<< Dag 13. Drumnadrochit > Loch Ness (wildkampeerspot)
5 augustus 2015
Vergeleken met de storm van vannacht is het vanmorgen bizar stil. Het regent niet, het waait amper en er zijn bijna geen vogels te horen. Een beetje verward check ik mijn horloge; 7.00 uur. Dat is niet eens zo bizar vroeg. Vreemd. Omdat Tim toch ook al wakker is, besluiten we maar gewoon op te staan en naar Fort Augustus te lopen. Daar is weer een camping en kunnen we onze kleren even wassen. Op zich ook wel prettig! Maar dat betekent ook dat we aan het eind van deze wandeldag al op de helft van de Great Glen Way zijn! Gaat lekker dit!
Omdat we niet zo gek ver van Invermoriston af zijn, blijft ons ontbijt vanochtend bij een broodje zonder beleg, een digestive koekje en een beetje water. In Invermoriston ontbijten we dan wel wat uitgebreider. Eigenlijk hebben we ook niet zoveel zin om hier uitgebreid te gaan zitten ontbijten. Droog, windstil en bewolkt weer heeft in Schotland namelijk een enorm nadeel: midges! Misschien zijn ze getipt door de slakken van gisteravond, want zodra we de tent opengeritst hebben zijn ze overal. Zo snel als we kunnen pakken we al onze spullen in, smeren ons in met smidge en vertrekken richting Fort Augustus. De Great Glen Way volgt de eerste paar kilometers een forestry road die langzaam steeds smaller wordt, om uiteindelijk in een redelijk breed wandelpad te eindigen. Na een kwartiertje passeren we de wildkampeerspot waar we eerder hebben gestaan. Meteen ben ik blij dat we gisteren hier niet naartoe zijn gelopen. Het breedste gedeelte waar we hadden kunnen staan, staat pal in de wind en op het strookje waar we eerder stonden, past onze huidige tent niet. Dan maar geen prachtig uitzicht! De GGW begint inmiddels ook weer geleidelijk te stijgen en zo nu en dan vangen we een glimp op van Loch Ness, ergens beneden ons. We passeren een stone cave; gisteren vond ik dat nog een serieuze optie om in te overnachten, maar met zijn tweeën kun je daar echt comfortabel in liggen. Het is trouwens wel een super plek om even te schuilen voor de regen of even pauze te houden! Omdat we eigenlijk nog meer net aan het lopen zijn, besluiten we gewoon door te wandelen naar Invermoriston. Het pad loopt nog een klein stukje omhoog, om vervolgens scherp af te draaien naar rechts en uit te komen op een breder pad. Daar begint de afdaling naar Invermoriston, onze koffie en de rest van ons ontbijt. De laatste 2 kilometer leiden over een steile asfaltweg naar beneden. In het dorpje kopen we bij de supermarkt een paar broodjes en chocola dat we een eindje verderop bij Glenmoriston Millennium Hall onder het genot van een vers gezet kopje koffie opeten. Glenmoriston Millennium Hall heeft een publieke wc en een punt waar je gratis drinkwater mag tappen, waar we gretig gebruik van maken.
Fort Augustus is nu nog slechts 12 kilometer wandelen. Stiekem motiveert dat best wel. Nog 12 kilometer verwijderd van een warme douche. Let’s goooo! We steken River Moriston over. Vanaf de brug heb je een super vet uitzicht op de stroomversnellingen in deze rivier en de oude brug die ooit is gebouwd door Thomas Telford. Inmiddels is deze brug niet meer in gebruik, maar het ziet er nog wel heel gaaf uit. Op dit beeld zullen we voorlopig even moeten teren, want de klim Glen Moriston uit is een beetje inspiratieloos. Er wordt op het moment dat wij hier lopen volop aan de route van de GGW en een ander project gewerkt, dus gedeeltelijk lopen we over opgebroken paden en tussen de bouwmaterialen. De bebossing is hier ook nog redelijk dicht, dus het zicht op Loch Ness wordt ons ook volledig ontnomen. Even doorbikkelen dus! Uiteindelijk wordt het pad vlakker en beter begaanbaar. De bebossing opent zich en we worden getrakteerd op een prachtig uitzicht op Loch Ness. Op naar een geschikt plekje om weer even pauze te houden. Dat vinden we op een plek waar de GGW een lange flauwe bocht naar rechts maakt. Met achter ons een waterval en voor ons een awesome uitzicht op Horseshoe Craig op de tegenoverliggende oever van Loch Ness genieten we van een muesli-reep, een paar marshmellows en water. Met een beetje geluk kunnen we straks in een keer doorlopen naar Fort Augustus!
Na de pauze klimmen we rustig door tot het pad ineens versperd wordt door een graafmachientje temidden van een landslide die door middel van rood-witte linten is afgezet. Volgens de bordjes die om de versperring heen zijn gezet, heeft er, door de vele regen de afgelopen maanden, een modderlawine plaatsgevonden waardoor een deel van het pad is weggeslagen. Er wordt druk gewerkt aan het herstel van het pad, maar het is vrij duidelijk dat het nog niet helemaal zover is als de rangers zouden willen. Of we voorzichtig langs de linten willen lopen, want dan zouden we in principe wel gewoon verder kunnen wandelen. In principe?! Voor mij is teruglopen naar Invermoriston en via de weg naar Fort Augustus lopen geen optie! Ik kijk even om naar Tim, maar ook voor hem is er maar één optie: doorlopen! Het manoeuvreren langs de afzetting valt ontzettend mee en al snel zijn we weer onderweg. Inmiddels lopen we weer in het bos, waar de route via een paar haarspeldbochten uitkomt op een parkeerplaats vanwaar verschillende lokale wandelroutes beginnen. Op zich zou je hier prima even pauze kunnen houden, maar Fort Augustus roept en we voelen ons nog goed dus we lopen door. De forestry road is inmiddels ook weer overgegaan in een wandelpad dat langzaam omhoog loopt en zijn ‘top’ bereikt bij een bankje met uitzicht op ‘Cherry Island’ in Loch Ness. We blijven even staan om van het uitzicht te genieten, maar worden al snel weer belaagd door een zwerm midges. In beweging dan maar weer! In principe zou het pad nu alleen nog weer hoeven te dalen. Chill!
Ik loop eigenlijk een beetje in gedachten verzonken voor me uit te staren als ik ineens een figuur met een tas met een hele potpourri aan spullen aan de buitenkant zie lopen. Dat loopje komt me ook heel bekend voor. Tim is me alleen net voor. ‘He! Dat is die Deen!’ En inderdaad! Daar loopt onze Deense vriend van de pauze bij de camping van twee dagen geleden. Hij loopt super moeilijk en ik vraag me toch af wat er over is gebleven van zijn plan om de hele route in 4 dagen te lopen. Toen hij dat vertelde op de camping had ik niet verwacht dat we hem ooit weer zouden zien. En eigenlijk, als je de hele route in 4 dagen wilt lopen, zou je nu ook al veel en veel verder moeten zijn. Daar moeten we meer van weten! We besluiten een tandje harder te lopen om hem in te halen, maar maken daarbij blijkbaar zoveel lawaai dat het niet echt nodig is om hem nog echt in te halen. De Deen draait zich namelijk om en is zo blij ons te zien dat stilstaat om op ons te wachten. Als we hem hebben bijgehaald begint hij letterlijk met een ‘ik ben zo blij dat ik jullie zie, want ik had niet verwacht dat ik nog iets bekends zou zien’. Eeh..? Okee, maar wat heb je in vredesnaam gedaan dan? Onze Deen heeft, zo blijkt, de afgelopen etappes voor de ‘high route’ gekozen en het enorm zwaar gehad onderweg. De afgelopen nacht was ook enorm winderig, en hij heeft enorme blaren op zijn voeten waardoor hij ook niet echt meer goed door kan lopen. Het gaat dus allemaal veel slomer dan gedacht. We lopen een stukje met hem mee, en het tempo is inderdaad vrij laag. Ik heb wel een beetje medelijden met hem, maar eerlijk gezegd heb ik ook niet zoveel zin om nu bij hem te blijven (tenzij er echt iets heel ernstigs is natuurlijk) om de rest van de vakantie aan hem vast te zitten en onze eigen plannen weer over boord te moeten zetten. Klinkt heel egoïstisch, maar ik heb mijn zinnen nou eigenlijk op de uitdaging van het wandelen van de Great Glen Way en de West Highland Way achter elkaar en dat wil ik ook graag volbrengen. Nadat we ons ervan hebben verzekerd dat de Deen zichzelf redt, nemen we weer afscheid en stampen we de laatste kilometers naar Fort Augustus en de camping. Heerlijk even douchen, onze kleren wassen (wat door een misverstand bij de wasmachines niet helemaal volgens plan gaat, maar goed) en even bijtanken voor we morgen weer verder wandelen.
siltrnl.wordpress.com 