilometers echt flink in mijn benen. Toch halen we onderweg een aantal mensen in die net als wij vanaf Ťatliakova chata omhoog wandelen. Een van de eerste die we inhalen is een gezin met een klein jongetje dat heel stoer omhoog wandelt met een grote stok. Het jongetje loopt net iets voor zijn ouders uit en zwaait met zijn stok om het tempo er goed in te houden. Hij is erg fanatiek en niets is natuurlijk leuker dan de twee grote mannen met rugzak voorblijven. Het lukt aardig maar als hij na verloop van tijd toch moe wordt en omkijkt om te zien waar zijn ouders blijven bots bijna boven op hem! Hij schrikt zich duidelijk een ongeluk! Gelukkig kan ik nog uitwijken anders was ik bovenop hem beland. Zijn ouders lijken zich er niet druk om te maken, of hebben het hele voorval volledig gemist.
Bovenop zitten weer een heel aantal Polen en Slowaken in de zon te genieten van een biertje voor ze verder doorlopen naar de uiteindelijke top. Tim en ik besluiten gelijk door te lopen om zo te proberen zo veel mogelijk dronken Polen en Slowaken achter ons te laten, omdat die nu toch wel een beetje in de weg beginnen te lopen. Hoewel ik best wel even zou willen rusten ben ik achteraf blij dat we dit niet gedaan hebben. De beklimming naar Zawracie is niet perse heel lang, maar toch een stuk zwaarder dan je op het eerste gezicht zou denken. De ondergrond bestaat hier uit een mengeling van losliggende kleine stenen en een soort leem. Om te zorgen dat je niet weg glijd moet je constant opletten waar je je voeten neer zet, zeker als je zonder stokken loopt! Hoe goed ik ook oplet, om de paar stappen voel ik mijn voeten toch een beetje weg glijden. Als we boven zijn lijkt de ellende op het eerste gezicht voorbij, maar dan blijkt het pad niet direct langs de kam verder te lopen maar eerst heel raar een klein stukje naar beneden te gaan over een zelfde soort ondergrond als waar we net tegenop gelopen zijn. Dalen is al niet mijn sterkste punt, maar op losse stenen met een zware tas en vermoeide benen vind ik het helemaal niets! Bovendien glijd je als je valt vrijwel zeker de afgrond in….. ik ben nu wel echt goed klaar met deze beklimming!
Gelukkig weten Tim en ik het er zonder kleerscheuren vanaf te brengen. Het pad wordt verderop iets beter zodat we weer iets meer om ons heen kunnen kijken. Het is hier namelijk best gaaf! De route loopt hier precies over de grens tussen Polen en Slowakije. Onderweg staan om de zoveel meter witte paaltjes met een rode stippellijn er op, anders zou je het totaal niet merken. Best gaaf om zo over de grens te lopen! Via de kam komen we uiteindelijk bij de Volovec (2039 m) en ik ben hier best wel gesloopt. Eerst even een foto en dan snel een plek zoeken om te zitten en uit te rusten!
Terwijl we zitten te eten zien we onder ons ineens een kudde van 5 Tatra gemzen langs lopen. De dieren zijn kennelijk wel gewend aan de toeristen hier want, hoewel ze de mensen niet echt dichtbij laten komen, lopen ze ook niet heel hard weg als er toeristen dichterbij komen voor een foto. Het uitzicht is hier echt gaaf. Je kijkt vanaf de top helemaal terug naar Roháčske plesá waar we vanmorgen langs zijn gekomen. De meertjes liggen verderop te glinsteren in de zon aan de overkant van het dal. Het geeft me best wel een boost om te zien hoe ver we al gekomen zijn! Ik heb in de bergen namelijk altijd het idee dat ik totaal niet op schiet met al dat klimmen en dalen, dus als je dan over een dal kunt uitkijken en ziet waar je vandaan komt geeft dat toch wel een goed gevoel.
De pauze had van mij wel de rest van de dag mogen duren. Ik heb honger. Ik ben moe en helemaal geen zin meer om verder te gaan. Dit is altijd zo’n moment waarop ik ongelooflijk begin te zeuren (sorry Tim!). Ik probeer de moed er nog wel in te houden maar het wil allemaal gewoon echt niet meer. Tot overmaat van ramp glijd ik in de afdaling naar Jamnicke plesa ook nog eens uit!
De weg loopt via een aantal haarspeldbochten naar beneden, maar is zoals altijd met bergpaadjes nooit helemaal vlak. Om de zoveel meter zijn hier een soort treden uitgehakt in de bergwand. De eerste paar treden zijn geen enkel probleem, maar halverwege de helling schat ik om de een of andere reden de afstap verkeert in en glijd vol achterover op mijn kont! Mijn tas vangt het grootste gedeelte van de klap op, dus ik heb, op een paar hardkeks na, niets gebroken, maar ik heb het echt helemaal gehad met deze dag! Ik kan wel janken! Ik wil het liefst hier gaan zitten rusten en helemaal nergens meer heen!
Gelukkig ziet Tim wel aan mij dat ik me niet zo happy voel en hij praat een beetje op me in. Ik weet niet eens meer wat hij allemaal gezegd heeft maar het werkt en we lopen door tot het meer onderaan de helling. Aan het eind van het meer is een grote steen waarnaast we een beetje beschut onze tent kunnen opzetten. Nu eten en dan snel naar bed!
siltrnl.wordpress.com 