<<Dag 14. Loch Ness > Fort Augustus
6 augustus 2015
Omdat het gisteren bij het wassen van onze kleren een beetje mis is gegaan (het zeeppoeder is niet helemaal goed uit sommige kleren gespoeld), hebben we een gedeelte van de was met de hand uit moeten spoelen en hangt de halve tent vol met nattige spullen, waarvan we hoopten dat ze vannacht wel zouden drogen. Met mijn slaperige hoofd heb ik daar natuurlijk even niet over nagedacht en terwijl ik me met mijn ogen dicht uitrek, valt er een deel van de was naar beneden. Wakker worden met een klamme onderbroek in je gezicht, leuk! We blijken ons ook nog eens verslapen te hebben (een uur later wakker geworden dan gepland), dus ik ben in één keer klaarwakker. Gelukkig voor onze klamme spullen blijkt de zon aan een strakblauwe hemel te staan. Terwijl we onze slaapspullen opruimen, kan de was nog mooi even drogen in de zon. Chill! Omdat het weer behoorlijk waait, vraag ik me wel een beetje af hoe lang we van dit mooie weer kunnen blijven genieten. Maar hé! Enjoy it while it lasts! Bij gebrek aan picknicktafels op de camping besluiten we ons ontbijt te verorberen bij de sluis in Fort Augustus (stiekem ook omdat we dan een beetje bootjes kunnen kijken die door het indrukwekkende sluizencomplex vanuit het Caledonian Canal in Loch Ness worden gelaten).
Bij de sluis is het een drukte van belang. Er wordt net geschut een aantal boten geschut en door het ‘trappensysteem’ heeft elke boot tenminste één lid van de bemanning op de kade staan om de boel in goede banen te leiden. Of in elk geval een poging daartoe te doen. Dan zijn er nog een paar sluisstewards die een goedbedoelde helpende hand proberen te bieden en uiteraard zijn wij niet de enige toeristen die dit spectakel mee willen maken. Ik heb het wel een beetje met de bemanning van de boten te doen. Zelf lijkt het me vreselijk al die pottenkijkers en al helemaal in een sluis met zo’n enorm verval en een vrij ingewikkeld systeem. Maar goed, voor iemand die aan de kant zit te ontbijten levert het een amusant schouwspel op in elk geval. Ondanks het nodige geschreeuw en gevloek komt iedereen uiteindelijk zonder kleerscheuren het sluizencomplex door en is het voor ons tijd om aan onze dagetappe te beginnen.
We lopen vandaag relatief vlak en afwisselend langs het Caledonian Canal en langs een loch, Loch Oich in dit geval. Het weer is nog steeds super en zo lopen we (voor het eerst in t-shirts) in de zon naar onze eerste pauzeplek, Kytra Locks. Zo’n 5-6 kilometer langs een kanaal lopen klinkt oersaai, maar het Canal loopt tussen Fort Augustus en Kytra via een serie kleine meertjes waardoor het eigenlijk heel ‘natuurlijk’ en afwisselend oogt. De ondergrond is super hier, dus we schieten lekker op. Na een uurtje ploffen we neer op een picknickbankje bij de sluizen van Kytra, waar elk moment geschut kan gaan worden. Best leuk om te zien. Een motorbootje is vrij snel door de sluizen, maar mijn aandacht wordt eigenlijk veel meer getrokken door een zeiljacht dat aan de Fort William-kant van de sluis. Die boot komt me zo bekend voor… Ik kijk nog eens en dan weet ik het weer. Het is de Peter von Danzig, een zeiljacht dat we helemaal aan het begin van het Canal in Inverness ook door de sluizen zagen gaan. Toen we soort van tegelijkertijd aan onze tocht door the Glen begonnen en ik voor de grap tegen Tim zei dat we die boten de rest van de tocht tegen zouden komen. Grappig! Voor hun minder grappig, want blijkbaar hebben ze pech met de motor. Terwijl we rustig een muesli-reep verorberen en wat water drinken, blijven we nog even kijken naar de vorderingen van de reparaties op de boot voor ons. Veel anders dan chagrijnige Duitsers en een Schotse monteur die een beetje op en van de boot hobbelt, is er eigenlijk ook niet te zien. Al gauw raken we er dan ook een beetje op uitgekeken en hijsen we de tassen weer op onze ruggen.
Het stuk van de route langs het Canal naar Cullochy Locks is wel vrij rechttoe rechtaan langs een kanaal wandelen. Af en toe vangen we tussen de bomen door een glimp op van de River Oich die een stukje onder ons zich bulderend een weg uit de rotsen heeft gesleten. Gaaf om te zien! Inmiddels begint de lucht te betrekken en is er een stevig windje opgestoken. Lopen in alleen een t-shirt begint toch wel een beetje fris te worden, maar ik ben eigenlijk een beetje te eigenwijs om te stoppen om mijn jas te pakken. We lopen Cullochy Locks voorbij en besluiten pauze te houden bij een informal campside langs Loch Oichy. Na Cullochy Locks loopt de GGW nog een klein stukje echt langs het Canal, volgt daarna de noordoostelijke oever van Loch Oichy naar een relatief nieuw fietspad dat de loop van de oude spoorlijn tussen Spean Bridge en Fort Augustus volgt. Dit pad is aardig breed en vlak, dus lopen gaat vrij makkelijk. Het is best gek om te bedenken dat hier vroeger treinen langs reden. Helemaal als je langs de rotswand omhoog kijkt en je beseft dat dit pad gewoon volledig uit de rotsen gehakt heeft moeten worden. Wat een gigantisch karwei moet dat geweest zijn! Terwijl ik daar nog een beetje over loop te peinzen, lopen we bijna de informal campside voorbij. Had ik toch bijna mijn welverdiende kop koffie gemist! De kampeerplek ligt op een vlakker stukje grasland langs Loch Oich. We hebben prachtig uitzicht de glen in, maar helaas zitten we wel vol in de wind die inmiddels nog verder is aangewakkerd en een regenbui meegenomen heeft. Damn, dan nu toch maar die jas opgraven. En als ik dan toch bezig ben, ook maar even een thermoshirt en mijn regenbroek, want ik begin het behoorlijk koud te krijgen. De koffie doet gelukkig wonderen!
Als we klaar zijn om onze weg te vervolgen, is het gelukkig weer droog. Het is ongeveer nog 6 kilometer naar de informal campside bij Laggan Locks, onze overnachtingsplek van vandaag. Daarvan lopen we nog 2 kilometer over de oude spoorlijn (en dan ben je er ook wel weer een beetje klaar mee), voordat we uitkomen bij het vroegere station van Invergarry. Momenteel loopt er een project om het station in ere te herstellen. De perrons zijn alweer een beetje aangelegd, er staat een oude locomotief en een van de stationsgebouwtjes is in aanbouw. Hierop hangen tevens een aantal artist’s impressions van hoe het station er straks weer uit zou moeten gaan zien. We kijken een beetje rond en gaan dan gauw weer verder. Aan het eind van zo’n dag lopen, wil je toch vooral ook in je warme slaapzak kruipen en dat is vandaag niet anders. De route loopt hier een stukje door Laggan, kruist de A82 en volgt dan weer de oevers van het Caledonian Canal richting Laggan Locks. Het pad maakt nog een paar verassende klimmetjes, terwijl het Canal beneden natuurlijk op dezelfde hoogte blijft. Omdat we inmiddels door een dennenbos lopen en de zon zo af en toe tevoorschijn komt, hebben we prachtig uitzicht door de bomen op het kanaal beneden. Dan maakt dat klimmen ineens niet zoveel meer uit. Uiteindelijk komen we weer op een vlak pad uit dat via een floating pub uitkomt bij Laggan Locks en de informal campside. Heel even ben ik bang dat de kampeerplek er niet meer is, omdat er druk gebouwd wordt bij de sluizen, maar niets blijkt minder waar. Als we om het gebouw in aanbouw heen lopen, staat daar gewoon het meer dan welkome bordje dat de kampeerplek op een van de sluishoofden markeert. Fijn! De tent staat binnen no-time en als we ons avondeten op hebben, vallen we vrij snel als een stel verdwaalde bergmarmotten in slaap.
siltrnl.wordpress.com 