24 juli 2015
Vandaag is het dan echt zover! Onze wandeltocht van Kintyre naar de andere kant van Schotland gaat beginnen! De wekker gaat vanochtend weer belachelijk vroeg, maar aangezien we nog iets meer dan 4 uur in de bus moeten zitten naar ons beginpunt in Campbeltown, de grootste plaats op Kintyre, heb ik genoeg gelegenheid om straks nog wat slaap in te halen. Gelukkig hebben we gisteravond de meeste spullen alweer in onze backpacks gepropt, dus na een laatste check of er echt niets meer in of onder het bed ligt en of mascotte Norg écht goed vast zit, zetten we ons in beweging richting Buchanan Bus Station. Het is rond 6.00 uur ‘s ochtends en naast schoonmakers en een paar dubieuze figuren (toch blij dat ik hier niet alleen loop) is het stil op straat. Ik krijg sterk het gevoel dat we straks alleen in de bus zitten, maar verbaas me toch over het feit dat het busstation redelijk druk is, ondanks het vroege tijdstip. De meeste mensen staan zich gelukkig te verdringen voor de bus naar Edinburgh en de ‘gate’ voor onze bus is, zoals verwacht, redelijk rustig. We delen de bus met ongeveer 10 mensen inclusief chauffeur en om klokslag 06.35 uur zijn we onderweg naar Kintyre.
De route leidt Glasgow uit en langs de westelijke oever van Loch Lomond richting Cowal. Heel gaaf om alvast te zien waar we de komende weken doorheen zullen lopen. Loch Lomond is spiegelglad en ziet er mysterieus uit tussen de omringende heuvels die stuk voor stuk gehuld zijn in mistige wolken. Met dit uitzicht blijf ik die hele 4 uur wel wakker. Toch? In de bus is het behaaglijk warm en na een paar bochten vanaf Loch Lomond begin ik toch langzaam maar zeker in te dutten. Mijn beleving van de busreis voorloopt verder als … zzz… waterval … heuvels … loch … ‘huh? waar zijn wzzz … oh he weer een waterval … mooi … rege-ho shit bocht! En toen was ik klaarwakker. De buschauffeur heeft een hele eh eigen rijstijl en te zien aan Tim, die zichzelf half en half aan zijn stoel vastgrijpt en mij aankijkt met een blik van ‘hoe jij hier, nu, kan slapen, ik heb geen idee’, is dit niet de eerste bocht waar de beste man zo op af gereden heeft. Als we even later rakelings langs een tegemoetkomende camper en half door de takken van een in de berm staande boom rijden, zit ook ik rechtop in mijn stoel. Oke, ik ben wakker!
Het is iets meer dan anderhalf uur later als we even stoppen in Inveraray, een plaatsje aan de westelijke oever van Loch Fyne. Er wordt ons door de buschauffeur met klem aangeraden om even buiten onze benen te gaan strekken, want hij gaat even naar de pub en dus gaat de bus op slot. Het lijkt erop dat hij oprecht verbaasd is dat wij niet echt zin hebben om de bus te verlaten en met enige tegenzin opstaan en naar buiten schuifelen. Mijn oprechte tegenzin heeft niets te maken met het vooruitzicht om mijn benen te strekken of buiten te kijken, maar meer met het feit dat ik niet bepaald een ochtendmens ben en de enige andere persoon in de bus een gezette Schotse vrouw is die zo te zien om een praatje verlegen zit. Sorry, maar ik ben even niet zo heel erg in de stemming. Helaas gaat ‘even rustig buiten de toerist uithangen’ ‘m niet worden vanochtend (Echt het uitzicht over een spiegelglad Loch Fyne en op het Inveraray Castle is adembenemend), want onze Schotse medereizigster heeft duidelijk geen boodschap aan het broodje dat Tim bij wijze van ontbijt voor me gesmeerd heeft, en Tim zelf doet net of hij super druk is met het smeren van een nieuw broodje, en ze begint te praten. Met een heel zwaar Schots accent. Damn, dit is moeilijk. Ze heeft gewinkeld in Glasgow met d’r trolley want dat is zo makkelijk. Daar kan alles in namelijk, en dan hoeft ze niet met zware tassen te lopen. Wat wij gaan doen? Eh wandelen, stamel ik. Waar?, wil ze weten. Ik besluit het te houden bij Kintyre. Geen zin om ons hele plan te vertellen. Maar ik geloof ook niet dat dat nodig was, want ze begint alweer over haar trolley. Gelukkig komt de buschauffeur niet veel later terug van zijn ontbijt en kunnen we weer de bus in.
Naarmate we dichter bij Kintyre komen, begint de lucht steeds donkerder te worden en op het moment dat we tussen de Schotse bergen rijden, begint het te hozen. Dat belooft niet veel soeps. De moed zakt me eerlijk gezegd een beetje in de schoenen, want het blijkt niet even een simpel buitje te zijn. Het blijft regenen tot we goed en wel op Kintyre rijden en we Clachan voorbij zijn. Naarmate de bus zuidelijker op het eiland rijdt, begint het steeds mooier weer te worden en als we in Campbeltown de bus uitstappen, schijnt de zon. De wolken lijken zich meer naar het noorden te begeven, richting het Schotse binnenland. Nog enigszins stram van de busreis sleuren we onze backpacks uit het bagageruim van de bus en proppen we onze handbagage erin. Backpacks op, kaart erbij, wandelstokken uit en gaan! Vol goede moed zet ik een stap richting Schotland’s oudste bioscoop, een gebouw dat door de witte kleur behoorlijk afsteekt tegen de rood-bruine gebouwen in de omgeving, maar zak vrijwel direct door een van mijn wandelstokken. Huh?! ‘What the… en daar heb ik dan €50 voor neergeteld’ (Sorry, ik vind dat best wel duur voor een paar stokken) Ik probeer het klemmetje iets beter vast te duwen, maar kom er al snel achter dat een van de schroefjes los zit. Gelukkig snel op te lossen dus. Goed, daar gaan we weer. We stoppen even bij de jachthaven en besluiten eerst even een kop koffie met miljonairskoeken te verorberen bij The Royal Hotel, aan de overkant van de straat. De mensen daar zijn geloof ik niet zo blij met onze grote, maar nog schone tassen en parkeren ons zo dicht mogelijk bij de uitgang. We nuttigen opgeladen onze bestelling, betalen en beginnen – nu echt! – aan onze eerste van de Kintyre Way richting Southend.
De Kintyre Way (KW) is een 100 mijl lange wandeltocht die zich over het schiereiland slingert en, sinds de tocht verlengd is tot precies 100 mijl, begint in Tarbert en eindigt in een plaatsje met de onuitspreekbare naam Machrihanish. Afhankelijk van hoe je de KW loopt natuurlijk, want je kunt ook starten in Machrihanish en eindigen in Tarbert, een plaatsje op de kop van het schiereiland op de plek waar Kintyre vastzit aan het vaste land. In ons geval is het dus totaal anders, want de aansluitende bus van Campbeltown naar Machrihanish gaat een beperkt aantal keer per dag en was uiteraard net vertrokken toen we in Campbeltown aankwamen. Het was dus kiezen tussen wachten op de volgende bus en het zwaarste gedeelte van de KW meteen aanpakken, daarbij het risico lopend dat we niet eindigen in Southend, omdat deze 28km lange etappe door redelijk ruig terrein loopt. Óf we lopen eerst naar Southend, morgen naar Machrihanish en tackelen overmorgen eerst een stuk B-road (de Britse equivalent van de Nederlandse N-wegen). Het wordt dus de laatste optie.
Het leuke van de KW is dat er om de mijl een paaltje staat met daarop het totale aantal mijl dat je al op de KW hebt afgelegd. Voor ons vandaag niet zo van toepassing maar wel handig voor het inlassen van pauzes, want zo kunnen we precies om de drie mijl een pauze inlassen. De eerste 3 mijl leidt ons langs Campbeltown Loch en biedt prachtig uitzicht op Davaar Island, een eilandje voor de ingang van Campbeltown Loch dat bij laag tij te voet te bereiken is. Helaas hebben wij daar geen tijd voor, maar er schijnen hele mooie grotten te vinden te zijn die we graag bezocht hadden. Vanaf het punt waar we even uitrusten, vlak voor de KW naar rechts afbuigt en voor het eerst begint te stijgen, hebben we goed uitzicht op het eiland en dat is ook wat waard.
Het is prachtig weer, veel mooier dan verwacht (de zon schijnt namelijk volop) en het is behoorlijk warm aan het worden, dus tijd voor een snelle plantjesinventarisatie (want Muurnavel en bijzonder), kledingwissel en zonnebrand-smeer-sessie. En nadat we wat gedronken hebben, een broodje hebben gegeten en van het uitzicht hebben genoten, is het toch weer tijd om verder te gaan. Op naar het eerste klimmetje! We lopen nog steeds op een asfaltweg en echt hoog is de heuvel niet waar we overheen moeten, maar zo’n eerste klim omhoog is toch altijd even wennen. Inmiddels lopen we vol in de zon en uit de wind, lekker warm dus. Zoals meestal in de Schotse heuvels gaat de weg na de top van de heuvel alweer snel omlaag. Dat is dan wel weer lekker. Natuurlijk moeten we de berm in voor een achterop komende auto, zucht! Nou ja, dat zal de hele dag wel zo doorgaan. Als we even later langs een cottage komen, staat de eigenaar van het huis ons bij het toegangshek op te wachten. Het blijkt de man die ons net voorbij reed met de auto.
‘Walking the Kintyre Way eh?’ We lachen en knikken enthousiast.
‘Do you guys need water? We have thé best water on Kintyre over here.’ Eigenlijk was het niet de bedoeling om alweer te stoppen, maar het beste water van Kintyre, dat wil ik wel eens proeven. ‘Eh’ ik kijk vertwijfeld naar Tim, die zijn schouders ophaalt ‘yeah sure, why not?’ Het landhek zwaait open en even later staan we in de tuin van een vriendelijke Schotse meneer. Waar we vandaan komen, wil hij weten, en hoe ver we al hebben gelopen. ‘The Netherlands, aah, and from where in the Netherlands?… Arnhem, yesyes market garden, nice city I believe?’ We praten een beetje en komen er gaandeweg achter hoe je Machrihanish nou precies uitspreekt, dat het ronde eilandje, Ailsa Craig, dat we straks in de verte zullen zijn liggen te zien was op ‘Coast’ (het BBC-programma met Neil Oliver als presentator) en dat ze vroeger curling-stenen hakten uit de rotsen op het eiland. We zouden jan-van-genten kunnen zien vliegen, want die wonen op Ailsa Craig, een vulkanisch eilandje van ongeveer 99 ha dat wel een beetje de vorm heeft van een curling stond. ‘Oh wait, I’ll get some water for you guys?’ en hij verdwijnt in het witte huis waar we voor staan te praten. Als hij even later terug komt met twee flessen koud water, begint hij te vertellen over de cottage. Hij en zijn vrouw woonden eerst op Gigha, waar zijn vrouw een pilates studio had, maar omdat de veerboot naar Gigha nogal eens uitviel vanwege het slechte weer zaten de cliënten steeds vaker vast op Gigha. Een vriend van hun had toen deze cottage zien staan en zodoende woonden ze nu daar. ‘Normally, I would invite you to come inside, but I know it’s annoying to put those backs down and back up again.’ Op dat moment maakt het me eigenlijk niet zoveel meer uit. Na een laatste ‘this is the worst summer on Kintyre in ages, enjoy these lovely days’ en nog een paar keer zwaaien, hobbelen we het erf af en zetten we onze reis voort richting Southend. Nog pakweg 20km te gaan!
De etappe van vandaag loopt vlak langs de kustlijn, wat ervoor zorgt dat we veel klimmen en dalen en zo slingerend over de heuvels richting het zuiden wandelen. Afwisselend hebben we prachtig uitzicht over de heuvels van Kintyre, de zee, met haar eilandjes, zeilboten en jan-van-genten (VET!!!), en Ierland in de verte. Het weer is nog steeds fantastisch, en ondanks dat we nog steeds op asfalt lopen (daar hebben we allebei een beetje een hekel aan) genieten we met volle teugen. Wat is het gaaf hier! Als dit the worst summer on Kintyre is dan weet ik niet hoe the best summer on Kintyre er dan uit moet zien.
Na een afdaling met een awesome uitzicht op Sanda Island verruilen we dan eindelijk het asfalt voor een modderig pad dat ons naar het strand leidt. Vanaf dit punt (in de buurt van Polliwilline Farm) lopen we over het strand naar Kilmashenachan, waar we de asfaltweg weer oppakken en uiteindelijk in Southend uitkomen. Het stuk over het strand is echt heel tof! We lopen afwisselend over de vloedlijn (iets harder zand), klauteren via een rotsachtig pad een klif op, verdwalen vervolgens op een soort van camping (die niet op de kaart staat) en banjeren de laatste kilometer over mul wit zand, waarna we het strand via een andere (of misschien wel dezelfde) soort van camping weer verlaten. Zoals gezegd volgt dan weer een stuk asfalt dat, omdat het einde van de etappe in zicht komt en we behoorlijk moe zijn, eindeloos lijkt te duren. Na Southend buigt de KW af naar de plek waar ooit Dunaverty Castle stond, om vervolgens weer via het strand richting het westen af te buigen. Langs het strand lijkt een camping te zijn, maar deze is al net zo vaag als de soort van campings die we eerder op de dag tegen zijn gekomen en omdat er bij Dunaverty een groot bord staat waar op niet mis te verstane wijze kenbaar gemaakt wordt dat er niet gekampeerd mag worden, zakt de moed me in de schoenen. Ik weet niet hoe het met Tim zit, maar ik ben moe en ik wil het liefst gewoon slapen. Ondanks dat vandaag super vet was.
Als we het strand oplopen, worden we aangesproken door een Schot. Of we de Kintyre Way aan het lopen zijn? We knikken. En nu zoeken we zeker een plek om te overnachten? Yes! Aarzelend vraag ik waar we hier kunnen kamperen, aangezien er een paar meter terug een bord staat dat het hier verboden is. Verbaasd kijkt deze meneer ons aan. ‘Oh that’s probably for campervans.’ Hij legt ons kort de Scottish Outdoor Access Code uit en vertelt dat we dus echt overal mogen wildkamperen. ‘And don’t let anyone tell you otherwise!’ Nou mag je natuurlijk niet óveral je tent opzetten (vooral op privé-eigendom, binnen de bebouwde kom en in bepaalde restricted zones zoals de oostelijke oevers van Loch Lomond riskeer je een boete als je gaat wildkamperen), maar hier op het strand zijn we safe volgens de Schotse meneer. Hij raadt ons aan om aan het eind van het strand onze tent op te zetten. Daar vlakbij is namelijk een toiletgebouwtje met drinkwater. Het is wel vlakbij de strandopgang, maar dat maakt me op dat moment niet zoveel meer uit. Na nog even goed gekeken te hebben waar de vloedlijn op dit strand loopt (niet zoveel zin om vannacht weg te spoelen) zetten we uiteindelijk onze tent op op een stukje grasachtige begroeiing. De temperatuur is inmiddels hard aan het zakken en al gauw zitten we gekleed in onze thermokleding, inclusief muts en handschoenen, te eten. We hebben echt awesome uitzicht over de baai, waar de zon inmiddels bijna onder is en de eerste sterren te zien zijn. Het is helemaal windstil geworden, dus het beloofd een frisse nacht te worden. Middenin de nacht rits ik nog één keer de tent open om me ervan te verzekeren dat we ver genoeg van de vloedlijn af staan met ons tentje en wordt dan getrakteerd op een prachtige sterrenhemel. Wat een vette wildkampeerplek is dit!
siltrnl.wordpress.com 