<< Dag 15. Kerteminde > Nyborg
27 juli 2009
Ik ben er helemaal klaar voor. Een lekker ontbijt van brood dat eindelijk niet meer zo zuur smaakt en knæckebrød achter de kiezen en nu lekker douchen. De douche is lekker ruim en ik heb er alle vertrouwen in dat mijn kleren nu eens niet nat worden. Vol goede moed graaf ik het douchemuntje uit mijn broekzak en hang mijn broek terug aan het haakje. Zo elegant mogelijk – niemand die het ziet, maar toch – duw ik het muntje in het kastje in de wand. Daarna ga ik vast onder de douche staan en druk ik nonchalant op het groene knopje met start erop. Laat het water maar komen! Maar er komt niets. Ik morrel een beetje aan de kranen van de douche, maar ook daar komt nog geen drupje door naar beneden. Ik begin op alle knopjes van het kastje te rammen en wanhopig tegen het ding aan te slaan. In de hoop dat het muntje misschien alleen maar vast zit, probeer ik een beetje aan het kastje te schudden, maar er gebeurt niets. Argh! Dat moet mij weer overkomen. Ik denk eens rustig na en kom tot de conclusie dat er maar één ding op zit. “Mammaaa, de douche doet het niet!”
14.10 uur – Lars en ik slenteren op ons dooie gemak door het centrum van Nyborg. Winkeltje hier, winkeltje daar en overal dezelfde oldies vrouwenmode. Echt ernstig! Het winkelstraatje loopt ten einde en jawel aan het eind van de straat staan twee enquêteurs die ons al recht aankijken. Als aan de grond genageld blijven we midden op straat staan. In Nederland zijn die lui al erg, maar hier vast nog veel erger. “Ik ga daar echt niet langs!” Vol ongeloof kijk ik Lars aan, zet mijn chagrijnigste gezicht ever op en begin luidruchtig tegen Lars te praten. In het Nederlands wel te verstaan. Dan loop ik al pratend met een grote boog om de enquête-dudes heen en sla meteen linksaf een straatje in. Ik wacht op Lars die eigenlijk vlak achter mij aan liep. De Deense enquêteurs kijken ietwat verbaasd met een blik van: “Eeh… ja.” In ieder geval zijn we daar weer bij langs gekomen.
22.15 uur – Een klein aanloopje over de tafel. Ik zie een plek waar ik moet afzetten en waar ik moet landen. Een koele wind zorgt eindelijk voor wat verkoeling na een warme, benauwde dag. Ik kijk naar het hoogste punt, waar Lars staat te wachten om gelanceerd te worden. Voorzichtig schuifel ik naar het uiterste puntje van de picknicktafel. Ga op mijn tenen staan, voel nog de wind door mijn haar en neem een aanloop over de picknicktafel. Een aanloop die eigenlijk maar bestaat uit twee passen. Ik zet af op het eind van de tafel en spring op het luchtkussen. En op het moment dat ik land, vliegt Lars zo’n twee meter omhoog. Gaaf! Even later zijn de rollen omgedraaid en sta ik ongeduldig te wachten tot het mijn beurt is om een eindje te vliegen.
siltrnl.wordpress.com 