3 augustus 2009
3.05 uur – Alweer gekraak, gebonk op het dek en het geluid van iets dat langs de stagen schuurt. De onmacht van alweer een nacht slecht slapen welt op en vormt een brok in mijn keel. Boos rits ik mijn slaapzak open en klim via het gebruikelijke luik naar buiten het dek op. De bonkende voetstappen waren van mijn moeder. De wind is gedraaid en nu worden we praktisch tegen het steiger op gedrukt. Door een landvast naar links te brengen kan dit probleem opgelost worden, maar dan moet er wel iemand uit om de klusje te klaren. Wij dus, want de heertjes liggen natuurlijk op bed net te doen of ze nergens last van hebben. Gelukkig is het gehobbel van onze collega’s van de vrachtschepen minder erg dan gisteren, maar evengoed dusdanig dat mijn moeheid en onmacht zich uiten in een scheldkanonnade jegens Duitsers en alles wat met hun te maken heeft. Als ik even later in bed lig, ben ik helemaal kapot. Dat de lamp eigenlijk nog heel pijnlijk onder me ligt, deert me totaal niet. Het enige wat ik wil, is slapen.
11.00 uur – Samen met mamma loop ik met een enorme waszak naar de wasmachine van Cuxhaven. De zak lijkt steeds zwaarder te worden en het steiger steeds langer, dus ik ben best wel blij dat we uiteindelijk de wasmachine bereiken. De enige – natuurlijk – wasmachine die er is, is bezet, maar het programma staat op “ende” en over het algemeen vindt men het niet heel erg als je de was er vast uit haalt. Nou, deze man was werkelijk furieus! “Können sie nicht zwei minuten warten?!” Mopper mopper en hij had nog meer was, dus wij moesten maar wachten. Over 48 minuten was hij klaar.
13.00 uur – Ik kijk op van de kaartentafel. “Kom, mam, we gaan.” Even later staan we weer bij de wasmachine. Die schijnt nog twee minuten te moeten lopen. Argwanend en verontwaardigd blijven wij staan wachten. Als we de was er dan uithalen, blijkt dezelfde asshole van een Zwitser stiekem de wasmachine NOG een keer aangezet te hebben voor 5 #%*$! kledingstukken! Kwaad doen wij natuurlijk onze was in de wasmachine en zetten deze aan. Dan komt de Zwitser weer binnen – helemaal pissed off – en begint tegen ons dat wij beschamend zijn. Grijpt zijn kleding en beent ongelofelijk kwaad dat wasruimte uit. Wat een kneus!
17.15 uur – Totaal gedesillusioneerd fiets ik achter mijn moeder en mijn broertje aan naar de boot. We zijn net naar het centrum van Cuxhaven geweest. Wat valt dat smerig tegen zeg! Oudbollig tot en met! En dat voor zo’n grote havenstad…!
siltrnl.wordpress.com 