<<Dag 19. Kinlochleven > Glen Coe
11 augustus 2015
Als ik mijn hoofd uit de rist van de tent steek, lijkt het weer in geen enkel opzicht op gisteren. Het is half bewolkt en koud, maar er is geen regendruppel te zien. De tent is nog nat van de regen van vannacht en de condens, dus dat wordt helaas wel lopen met wat extra gewicht, maar verder ziet het eruit als een mooie wandeldag. De etappe van vandaag loopt via Ba Bridge en Rannoch Moor naar Inveroran. Vanaf de camping zullen we dan eerst een stukje moeten klimmen en dan lopen we netto de rest van de weg naar beneden. Als bijkomend voordeel is de etappe vandaag niet zo heel lang, dus we kunnen rustig aan doen en een beetje bijkomen van gisteren. En hopelijk de tent een beetje drogen.
Terwijl we rustig voor de tent zitten te ontbijten, wordt het plan van de droge tent eigenlijk meteen bijgesteld. Het is namelijk vrijwel windstil en niet super zonnig; ideaal weer voor midges die meteen in grote getale aanwezig zijn. Hmm, dat is dus de reden dat vrijwel iedereen al weg is. We pakken snel alles bij elkaar en verhuizen naar de veranda van het café, waar we de tent over de balustrade hangen en zelf rustig verder ontbijten. Onder het genot van een kopje thee en weggedoken in mijn warme trui en regenbroek zit ik een beetje voor me uit te staren richting Kings’ House, waar de eerste wandelaars alweer over het pad naar Kinlochleven lopen. Stiekem zit ik me mentaal voor te bereiden op het onherroepelijke moment dat ik straks mijn regenbroek uit mag gaan doen en de eerste koude stappen weer mag gaan zetten. Feest!
Met een semi-droge tent beginnen we een half uurtje later toch maar aan onze dagetappe. Het duurt te lang om te wachten tot de tent echt droog is, dus het moet maar even zo. Als we de parkeerplaats van het resort af zijn, lopen we meteen op een licht klimmend pad en heb ik het gevoel dat we echt zijn begonnen. De zon breekt her en der door de wolken en we hebben een super mooi uitzicht over de vlaktes van Rannoch Moor. Dat gebied is vrij berucht om zijn onbegaanbaarheid, maar daar hebben wij hier op het pad gelukkig weinig last van.
De klim naar het hoogste punt van deze etappe is even doorbijten, maar het uitzicht onderweg en boven is echt super tof! Op de bergen rechts ligt nog een beetje sneeuw, voor ons ligt Ba Bridge en links schitteren Loch Ba en Loch Ladon in de zon. Het kost me wat moeite om me van het uitzicht los te rukken en aan de afdaling naar Ba Bridge te beginnen. We volgen weer een Military Road die door de vele wandelaars in de loop der jaren behoorlijk geërodeerd is geraakt. Waar Rannoch Moor een lastig en vrijwel onbegaanbaar gebied is om door te lopen als je van de paden af dwaalt, heeft deze Military Road zo zijn eigen risico’s voor onoplettende wandelaars: losliggende stenen. Ik ben een van die sukkels die net iets te lang naar de bergen om me heen loop te staren en daarmee een fikse misstap maak. Mijn knie, die al bij de afdaling van de Devil’s Staircase een flinke opdonder heeft gehad, begint meteen te protesteren. Dat wordt kalm aan doen de rest van de dag, en opletten waar je stapt misschien. Niet lang daarna bereiken we Ba’Bridge, waar we even een pauze inlassen. Het is tijd voor koffie en ik kan meteen mijn knie even inspecteren.
Gelukkig lijkt het met mijn knie erg mee te vallen, dus na de koffie lopen we rustig verder. De Parliamentary Road die ooit ontwikkeld is door Thomas Telford (die ook verantwoordelijk was voor de brug bij Invermoriston en betrokken was bij het Caledonian Canal) heeft hier nog steeds een paar venijnige steentjes, dus het is nog steeds wel oppassen geblazen waar je je voeten plant. De route slingert een beetje over het moerasgebied en via een paar kleine bosjes richting Victoria Bridge. Vlak voor Victoria Bridge zijn Loch Tulla en in de verte Inveroran Hotel tussen de bomen door zichtbaar. We besluiten nog even een snelle pauze in te lassen voor we aan het laatste stukje naar Inveroran beginnen. Bij Victoria Bridge lijkt het een beetje zoals je illegaal over iemands erf loopt, wat best wel motiveert om snel door te lopen naar de openbare weg. Het laatste stukje asfalt stampen we er vrij snel uit, en niet veel later staan we op de grassige oever van Allt Tolaghan. De informal campsite bij Inveroran is vrij populair bij WHW-lopers, maar verrassend genoeg zijn we de eersten die arriveren vandaag. Alle tijd en ruimte om een goede plek langs de rivier te vinden. Heel chill!
Helaas werd het later op de avond een stuk drukker en rumoeriger, waardoor we ondanks ons voornemen om vroeg te gaan slapen in verband met onze vroege vertrek in de morgen niet zo vroeg sliepen. Maar we besloten de bezopen Oostenrijkers de volgende ochtend te trakteren op een gratis wek-service.
siltrnl.wordpress.com 