28 juli 2009
Na een dag rust zijn we weer terug op zee. Er staat een behoorlijke wind en de gps geeft aan dat we met een snelheid van 7,5 knots vooruit komen. Ik kijk nog even uit het raam om te zien hoe de Sjeellandbrug steeds verder uit het zicht verdwijnt. Ik word er enigzins weemoedig van, want dat betekent niet alleen dat we naar een nieuwe haven gaan, maar ook dat we weer aan onze terugreis zijn begonnen. Het is nog vroeg en we varen nog op een ruime koers, dus ik besluit eerst nog even wat bij te slapen. Weldra zal iedereen wel honger krijgen en zal ik als kajuitdienster wel koffie moeten zetten en brood moeten smeren. Ik plof wat kussens op de bank en ga erbij liggen.
9.30 uur – Ik spring op en val bijna net zo hard weer terug. De boot gaat heel erg schuin – en snel – en deint op de golven. Ik zou toch zweren dat ik geroepen werd. Ik kijk naar buiten en mijn vermoeden wordt meteen bevestigd. Mijn moeder kijkt me aan en roept of ik met een zwemvest naar buiten wil komen. Onmiddellijk. “Dan heb ik dus eigenlijk niets te willen”, mompel ik in mezelf. Het reddingsvest van Lars ligt naast me, dus schiet ik die voor het gemak aan en klim naar buiten. De zon schijnt en er staat een harde wind. Er moet een rif gezet worden, net als gister en eergister eigenlijk. Genoeg oefening gehad, dus het zou steeds makkelijker moeten gaan. Ik steek de haak met gemak door de ring in het voorlijk en wil de smeerreep van het achterlijk aanpakken. Ik strek me uit en voel een spier in mijn arm pijnlijk verrekken. Niks laten merken. Tanden op elkaar en doorbijten. Makkelijker wordt het er in ieder geval niet op.
10.30 uur – Een hoofd met een zonnebril en een muts op komt door de ingang van de kajuit naar binnen. “Kunnen we koffie krijgen?” Zonder een antwoord af te wachten verdwijnt het hoofd weer naar buiten. Ik ga zitten en – laten we zeggen – observeer de situatie. Altijd eerst observeren zegt de survivalgids en ik ben – vind ik zelf – een echte survivallaar, dus ik neem het advies ter harte. Ik bevind me in een wiebelende boot, ik moet water opzetten – nog niet het moeilijkste – en het kokend hete water in de koffiepot schenken. Drama! Met gevaar voor eigen leven, mijn benen zo wijd mogelijk voor het evenwicht en een plastic zak over mijn linkerhand om te voorkomen dat ik mijn hand brand, schenk ik de koffie door het filter in de thermosfles. Woehoe! Zonder te morsen! Hoe ver nog naar Rudkøbing?
13.00 uur – Mijn vingers vliegen van de ene naar de andere kant van het touchscreen met daarop GitarHero. Het valt niet mee om alle “notes” goed te raken terwijl je in een wiebelende boot zit. Voor dat soort situaties heeft het survivalhandboek natuurlijk niets bedacht. Grmbl! De tonen van “Message in a bottle” klinken vrolijk door de koptelefoon in mijn oren. De gekleurde notes komen steeds sneller over het schermpje schuiven en het “power riff” is ook nog eens “ready”. Aah! Als een halve wilde druk ik zo snel mogelijk alle knopjes in en probeer me ook nog eens vast te houden. “Rianne, kom even met de kaart!” Ja, als ik dit liedje af heb. Nog heel even.
16.15 uur – Vanaf een pleintje ergens rechts van ons klinken vrolijke beats van een plaatselijk bandje dat covers speelt van bekende nummers. Af en toe roepen ze er wat in het Deens tussendoor waar wij natuurlijk geen snars van snappen. Om ons heen lopen drommen mensen die blijkbaar allemaal weten wat er aan de hand is. Lars en ik snappen er niets van, maar het is gezellig, er is leuke muziek en mensen hebben het veel te druk met feesten dan met hele verhalen in het Deens op te gaan hangen. Tussen twee huizen door zie ik een paar weilanden vol met op elkaar gepropte tentjes, caravans en campers. Aan een van die huizen hangt een bordje: Langelandfestival. Vandaar al die mensen en al die muziek. Overal staan kraampjes met koopjes en andere prullaria. Onze laatste dag in Denemarken met nog 60 kronen te besteden en die moeten allemaal op. We kijken elkaar eens aan en storten ons in het feestgedruis. Dan de vakantie in Denemarken maar afsluiten in stijl!
siltrnl.wordpress.com 