13 juli 2009
Na een onrustige nacht – mijn kooi bleek vol met muggen te zitten en mijn thermoslaapzak bleek iets te veel van het goede – word ik wakker door de wekker: 7.30 uur. Mijn moeder is als altijd het eerste eruit en volgens mij denkt mijn broertje er hetzelfde over als ik. Hij trekt zijn Nomad slaapzak over zijn hoofd en doet alsof hij slaapt. “Goed idee, Lars”, denk ik terwijl ik de capuchon van de Wildebeastslaapzak over mijn hoofd trek. Maar er is geen ontkomen aan. Even later staat mijn moeder naast me. “Het is al 8.00 uur, even voortmaken, kind.”
Als ik goed en wel alles weer zeevast in het vooronder heb gezet, hoor ik buiten een schreeuw. In een reflex kijk ik uit het raam en zie mijn vader haastig zijn broek dichtdoen. Mijn moeder en ik beginnen te grinniken, omdat we in eerste instantie denken dat meneer gepakt is tijdens het wildplassen, maar het blijkt een Fries uit het nabij gelegen huis te zijn. Terwijl we weer verder gaan, gaat het luik open en als ik omhoog kijk, zie ik Lars met zijn rossige hoofd boven de opening. “Nou, mooie boel. De brug gaat niet meer open!” Na wat rond te hebben gebeld, blijkt dat het om een wijziging te gaan die op 1 juli is ingegaan. Staat dus ook niet in de almanak van 2009. Er zit dus niets anders op dan terug te gaan naar Grou en zo alsnog naar Leeuwarden te gaan.
10.00 uur – Wat een gedoe met de bruggen vandaag! Komen we in Wardena aan bij de brug: dubbel rood! Als we bij het wachtsteiger liggen, komt Lars binnen: “Als je straks een plons hoort, is dat mamma.” Snel steek ik mijn hoofd naar buiten. Die plons wil ik dan niet alleen horen, maar ook zien! Ik zie mamma wankel over een enkele balk van meerpaal naar meerpaal lopen. Het daagt mij natuurlijk uit om dat sneller te doen en besluit haar achterna te klimmen. Zo kan ik ook mooi horen wat er met de brug aan de hand is. Als we een half uur later alsnog onder de brug doorgaan, blijkt dat de brugwachter bij de verkeerde brug had gezeten. Hoezo: “wat gek dat hier geen boot langskomt?!” Maar goed, we zijn door en vervolgen onze weg naar Lauwersoog. Deze weg leidt dwars door Leeuwarden en kost ons niet alleen € 6,- aan bruggeld, maar ook een uur extra tijd. Het weer is super, we hebben de wind mee en de zon schijnt. Terwijl ik onder de sprayhood zit te lezen brandt de zon op mijn schouders en speelt de wind met mijn steeds blonder wordende haar. Als ik opkijk zie ik de skyline van Leeuwarden steeds kleiner worden. Dat betekent dat Lauwersoog steeds dichterbij komt en dat de grote dag morgen echt aan gaat breken; de eerste etappe naar Norderney!
Na Dokkum leidt de route door het typische Noord-Friese landschap. Langs de vaart staan oude boerderijen en een soort van inlaadpunt voor schepen. Ooit moet het daar een drukke bedoening geweest zijn. Schepen die af en aan varen terwijl kranen de lading van de boerenwagens in de ruimen van de schepen hevelen. De kranen tekenen roestig af tegen de blauwe lucht. De boerderij lijkt verlaten en vervallen. Er liggen drie schepen. Op de achterste staat nog duidelijk “Anny” maar de tekst “Amsterdam NL” op de achterplecht is nog maar moeilijk te onderscheiden. Of dat schip ooit nog weer in Amsterdam terecht komt, betwijfel ik. Verder langs de vaart staan de bijbehorende loodsen. Verf is afgebladderd, daken staan scheef in hun voegen. Ik richt mijn blik weer op de brug voor ons. Daar ligt een jacht voor en als we dichterbij komen blijkt het “Sjans” te zijn. Het schip waar we vanmorgen ook mee voor de brug in Wardena lagen te wachten. Gekscherend “Sjaak en Ans” genoemd, want aan de mensen te zien past dat wel. Samengevoegd zouden Sjaak en Ans het woord Sjans vormen. Even later liggen we ook samen met Sjaak en Ans in de sluis naar het Lauwersmeer. Na de sluis hebben mijn broertje en ik “wacht” terwijl mijn moeder afwast en mijn vader ligt te slapen. Het slingerende Dokkumer Diep leidt ons naar het Lauwersmeer en omdat er een lekker briesje staat, hijsen we de zeilen. De motor gaat uit en de rust die je dan omgeeft is onbeschrijfelijk. Seabreeze zweeft door het rustige water, terwijl de zon steeds verder zakt. Alles is in perfecte harmonie. Het is zo stil dat je bijna denkt dat je ademhaling de rust nog kan verstoren. Dit is de natuur in alle glorie. Wij zijn slechts te gast, maar het is o zo gaaf om hier deel van uit te maken. Dit moment zou ik voor geen goud willen missen!
siltrnl.wordpress.com 