<< Dag 3. Southend > Machrihanish
26 juli 2015
De regen klettert afwisselend harder en zachter op de tent. Het is mede door de harde wind moeilijk te bepalen of het tijdens zo’n moment van zachtere regendruppels nou echt regent of dat de wind het tentdoek laat knetteren als een idioot. Tim is de eerste die naar buiten moet vanochtend en daardoor zie ik heel even hoe de situatie er buiten voor staat. Van het prachtige weer van gisteren is niets meer over. De lucht is onafgebroken grijs en het regent dus toch constant. Ook weer een mysterie opgelost. Stiekem zou ik het liefst in mijn slaapzak blijven liggen en de buitenwereld negeren. Net doen alsof alleen deze tent bestaat. Maar we hadden een doel en dit is Schotland, dus regen is onvermijdelijk. Met enige tegenzin begin ik even later toch maar aan het opruimen van mijn slaapzak en matje. Een backpack inpakken in een klein tentje blijft een uitdaging, maar ook dat lukt na een kwartiertje prutsen.
Anderhalf uur later staan we bepakt en bezakt, afgerekend en nog voor een laatste keer gedoucht en wel op de weg naar Campbeltown. Het eerste gedeelte van de etappe van vandaag loopt over een weg die in Nederland rustig bestempeld wordt als een N-weg. Met andere woorden, anderhalf uur asfalt stampen, terwijl de auto’s zonder pardon bij je langs racen en de regen onophoudelijk op je neer blijft kletteren. Op zo’n dag komt dan ook het onvermijdelijke moment dat de regen via je kraag bij je jas in begint te druppen en je langzaam maar zeker het gevoel krijgt dat je net zo goed zonder jas in de regen kunt lopen. Fijn!
We lopen zwijgend langs het vliegveld van Kintyre en de zoveelste golfbaan, terwijl we om de kilometer van koppositie wisselen. De wind is namelijk de hele weg tegen en dan is het toch wel fijn om af en toe in elk geval uit de wind te lopen. Zo komen we uiteindelijk (na inderdaad anderhalf uur) in Campbeltown aan. Het is zondag vandaag en eerlijk gezegd hadden we verwacht dat alles dicht zou zijn hier, maar niets is minder waar. Als we de hoofdstraat inlopen, blijken de meeste eettentjes en zelfs de supermarkten gewoon open te zijn! Nu hoeven we niets van de supermarkt, maar een kop warme chocolademelk en een scone gaan er wel in. Daarnaast zijn we dan heel even uit de regen, wat eigenlijk net zo aansprekend is als de chocolademelk.
Het koffiehuisje dat we hebben uitgekozen is redelijk krap en niet echt berekend op twee stinkende wandelaars met grote tassen. Als we binnen stommelen en vragen om een tafeltje worden we onder verschrikte kreten van de andere gasten door de eigenaresse van het tentje naar een tafeltje bij de muur geleid. Ondanks dat we haar halve meubilair smerig maken met onze regenkleding is de beste mevrouw heel vriendelijk (of ze kan heel goed doen alsof) en het is geen enkel bezwaar dat we onze jassen en regenbroeken even te drogen hangen over de rest van de stoelen. De ramen van het tentje zijn inmiddels beslagen, geen idee of het door ons komt, en het ruikt ineens een stuk minder fris, wat wel onze schuld is. Om het een beetje goed te maken met de aardige mevrouw (en om onze eigen mega-honger te stillen) bestellen we twee koppen warme chocolademelk met marshmellows, scones, een quiche, een sandwich en miljonairskoeken als toetje. Dat lijkt me genoeg om de komende uren naar Loch Lussa op te teren. Hopelijk…
Na onze schransbeurt vervolgen we onze tocht door Campbeltown en verder naar het noorden. Het regent nog steeds, maar minder intensief dus het lijkt een beetje schijn-droog. Schijn-droog inderdaad. Dat is wel echt een begrip geworden gedurende deze vakantie. De lucht is nog steeds zwaar depressief en onze jassen zijn binnen niet echt droog maar eerder koud en klammig geworden. Ons humeur slingert tussen een paar graden boven nul en een soort van cynische meligheid en de KW leidt ons ook vandaag weer over een asfaltweg. Bluuhh. Tim en ik lopen inmiddels echt op de automatische piloot en zijn letterlijk de paaltjes langs de weg aan het tellen tot we weer 3 mijl hebben gewandeld en dus weer even op zoek kunnen naar een geschikte pauzeplek. Hoewel, het vooruitzicht van pauzeren in de regen trekt ook niet bepaald.
Uiteindelijk besluiten we toch maar even te pauzeren op de graafbak van een hijskraan. Het lijkt er niet op dat de hijskraan nog in gebruik is, maar aan de andere kant; waarom zou je zo’n ding langs de kant van de weg laten staan? Die vraag houdt ons tijdens de pauze in de regen bezig, maar omdat we jammer maar helaas nergens droog kunnen zitten, duurt die pauze niet heel lang. Na een paar minuten, een paar slokken water en een mueslireep besluiten we onze tocht weer te vervolgen. Het is weer schijn-droog en we durven het allebei aan om onze capuchons even af te zetten. Jaja, mijlpalen hier. Inmiddels is de stuw die zich aan de zuidelijke punt van Loch Lussa bevindt in zicht gekomen en kunnen we ons langzaam maar zeker op gaan maken voor het zoeken van een geschikte wildkampeerplek. Op de kaart hebben we een picknickbank gevonden, maar omdat deze kaarten, ondanks dat het de meest recente versies zijn, inmiddels een paar jaar oud zijn, is het altijd nog maar de vraag of die picknickbank er ook daadwerkelijk is.
De weg langs Loch Lussa is volledig verlaten en ligt er mistroostig bij. Naast schapen is er in de wijde omtrek geen levende ziel te bekennen en dat zorgt ervoor dat ik me lichtelijk ongemakkelijk voel. Langs de weg staan namelijk wel her en der een paar huizen en allerlei verbodsbordjes voor de meest onzinnige dingen. De kanten van de weg zien er ook niet echt geschikt uit voor een tentje en het enige hutje dat we zien waarvan we denken dat het een verrassingsbothy is, blijkt het vervallen clubhuis van de lokale visvereniging; verboden toegang voor iedereen behalve leden. Het enige positieve op dit moment is zo’n beetje dat de weg waarop we lopen niet langer van asfalt is. Het landschap zal ongetwijfeld super mooi zijn hier, maar de bewolking en mist hangt inmiddels zo laag dat alles om ons heen veranderd is in een grote grijze massa. We sjokken verder. Langs nog een verzameling huizen met waarschuwingsborden voor loslopende schapen en paarden, en ‘keep gate closed at all times’-bordjes. Sorry, maar we moeten hier toch echt doorheen en ik ga niet over het hek klimmen, dus hij moet echt even open.
Na dat laatste hekje lijkt de bewoonde wereld echt op te houden en worden we als het ware opgeslokt door de laaghangende wolken. Het verschil tussen de mist en de bewolking is niet echt meer te zien. Het zicht is niet super slecht, nog wel een paar 100 meter maar het is genoeg om overheersend grijs te zijn. Zwijgend sjokken we voort tot we opeens rechts voor ons een stukje gras zien met, jawel, een picknickbank! Wauw! Hij staat er echt! De picknickbank nodigt niet echt uit om uitgebreid te gaan chillen, maar het grasveldje waar de bank op geplaatst is omvat ongeveer 35 vierkante meter. Meer dan genoeg voor ons kleine tentje. Een beetje drassig is het wel, maar we vinden zonder al te veel moeite een geschikt plekje en als we de nog natte tent op hebben gezet en van binnen hebben afgedroogd, begin ik met het klaarmaken van het slaapvertrek, terwijl Tim op het bankje begint met koken. Dat laatste gaat een stuk minder soepel dan mijn werkzaamheden, want Tim wordt tijdens het koken gezelschap gehouden door de lokale populatie midges, die ondanks de regen in grote getale om hem heen aan het zoemen zijn. Voor het eerst deze vakantie hebben we de midge-netjes nodig. Of tenminste, Tim dan. Ik kom met geen mogelijkheid de tent meer uit en wacht geduldig in mijn setje droge kleren op een nap pasta.
Nadat ik eindelijk, na een paar keer tevergeefse pogingen, een smsje naar mijn moeder heb verstuurd (het bereik hier is echt heel slecht), besluiten we deze dag te laten voor wat ie is en te gaan slapen. Hopelijk is het weer morgen beter en worden we gewekt door een stralend zonnetje. Fingers Crossed! Ik ben net in slaap gesukkeld als ik wakker wordt van knerpende banden bij mijn hoofd. De koplampen van een auto verlichten kort de tent, terwijl de jeep zonder gas te minder over de weg langs onze hoofden dendert. We zijn allebei in een keer klaarwakker. We staan echt wel ver genoeg van de weg af, maar het leek echt alsof de jeep op 10 centimeter van onze tent reed. We blijven nog even liggen luisteren, maar de auto komt niet terug en verder is het, op de regen die op het tentdoek tikt na, weer stil. Pff… Oke, slapen maar weer. Morgen is het vast droog.
siltrnl.wordpress.com 