<< Dag 14. Fredericia > Kerteminde
26 juli 2009
“We want to leave at two o’clock. You want to stay here today?” Ik kijk vol verbazing door het luik naar buiten. Een Duitser die Engels praat! Damn! Ik blijf even staan om te horen wat mijn moeder antwoordt. “We leave at twelve one.” Eeh… ja. Maar de Duitser snapt het. “Nice day.” En de Duitsers knikken vriendelijk terug voordat ze hun weg over de boten vervolgen richting het steiger. Gelukkig gaan wij dus als eerste weg, want we liggen drie dubbel als buitenste. Maar de Deutsche freunden zijn weg en de mede-Groningers aan het steiger maken ook aanstalten om er met de fiets vandoor te gaan. Mooi, het rijk alleen.
13.30 uur – Seabreeze klieft weer ongestoord door het water. De boot is hier helemaal in haar element. Kerteminde verdwijnt behoorlijk snel uit het zicht. Ik zit aan het roer en er staat een relaxt windje die we tot dusverre mee hebben. Dan, ineens weer dat zelfde fluitende geluid als gisteren en als ik opzij kijk, kijk ik recht in een kolkende, zwarte zee met woeste golfkammen die vrijwel meteen dichtslaan. In mijn maag vormt zich enigzins een knoop en ik weet dat ik, als ik wil dat die knoop niet groter wordt, niet op het log en dan met name de windmeter moet kijken. Maar mijn verstand kan mij ook wel vertellen dat ik Seabreeze door een dikke 6 Bft aan het sturen ben, dus kijk ik toch. Ja hoor, 9.4 m/s voor de wind, betekent 12-13 m/s aan de wind en duidt inderdaad op een windkracht of 6. Het leuke is dan weer de snelheidsmeter die zich naast de windmeter bevindt. Speed: 7,2 knots. De GPS geeft een ware snelheid van 8,5 knots aan. Ongelofelijk! Film dit maar eens! En de knoop in mijn maag smelt als sneeuw voor de zon en maakt plaats voor een geweldige kick. Awesome! Met de Sjeelland-brug voor me laat ik Seabreeze op de golven meesurfen. Kom op, die 9 knopen moet gehaald kunnen worden!
15.15 uur – De Deense vlag wappert trots achterop en de Deense bemanning vaart zelfverzekerd naar het betonnen gevaarte voor ons. Betonnen pijlers staan op gelijke afstand in de Baltische zee en houden een dik, betonnen wegdek en spoorlijn met de daarbij behorende voertuigen op 18m boven het woelige zeeoppervlak. 18m, dat moet genoeg zijn. De Denen hebben een mast met twee zalingen en dus een mast die hoger is dan onze 12 m. Laat zij maar mooi eerst gaan. Gespannen tuur ik onder de buiskap door. Stel dat zij een of ander mast-inklap-systeem hebben, waarmee ze snel hun mast naar beneden klappen? Geïrriteerd schud ik die gedachte van me uit mijn hoofd. “Dat hebben ze niet, punt uit!” De Duitsers naast ons zijn ons inmiddels voorbij en ik moedig Seabreeze aan om vooral niet harder te gaan. De Denen zijn zonder kleerscheuren onder de brug door en de Duitsers lijken er ook zonder slag of stoot onderdoor te komen. Intussen komt het beton steeds dichterbij. Weemoedig kijk ik naar de immense hangbrug ten oosten van Sprogø die een doorvaarthoogte van 65 m biedt. Mochten we daar maar onderdoor. Het beton is nog slechts drie meter van ons verwijderd en flashbacks van de mast die nog maar net (we hadden nog slechts 30 cm over) onder de Ketelbrug door past flitsen door mijn hoofd. Blegh! Maar dan zitten we onder de brug. De wind is even weg en Seabreeze’s vrolijk zwiepende antenne komt niet eens in de buurt!
17.15 uur – Na een geweldige dag zeilen, varen we de overvolle haven van Nyborg in. De bordjes die aangeven of een box vrij is of niet zijn nogal onduidelijk. Wat resulteert in het invaren van een eigenlijk bezette box. Na een keer die fout te maken, doe je dat niet snel weer en dus varen we gemoedelijk door op zoek naar een vrije box. Op de kant staat een hulpvaardige man te zwaaien om aan te geven dat er nog een box vrij is voor ons. Opgelucht zetten we meteen koers naar de vrije box, maar die oplichting is snel verdwenen. De box blijkt veel te lang voor onze 28 footer en onze landvasten halen het niet heen en terug naar de meerpalen aan de achterkant. Als we de achterkant van Seabreeze aan de boot naast ons willen vastmaken – ik heb meerdere malen aangeklopt om even te vragen, maar geen reactie – komt er uit de gammele boot aan onze andere kant een agressieve Deen naar buiten. “Blabla hønkatønka blabla pølen” en hij wijst kwaad naar de palen achter ons. “Ja, dat kan toch niet, jonge. De landvasten zijn toch te kort. Hou je snater eens!” Mijn moeder begint in het Nederlands en nog snapt meneer niet dat we geen Denen zijn. Nadat we hem allemaal in het Nederlands helemaal verrot hebben gescholden, wat overigens erg leuk was, besloot Lars meneer toch maar eens te vertellen dat we geen Deens konden, dus dat hij misschien beter Engels kon gaan praten. Dat schoot niet erg op en toen mijn oog op een andere vrije box viel, waren we snel bij de kneus weg. De box was ook veel te lang trouwens, maar dat hebben we uiteindelijk vakkundig opgelost.
siltrnl.wordpress.com 