<<Dag 14. Wildkamperplek vlak onder Kráľova hoľa > Sedlo Priehyda
13 augustus 2012
Als ik eindelijk weer uit de tent kruip, zie ik dat het stel achter ons ook al bezig is met het oppakken van hun kampeerspullen. Gister vond ik het nog best gezellig om andere wandelaars tegen te komen, maar nu begin ik het wel een beetje irritant te vinden. Ze zijn niet perse onaardig of zo, maar het idee dat je ze dan de hele dag tegenkomt is nou ook weer niet iets waar ik super erg op zit te wachten. Zo snel mogelijk inpakken dan maar! Natuurlijk duurt alles bij ons langer en zijn zij juist super snel klaar, waardoor het er alsnog op neer komt dat we tegelijk van de kampeerplek aflopen. Argh! Oké even flink sneller dan maar, misschien schudden we ze wel af!
Sedlo Priehyda ligt in een V-vorming dal. We hebben de tent opgezet in de onderste punt van de V en moeten nu dus gelijk steil omhoog lopen. Ik nog steeds spierpijn in mijn bovenbenen van de wandeling van gister, maar ik heb ook echt geen zin meer in die mensen! Even doorbijten dan maar! Natuurlijk zijn zij veel beter getraind dan wij en kost het hun geen enkele moeite om ons bij te houden. Maar als de man van het stel boven op zijn vriendin blijft wachten lopen wij door. Ha! Toch nog afgeschud!
Maar iets verderop heb ik eigenlijk ook wel zin in een pauze. Kan best toch? Dat stel hebben we allang niet meer gezien, die zijn vast een heel eind achter ons! We ploffen maar gewoon ergens naast het pad neer, want geen bankje, en beginnen wat eetbaars uit de tas te peuteren. Ik wil net een hap uit mij hardkek nemen als ik verderop het pad wat hoor ritselen. Eerst zie ik een stel gespierde harige kuiten de hoek om komen, en hoop ik nog dat ze van iemand anders zijn. Maar ze blijken toch echt aan de mannelijke helft van het vrolijke Slowaakse stel vast te zitten! Zijn vriendin komt er vlak achteraan. Met een vrolijke “dobrý den” lopen ze ons zo voorbij. Great! Nu lopen ze dus weer voor ons!
Na de pauze begint het weer een beetje om te slaan. Er komen wat wolken opzetten en het wordt aanmerkelijk kouder. Snel doorlopen dus! Nog geen 500 meter verderop zien we het Slowaakse stel al weer zitten. Ze waren ook pauze aan het houden en nu is het onze beurt om ze met grote snelheid in te halen! Maar een eind verderop lijkt het pad wel gewoon op te houden. Voor me uit zie ik alleen maar een soort uitgestrekte kerstboomplantage waar het pad tussen lijkt te verdwijnen. Er is geen duidelijke route meer, alleen een soort spoor dat tussen de boompjes door lijkt te lopen. Nou ja boompjes. Ze zijn eigenlijk wel net zo hoog als ik lang ben en zo breed dat ze over het pad heen groeien. Door de mist zijn de struikjes aardig nat geworden waardoor het een beetje voelt alsof we ons langs een nat douchegordijn moeten wringen. Door de mist is het bovendien weer flink kouder geworden. Ik heb inmiddels mijn handschoenen en muts erbij aan en Tim is diep weggedoken in zijn sjaal. Ondanks dat hebben we het allebei nog steeds steenkoud door die vervelende koude natte struikjes!
Als we de struikjes voorbij zijn kunnen we weer even gaan zitten, maar omdat er weer niet echt een rots of een boomstam is ploffen we maar weer gewoon in het gras. Het is wel even lekker om niet meer te hoeven staan, maar van dat zitten wordt je ook niet echt lekker warm. Tijd om te gaan dus!
We zijn nog geen 100 meter verder als ik ineens merk dat mijn zonnebril niet meer aan mijn tas zit. Kak! Terwijl Tim wacht, loop ik snel terug naar de pauzeplek. Ik weet echt 100% zeker dat mijn zonnebril net nog aan mijn tas zat toen ik hier ging zitten, dus hij moet hier ergens liggen! Maar zelfs na 5 minuten zoeken heb ik nog nergens een glimp van mijn zonnebril opgevangen…….ik baal echt als een stekker! De afgelopen dagen is het aardig bewolkt geweest, maar ik heb zo af en toe toch mijn zonnebril echt wel nodig gehad. De rest van de reis zonder zonnebril is nou niet echt iets waar ik bijzonder veel zin in heb, maar er zit gewoon niets anders op. Waarschijnlijk is hij al eerder van mijn tas gevallen of ergens onder een van de rottige boompjes gevallen. Ik voel me echt wel even belabberd en verdrietig. Het slaat natuurlijk nergens op, maar goed. Gelukkig heb ik niet echt lang de tijd om er over te mokken, we moeten nu echt door.
Verderop loopt de weg kort naar beneden. Vanaf de linkerkant komt een brede bosbouwweg omhoog die volgens de wegwijzer rechtstreeks naar Polomka loopt. Gelukkig maar dat die wegwijzer hier staat trouwens, want we waren inmiddels natuurlijk weer volledig de weg kwijt, wat natuurlijk eigenlijk vooral betekent dat Tim even niet meer weet waar we waren. Maar na nog een beetje puzzelen op de kaart komt hij er al vrij snel achter dat we hier op Sedlo Hômol’ka moeten zijn. Cool. Dan is het vanaf hier niet zo ver meer naar de Hômol’ka. Het plan voor vandaag was om in ieder geval daar nog overheen te gaan en dan een kampeerplek te zoeken. Nog een klein stukje dus!
Verderop lopen we echter volledig vast. Niet alleen staan er geen bomen meer, wat zoals gewoonlijk betekent dat we de routemarkering weer kwijt zijn. Nu staat er ook nog een trekker midden over de weg geparkeerd met een groot verbodsbord ernaast. Hier komen we duidelijk geen stap verder. De trekker maakt een enorm lawaai en wordt gebruikt om bomen langs de helling omhoog te lieren. Niet echt iets waar ik graag langs loop, ook zonder een bord. Straks komt er ineens een boom omhoog als een van ons er langs loopt en komen we er onder terecht! Oké, dat is misschien een beetje overdreven, maar better safe than sorry toch?
Omdat we hier duidelijk geen stap verder komen moeten we weer even verder puzzelen…. Terwijl we op de kaart staan te kijken om een route om de trekker heen te vinden komt het Slowaakse stel het pad afgelopen. Ik ben eigenlijk best wel blij ze te zien! Zij zijn hier immers vast vaker geweest! Helaas blijkt dit de eerste keer dat zij deze route lopen en ze hebben zelf dus ook geen idee hoe we hier verder moeten. Tim kan ook niet echt een andere route ontdekken, dus we hebben twee opties. Of we lopen rechtdoor langs de trekker en proberen zo goed en zo kwaad als het gaat ons een route te vinden, of we lopen de weg af naar Polomka vanwaar we hopelijk een bus of trein kunnen pakken naar Bratislava.
Als we nog een beetje staan te overleggen wat we willen begint het langzaam te miezeren. Oké nu ben ik er echt wel helemaal klaar mee! Ik heb het koud (want nog steeds geen thermo, stomkop), ik heb nog steeds honger en ik heb bovendien het gevoel dat ik het ook gewoon niet meer warm ga krijgen. Ik ben helemaal klaar met de Lage Tatra en ik wil gewoon naar een plek waar ik weer in mij t-shirt kan wandelen zonder zware rugzak op mijn rug. Kortom, ik heb echt heel veel zin om gewoon naar beneden te wandelen en in Bratislava in een hotel te gaan zitten chillen! Gelukkig denkt Tim er ongeveer net zo over en binnen mum van tijd zijn we onderweg naar beneden. Tegelijkertijd zien we dat het Slowaakse stel zich een weg langs de trekker baant en verder de Hômol’ka op loopt. Prima, wij gaan naar beneden!
Als we naar beneden lopen lijkt het gelijk warmer te worden. Het is vast alleen maar verbeelding, maar het lijkt ook alsof het direct ophoudt met regenen en de zon weer begint te schijnen. Top dit! Het lopen gaat nu ook een stuk makkelijker en we komen binnen no time in Polomka aan. Vlak voor we de stad in wandelen kijk ik nog één keer achterom. Boven de bergen in de verte hangen mistflarden en Sedlo Hômol’ka is vanaf hier niet eens meer te zien. Stiekem voel dit eigenlijk best wel een beetje als falen terwijl ik zo om kijk. We hadden nu op zoek moeten zijn naar een kampeerplek ergens daar boven. In plaats daar van lopen we nu aan de rand van een stadje op zoek naar een bus of trein. Zelfs nu heb ik nog het gevoel ik moet verdedigen waarom we niet even hebben doorgezet maar als ik heel eerlijk ben had ik gewoon echt geen zin meer om door te lopen. Er was echt niets meer wat me daar boven nog leuk leek omdat ik het gewoon zo koud had en ik denk dat we er wel goed aan gedaan hebben niet door te lopen. Maar daardoor voel je je op het moment zelf nog niet minder lullig.
Gelukkig komt de bus er direct aan als we Polomka binnen lopen. Met de bus kunnen we in een keer door naar Brezno dat gelukkig niet veel verderop ligt. Kennelijk worden de chauffeurs hier geselecteerd op suïcidaal rijgedrag! Bij iedere bocht boor ik mijn nagels dieper in de bekleding van de stoel, en aan Tim zijn gezicht te zien doet hij ongeveer het zelfde. Als we bij het station van Brezno aankomen wrik ik mijn nagels los uit de zitting en wankel ik naar de uitgang. Misschien gaan hebben we wel net zo veel geluk met de trein dat we zo ook gelijk door kunnen naar Bratislava! Helaas gaat de volgende trein pas over een paar uur……eten inslaan voor onderweg dan maar! We hebben trouwens ook nog geen avondeten gehad dus ik hoop dat ze in ieder geval iets van brood hebben of zo.
Nadat we de supermarkt half leeg hebben gekocht gaan we op een van de bankjes in het station zitten om de mensen die langs komen van commentaar te voorzien. Hopelijk spreekt er toch niet stiekem Nederlands, anders hebben we best wel een beetje een probleem. Zenuwachtig als ik ben dat we de trein missen staan we vervolgens al 10 minuten voor de trein aankomt op het perron. Kunnen we wel gelijk de locomotief zien aankomen.
Als we de coupe binnen lopen zien we ineens twee bekende gezichten! Het Slowaakse stel dat we bovenop de berg zagen! Ze zijn kennelijk toch ook naar beneden gegaan en hebben nu stom toevallig de zelfde trein als wij. Eigenlijk best gezellig om met iemand te kletsen onderweg. Nadat ze waren doorgelopen zijn ze net iets verder gekomen dan de top van de Hômol’ka. Vanaf daar was de route echter volledig onvindbaar omdat de bomen gekapt waren. Ze zijn vanaf daar naar beneden gelopen naar het station van Polomka. Kennelijk hadden we vanuit daar ook in een keer met de trein kunnen gaan! Nouja dan hadden we misschien weer geen tijd gehad om avondeten te kopen..
Het is nog best gezellig zo samen in de trein! En ook super handig, want nu kunnen we ze gelijk een beetje uithoren over Bratislava. We hebben natuurlijk geen hostol of hotel geboekt, dus het zou wel handig zijn als zij een adres weten. Helaas hebben ze natuurlijk zelf al een kamer, dus een hostel hebben ze niet….. balen! Nou ja, er zal er vast wel een open zijn waar we nog een kamer kunnen vinden. Als we in Bratislava aankomen is het al donker, en ik begin nu toch wel een beetje bezorgd te worden. Straks moeten we de hele nacht hier op het station slapen!
Het eerste hostel blijkt inderdaad helemaal vol te zitten en de paniek slaat me al weer om het hart. Kak! Ik krijg ook gelijk een soort Poprad déjà vu, maar er zijn hier vast wel meer hostels dus we moeten het gewoon blijven proberen. Gelukkig hebben ze in het volgende hostel wel een kamer voor ons! Yeee! We ploffen met onze tassen in de kamer neer en we zijn allebei super blij dat we hier nu gewoon een kamer hebben. Die nacht val ik uitgeput in slaap..
De rest van de vakantie brengen we door in Bratislava en Wenen. Allebei best leuke steden en zeker Wenen is wel een stad waar ik graag nog een keer heen zou gaan. Maar ik ben ook wel super blij als ik weer naar huis mag! Probeer overigens nooit zo slim te zijn om bij een Eurolines bus een plaats over te slaan! Tim en ik zouden met de bus vanuit Bratislava vertrekken, maar omdat de bus ook door Wenen komt dachten we dat we daar ook wel in de bus konden stappen. Helaas bleek dat iets lastiger dan verwacht waardoor we bijna niet mee konden met de bus terug naar Arnhem. Ik was super blij dat we uiteindelijk wel mee mochten!
siltrnl.wordpress.com 