13 augustus 2015
Het is vandaag weer vroeg dag, want er staat een fikse etappe (ongeveer 25 km) op het programma. Ik vind vroeg opstaan nog steeds niet heel leuk, maar ik voel me vanochtend wel goed uitgerust na de rustigere dag van gisteren. Het schuilhuisje op het trekkersveldje is ideaal om je tas eens fatsoenlijk in in te pakken en om even te ontbijten. Om de een of andere reden houdt het ook de midges een beetje buiten.Na het ontbijt vertrekken we vol goede moed (en met de niet helemaal droge was aan de buitenkant van onze tassen gebonden) richting Loch Lomond. Ons doel van vandaag in de bothy bij Doune, waar we vannacht willen gaan slapen. De zon hangt nog een beetje achter de heuvels, dus het is nog een beetje fris, maar de lucht is op een paar witte wolkjes na strak blauw. Het belooft een mooie dag te worden vandaag!
Als we de camping via de achterzijde verlaten, lopen we eerst nog een stukje langs Crom Allt door een stukje bos voor we via een groot houten hek ineens op een open plek terecht komen met een bijna zwarte grond, waar niets lijkt te groeien. Het blijkt een oude loodmijn, waar de grond nu nog zo verontreinigd is dat het net lijkt of je een stukje door een maanlandschap loopt. Een hele gekke gewaarwording, helemaal omdat de open plek omringd wordt door weelderige bebossing. Door het hek aan de andere kant van het gebied worden we meteen weer opgeslokt door het groen en wandelen we via een slingerpaadje langs een meertje met een soort gedenksteen ernaast waarin een zwaard gegraveerd staat. Het blijkt de plek te zijn waar na ‘the battle of Dal Righ’ Richard the Bruce en zijn mannen hun zwaarden in het meertje hebben gegooid om makkelijker te kunnen vluchten voor de Engelsen. Op zich was dit een mooie pauzeplek geweest, maar we hebben amper 2 kilometer gelopen, dus we besluiten nog even door te lopen.
Via een loofbosje langs Crom Allt en komen uiteindelijk uit bij een tunneltje onder de drukke A82 door. Vanaf daar is het stuk naar Auchtertyre Farm een beetje saai. De asfaltweg waarop we lopen is een beetje slecht onderhouden, waardoor je voor een asfaltweg behoorlijk moet opletten waar je je voeten neerzet om te voorkomen dat je een misstap maakt. Heel in de verte zijn de Crianlarich Hills al zichtbaar. De zon schijnt inmiddels volop. Op zich is de omgeving echt wel heel tof, maar het is op dit moment gewoon jammer dat we over een verharde weg moeten lopen. Stiekem zijn we dan ook heel blij als we af kunnen slaan naar Auchtertyre Farm. Als we het terrein van de boerderij voorbij zijn, lopen we over een breed puinpad de Crianlarich Hills tegemoet. Het ziet er super gaaf uit en met de zon die zo volop schijnt, begint het inmiddels zelfs warm te worden. Bij de ruïnes van St Fillan’s Priory slaan we af richting de River Fillan. Nadat we de rivier, en even later weer de A82, zijn overgestoken, staan we aan het begin van een behoorlijke klim door the Ewich forestry. Inmiddels hebben we alweer een behoorlijk eindje gewandeld, moeten we allebei naar de wc en willen we eigenlijk ook beide even een minder warm shirt aan. Bij een spoorbrug besluiten we even pauze te houden op een muurtje. We zitten eigenlijk nog maar net omgekleed en wel een reep weg te kauwen als we ineens een donderend geluid horen. Het klinkt deze keer niet als een vuilniswagen, maar als een trein – wat ook niet zo gek is vlak naast het spoor – die heel licht beladen is. Een heel licht, klein treintje dus. Terwijl het geluid steeds meer aanzwelt, kijken we beide verwachtingsvol naar het spoor schuin boven ons. Tot onze grote verbazing komt er niet een treintje, maar een Landrover op spoorwielen uit de bosjes te voorschijn. ‘What the..?!’ stamel ik terwijl ik mijn drinkfles langzaam naar beneden laat zakken. ‘Kwam daar nou serieus een Landrover voorbij net? Over het spoor?!’ Tim barst eigenlijk meteen in lachen uit. Right!
Als we bekomen zijn van dit verrassende tafereel beginnen we aan de klim door Ewich forestry. De WHW volgt hier een op sommige stukken smal, stijl en stuk gelopen paadje. Inmiddels zijn er ook alweer aardig wat mensen vanuit Crianlarich vertrokken richting Tyndrum, dus op sommige stukken is het een beetje behelpen en dringen. Klimmen is nog steeds niet mijn sterkste punt. Ik heb het hier best wel zwaar en omdat sommige tegenliggers vooral rekening houden met zichzelf is mijn humeur behoorlijk aan het dalen. In mezelf gekeerd ploeter ik maar een beetje verder. Er is nog een oudere mevrouw die heel lief een paar bemoedigende woorden voor ons heeft en daarmee mijn humeur weer een beetje opvijzelt, maar dat wordt al gauw door een paar prutserig dalende wandelaars weer onderuit gehaald. Tim lijkt nergens last van te hebben en klimt achter me zwijgend door. Uiteindelijk wijkt het bos en staan we op een open stukje vanwaar we een super gaaf uitzicht hebben op Glen Dochart. Het pad is inmiddels ook weer een stuk vlakker en begint op sommige stukken zelfs weer een beetje te dalen. Chill! Na een kort foto-momentje spreken we af door te lopen tot we een geschikte pauzeplek hebben gevonden. Iets van een bankje ofzo, want dat zou hier wel moeten zijn, toch? Dat vermoeden blijkt juist, alleen zijn er blijkbaar meer mensen met die gedachte, want het bankje met het mooiste uitzicht tot nu toe is bezet door een Frans gezin dat net uitgebreid aan de lunch is begonnen. Ik blijf nog even jaloers staren en dan besluiten we toch maar door te lopen. Er is vast wel een steen waar we op kunnen zitten.
Die steen blijkt een kilometer verderop te liggen, net nadat we het bordje dat de afslag naar Crianlarich en de helft van de WHW aangeeft. Gaaf! We zijn over de helft! Sowieso een goede reden om even te stoppen. Het rotsblok waar we uiteindelijk op neerstrijken ligt middenin een zompig stukje gras, maar er is genoeg plek om te zitten en de tassen droog te houden. Tijd voor koffie!
Het volgende gedeelte van de etappe is tot aan de River Falloch een beetje saai-ig. De route loopt al dalend door een kaal weidegebied Glen Falloch in, en het is eigenlijk zo oneffen dat je niet echt om je heen kunt kijken om echt de glen in te kijken. Onderaan de afdaling ligt een tunneltje onder de A82 en direct daarna een sheepcreep onder het spoor door die zo laag is, dat het echt een uitdaging is om daar met een rugzak op doorheen te manoeuvreren. Gelukkig is de was droog en hebben we alles in de tassen op kunnen bergen. In de sheepcreep is het erg modderig (ik hoop tenminste dat het alleen modder is) en geen van ons heeft zin om op handen en voeten naar de andere kant te kruipen. Op mijn hurken hobbel ik als eerste door het nauwe tunneltje. Mijn tas schuurt een aantal keer vervelend tegen het plafond. Ik hoop heel erg dat die niet al te smerig en beschadigt is, en hobbel verder. Voor zover mijn kuiten al niet verzuurd waren van de klim van net, zijn ze nu helemaal aan het branden. Ik focus me op het eind van de tunnel en wurm mezelf verder. Nog 3 meter, nog 2, nog 1… Eindelijk! ‘Je kan!’ schreeuw ik naar Tim die nog aan de andere kant staat te wachten. Vrijwel meteen realiseer ik me dat Tim’s tas groter en zwaarder is dan die van mij en dat hij het veel zwaarder gaat krijgen dan ik. Wellicht hadden we beter met zijn tweeën de tassen een voor een de tassen naar de andere kant kunnen brengen. Maar daar is het nu te laat voor, want Tim is inmiddels aan zijn gehurkte martelgang begon. Uit de sheepcreep klinkt gepuf en gesteun alsof er een hele stoomtrein zich een weg doorheen probeert te wurmen. Ongewild barst ik in lachen uit. ‘Grrmbll… niet lachen!’ klinkt het uit het gangetje, maar ik kan eigenlijk al niet meer stoppen. Het ziet er echt te hilarisch uit. Sorry Tim!
Zodra Tim uit de sheepcreep gerold komt en zich weer een beetje heeft herpakt, lopen we verder richting the Falls of Falloch. Het plan is om daar nog even te pauzeren, maar dat blijkt toch iets te optimistisch. Ik heb me toch een klein beetje verkeken op het hoogteprofiel van dit stukje, en als we vlak na Blackcroft een paar geschikte stenen tegenkomen, besluiten we toch maar even te stoppen. Om ons heen zijn rioleringswerkzaamheden bezig en dat maakt dit stukje niet zo motiverend om doorheen te lopen. Kort gezegd heb ik het even gehad voor vandaag. We zitten nu ongeveer op 16 kilometer en dat begin ik behoorlijk in mijn benen te voelen. Bij Beinglas Farm Campsite is een cafeetje waar we afspreken nog een keer koffie te gaan drinken en dat is op dat moment eigenlijk mijn voornaamste motivatie om door te lopen. In mijn hoofd ben ik me namelijk ook al druk aan het maken over de bothy en of daar al andere mensen in aanwezig zijn, of, erger nog, dat de bothy dicht is.
Het pad slingert lichtjes verder naar the Falls of Falloch, die helaas van deze kant niet zo goed zichtbaar zijn. Op de andere oever staat een handjevol mensen foto’s te maken, dus het zal er ongetwijfeld indrukwekkend uitzien. Te horen aan het gebulder van de rivier in elk geval wel. Een eindje verderop langs het pad vangen we dan toch nog een glimps van de watervallen op, en het ziet er inderdaad vet uit! Heel stiekem ben ik eigenlijk vooral met de koffie bij Beinglas Farm bezig, dus het wordt een beetje een ‘snel een foto en weer door’-momentje. ‘Ja waterval, erg mooi, next!’ Zonde eigenlijk, maar goed. Bij een onduidelijke splitsing lopen we bijna verkeerd doordat we als een stel zombies achter een jongen voor ons aan lopen die de verkeerde afslag neemt. Hij draait zich op een gegeven moment om naar ons met een soort vragend gebaar, waarop wij naar het andere pad wijzen. De jongen maakt een beetje een verwarde indruk en gezien de plek waar me nu staan (een soort weiland met een bouwvallig schuurtje en gedumpte rotzooi) bekruipt me een ongemakkelijk gevoel. Ik roep nog één keer dat de WHW het andere pad neemt en been dan gauw achter Tim aan het andere pad op. ‘Beetje vaag dit.’ ‘Ach ja, gewoon doorlopen.’
Niet veel later lopen we het terrein van Beinglas Farm op. Het is daar al een drukte van belang met wandelaars vanuit het zuiden. Gok ik tenminste. Het veldje voor de trekkerstentjes staat al best wel vol. De eerste barbecues zijn aangestoken en de alcoholconsumpties staan ook al geopend op tafel. Zonder aarzeling duik ik het cafeetje in voor een kop koffie. Het wordt koffie en doorlopen, want ik heb echt geen zin in een hele camping met luidruchtige, bezopen kampeerders. Terwijl we onze koffie maar binnen werken (het is niet bijster lekker namelijk), vangen we nog mooi even op waar de drinkwatertap zich bevindt aan de buitenkant van het gebouw. Kunnen we mooi nog even onze watervoorraad aanvullen voor we aan het laatste stuk richting de bothy beginnen.
Vanaf de camping begint het pad eigenlijk meteen te stijgen. Mijn benen voelen inmiddels behoorlijk zwaar. Dat wordt nog even een paar kilometer doorbijten, dus! De WHW kronkelt zich hier een weg over met varens begroeide heuvels, afwisselend door bos en wat meer open stukken, richting Ardleish. Achter ons verdwijnen de Crianlarich Hills langzaam uit het zicht, maar als we op een top van een heuvel ineens uitkijken over Loch Lomond is dat snel vergeten. Het meer schittert in de zon en lijkt zich uit te strekken zover het zicht reikt. Wat gaaf dit! We stoppen heel even om van het uitzicht te genieten en lopen dan snel verder naar de bothy. Stiekem ben ik namelijk een beetje bang dat er meer mensen met ons idee van het overnachten daar zijn, en dat het hele huisje al vol is. Nadat we Ardleish, vanwaar een ferry naar Ardlui aan de andere oever van Loch Lomond vertrekt, voorbij zijn, is het nog een kilometer naar Doune, waar de bothy staat. Die laatste kilometer leidt ons over een smal pad met af en toe uitzicht op het loch beneden ons. Heel tof, maar ik ben best wel kapot nu, dus ik wil eigenlijk gewoon graag klaar zijn met wandelen voor vandaag. Na een laatste houten bruggetje en een scherpe bocht naar rechts lopen we dan eindelijk het drassige open graslandje op waar een ruïne van een huis en de bothy staat. Het lijkt nog best wel verlaten daar. Ik moet een beetje beuken om de deur open te krijgen, maar dan hebben we ook het hele gebouwtje voor onszelf. Tijd om de tent uit te hangen en te chillen!
Na ongeveer een uurtje waarin we een beetje onze spullen uit hebben gehangen, de repenvoorraad verder hebben geplunderd en hebben uitgerust gaat de deur van het huisje open en wandelt er een Duits stel binnen. Ze zijn ongeveer van onze leeftijd en vragen zich af of we het erg vinden dat zij ook hier blijven overnachten. Heel stiekem vind ik dat wel even vervelend, maar het blijken hele aardige mensen dus dat valt uiteindelijk heel erg mee. We zitten een beetje met zijn vieren te kletsen en een spelletje te spelen, als de deur voor een tweede keer en vrij hardhandig open wordt gebeukt. Met dezelfde lompe manier waarmee de deur openklapt komt er een dikke aangeschoten Schot op een paar Nike airmax binnen gebanjerd, op de voet gevolgd door een vriend van hem die iets beter schoeisel draagt. ‘You mind if we rest here for a minute? We will leave in an hour or so for the campsite.’ En daarmee ploft Schot1 op een van de verhogingen om op te slapen. Er komt een stortvloed aan geklaag, een blik bier en tot mijn grote ontsteltenis een joint te voorschijn. Ik hoop echt heel erg dat die twee straks doorlopen, maar ik begin te vermoeden dat we hier vannacht ‘gezellig’ met zijn zessen slapen. Met een ‘it’s not that far to the campsite anymore’ probeer ik het Schotse gezelschap weer in de benen te krijgen, maar helaas. Na een jubelzang over hoe geweldig de wiet in Amsterdam wel niet is, blijven de twee ook plakken en heeft het Duitse meisje inmiddels gevraagd of wij het erg vinden als zij en haar vriend bij ons op het slaapplateautje komen liggen. Tot overmaat van ramp heeft het Schotse duo de ‘haard’ ontdekt, en zoals dat hoort MOET die natuurlijk aan. In een mum van tijd staat de hele bothy vol met rook. Daar gaat het idee van een geluchte, frisse tent!
Twee joints en een verbazingwekkende hoeveelheid bier later is het buiten donker en is alle hoop op het vertrek van de Schotten vervlogen. Geërgerd begin ik mijn bed klaar te maken. De rest van de bothy volgt mijn voorbeeld. Ik hoop heel erg dat daarmee de rust wederkeert en we allemaal een goede nachtrust tegemoet gaan. Was het maar zo’n feest. Net op het moment dat ik goed en wel in slaap begin te vallen, schrik ik klaarwakker door een gorgelend geluid. Schot1 is begonnen met snurken en Schot2 begint hem bij te vallen. Wat een ellende! Het geluid wordt steeds luider, roepen dat ze hun koppen moeten houden heeft weinig zin en de oordopjes van mijn ipod dempen ook niet echt. Ik probeer me te concentreren op mijn muziek en daar een beetje van te ontspannen, zodat ik toch een beetje uitrust. Tim en de twee Duitsers zijn, hoe kan het ook anders, ook wakker te horen aan het geschuif om me heen, dus ik denk dat eigenlijk niemand een oog dicht doet. Behalve het olijke duo aan de andere kant van het vertrek. Ik stoot Tim aan. ‘Morgen bij het eerste daglicht oppakken en wegwezen?’ ‘Sowieso!’ Mooi! Nog 5 uur tot het licht wordt.
siltrnl.wordpress.com 