<< Dag 16. Laggan Locks > Gairlochy
8 augustus 2015
De wind rukt, ondanks dat we redelijk beschut achter een bosje staan, al vroeg aan onze tent. Eigenlijk is dat al zo sinds vannacht. We waren gisteravond zo slim om de tarp op te laten staan, omdat het toen nog redelijk windstil leek maar al vrij snel werden we uit die droom gelopen door de aanwakkerende wind en het flapperende doek van de tarp. Het is dus een beetje een gebroken nacht geweest vannacht. Voordeel is wel dat we vroeg wakker zijn en dus ook op tijd aan de laatste etappe van de Great Glen Way en de eerste paar kilometers van de West Highland Way kunnen beginnen. De laatste etappe van de GGW loopt langs het laatste stuk van het Caledonian Canal en een stukje langs de kustlijn van Fort William. Eigenlijk vrij rechttoe rechtaan dus. Redelijk vlak, dat is ook wel fijn. Maar recht tegen de wind in. En die waait minstens net zo hard als een paar dagen geleden. De tent en de tarp opbergen zijn wel een beetje een uitdaging daardoor. Het had niet heel veel gescheeld of een van de tentzakjes had een duik in het kanaal genomen, maar dat konden we gelukkig nog net voorkomen. We ontbijten nog even op een dukdalf en bewegen ons dan richting Fort William. Ik ben erg blij met mijn regenjas als windbreker en mijn zonnebril die vandaag voornamelijk de wind uit mijn ogen moet houden. Veel zon is er namelijk nog niet, maar om nou de hele weg met tranende ogen te gaan lopen is ook zowat.
We besluiten het eerste stuk om de beurt op kop te gaan lopen om elkaar een beetje uit de wind te houden. Waar het pad langs het kanaal er eerst nog een beetje verlaten bij ligt komen we gaandeweg steeds meer mensen tegen. Zowel op het pad als op het kanaal neemt de bedrijvigheid steeds meer toe. Van hikers en fietsers tot zeiljachten, kanoërs en zelfs een meisje op een SUP-board, een heel scala aan actievelingen komt ons tegemoet en bijna iedereen is verbaasd dat we ‘de verkeerde kant’ op lopen. Maar he! Wij zijn bijna aan de finish van de Great Glen Way! Precies op het moment dat het kanaal toch een beetje saai begint te worden, doemt Moy Swing Bridge in de verte op. De brug is nog steeds in werking en het is heel tof om hier in de middle of nowhere ineens zoiets historisch tegen te komen. Ook hier is weer een informal campsite. Stiekem baal ik wel een beetje, want als ik dat gisteren geweten had, waren we misschien wel doorgelopen om hier te kamperen. Oh well!
Tijdens het lopen valt het me op hoe vlak de GGW hier eigenlijk loopt. Helemaal in vergelijking met de munros die boven ons uit torenen. Een beetje in gedachten verzonken lopen we tegen de wind in verder richting Fort William. Zo’n 2 kilometer na Moy Swing Bridge passeren we Glen Loy Aqueduct, het grootste aquaduct in het Caledonian Canal. Via een glibberig paadje kun je naar beneden om het aquaduct te bekijken. We besluiten de korte detour te laten voor wat het is en door te lopen tot we iets tegenkomen dat voor een bankje door kan gaan zodat we even kunnen pauzeren. Dat vinden we uiteindelijk op zo’n 6 kilometer van Corpach, waar het kanaal eindigt. Onder het genot van wat water en een muesli-reep zitten we een beetje bootjes te kijken.
Na pauze leidt de route ons, met af en toe uitzicht op Ben Nevis en de River Lochy, via het indrukwekkende sluizencomplex Neptune’s Staircase en Banavie naar Corpach. Fort William ligt een eindje verderop aan Loch Linnhe op ons te wachten, maar omdat we inmiddels geleerd hebben dat dat toch altijd verder is dan het lijkt besluiten we eerst nog even te stoppen om een kopje koffie te zetten. Omdat we hier weer in bewoond gebied zijn, is het een stuk drukker langs het pad. Na de laatste meters langs het kanaal buigen we dan echt af naar Fort William en een broodjeswinkel. Eindelijk, want de muesli-repen komen inmiddels mijn neus uit. Stomme muis!
Ik heb ooit eens ergens gelezen dat het eerste (in ons geval laatste) stuk van de Great Glen Way een ontzettend lelijk en on-inspirerend stuk door Fort William en haar buitenwijken is. Stiekem hoopte ik dat het mee zou vallen, en het eerste stukje waarbij we rechts nog zicht hebben op Loch Linnhe is dat ook wel zo, maar naar mate we meer van het loch afbuigen en verder stedelijk gebied in lopen kan ik de schrijver van dat stukje tekst alleen maar gelijk geven. De lucht begint ook langzaam te betrekken, dus dat helpt ook niet bepaald mee. De gedachte aan de broodjes van straks houdt me nog een tijdje positief, maar op een gegeven moment begint mijn heupband weer vervelend pijn te doen en ben ik bijna geneigd mijn tas op de grond te smijten en ernaast te wachten op een bus. Net op dat moment buigt de route van de doorgaande weg af en via een trap naar beneden naar een oude brug (Soldier’s Bridge) over de River Lochy. Dat is dan wel weer heel erg gaaf! Daarna slingert het pad nog een beetje door een parkje om vervolgens in een soort anticlimax achter de McDonald’s te eindigen. Oh joy! Alleen nu is het eindpunt niet ver meer. Nog twee keer een bocht om en dan is het einde toch echt in zicht. Met mijn blik gefixeerd op het plakkaat dat de finish markeert, steek ik met gevaar voor eigen leven een rotonde over en ren met tas en al over het grasveld naar het stenen gevaarte. We made it!!!
Omdat we besloten hebben via de West Highland Way (WHW) terug naar Milngavie te lopen, hijsen we na een uitgebreid fotomoment onze backpacks weer op om onze weg te vervolgen naar de officiële start van de West Highland Way. Als je dan toch in de buurt bent, dan ook maar meteen goed. Even later staan we daar dan tussen alle finishers van de WHW foto’s te maken van ons ‘startmoment’. We worden een beetje gek aangekeken, maar dat maakt me eigenlijk helemaal niets uit. Inmiddels hebben we al met al 250 km in de benen en het geeft echt een enorme kick als ik me realiseer dat we dat volledig op eigen kracht hebben afgelegd. En dan beginnen we aan de volgende uitdaging, de West Highland Way. Vandaag gaan we niet verder dan de Glen Nevis Campsite die zo’n 5 kilometer vanaf het centrum van Fort William aan de WHW ligt, maar niet zonder eerst te stoppen voor een kop koffie en boodschappen (BROODJES!!!) te doen.
De laatste 5 kilometer naar de camping zijn saai (langs een asfaltweg) en zwaar. Onze tassen zijn ineens een stuk zwaarder door de aangevulde voedsel- en watervoorraad en de eentonige weg waar we langs lopen helpt niet bepaald mee. Na 3,5 km buigt de WHW van de weg af, maar de camping is dan nog een stukje verder rechtdoor. Blegh! Inmiddels begint het ook zachtjes te regenen. Great! Maar goed, gewoon doorlopen dan komen we er vanzelf. Een kleine 15 minuten later sjokken we dan eindelijk het campingterrein op. Gelukkig krijgen we vrij snel een plek toegewezen en na een welverdiende douche en portie noodles val ik moe maar voldaan in mijn slaapzak in slaap.
siltrnl.wordpress.com 