25 juli 2009
Bzzzt bzzzt bzzzt…. Bzzzt bzzzt bzzzt. Ja hoor, de wekker. 5.15 uur en again, evenals gisteravond, lijkt het al midden op de dag in het mooie vikingland. Maar schijn bedriegt, want apart van ons is er nog geen enkele activiteit in de lystbådehavn. Er is verder ook nog geen enkele activiteit in onze boot, dus ik blijf lekker liggen. Door het luik kan ik net naar de windmeter bovenin de mast kijken. De schoepjes draaien verveeld rond, wat duidt op (nog) geen tot weinig wind. Ik draai me om en probeer het kwartiertje dat ik nog heb zoveel mogelijk uit te buiten.
9.00 uur – Mijn beurt voor de buitenwacht, maar ik hoor de motor nog steeds en volgens mij is het buiten behoorlijk koud, dus ik blijf lekker waar ik ben. Binnen, lekker warm in de kajuit, waar mijn tas als kussen dient en de eigenlijke kussens mijn deken vormen. Mja, erg logisch inderdaad.
11.00 uur – Ik moet er nu toch echt aan geloven en mijn plaats aan het roer innemen. Met een snelle blik naar buiten zie ik dat de zon schijnt en dat het met de kou nog wel mee zal vallen. Ik graai mijn zonnebril uit de kast en klim de trap van de kajuit op naar buiten. Het landschap van Fyn, duidelijk te zien, is prachtig om bij langs te zeilen. Een straf om hier te zitten is het dus niet. Links van me ligt het eiland Samsø, waar ik als “exchange-student” een week heb vertoefd. Leuk om Samsø weer eens te zien. Vanuit de verte.
13.00 uur – Mijn moeder heeft na twee uur het roer weer overgenomen. Hetgeen ik niet echt rampzalig vind, aangezien we voor de wind gaan en ik die koers liever niet stuur. De wind zakt een beetje in. Een ongemakkelijk gevoel bekruipt me en als ik achterom kijk, weet ik waarom. Grote, donkere wolken liggen aan de horizon op de loer. Ik vertrouw de ‘windstilte’ voor geen meter, want er is nog behoorlijk veel deining met zelfs schuimkoppen hier en daar. Nog geen minuut later steekt er ineens een wind op met vlagen van 11 m/s voor de wind. De ware wind zal dan zo’n 14-15 m/s zijn wat duidt op een windkracht van 7 Bft. We suizen met een rotgang van 7,5 knopen richting het volgende waypoint en omdat we eigenlijk ook nog moeten gijpen bevalt het me helemaal niet. Op het moment dat de wind ietsje gas terug neemt, dien ik het grootzeil naar de andere kant te brengen. De fok is op dat moment gelukkig al helemaal ingerold. Enfin, ik grijp de grootschoot met twee handen beet, haal diep adem en roep het gevoel op dat ik aan de start van een survivalrun altijd heb. De adrenaline vliegt uit mijn tenen omhoog en ik sleur het zeil naar de andere kant. Seabreeze vliegt nog steeds door de golven. Ik zit weer op mijn plek met suizende oren en enigzins trillende armen.
15.00 uur – We zijn al een flink stuk langs de oostkust van Fyn afgezakt en de wind waait nog even hard als voorheen. Het eilandje Romsø komt steeds dichterbij en dat betekent dat we daarna meer aan de wind, of sterker nog, tegen de wind in moeten draaien om op de plaats van bestemming te komen. Zoals ik al verwachtte, besluit mamma een rif te zetten. En word ik aangewezen als degene die het dek op moet om de rif ook daadwerkelijk te gaan zetten. Zeker ook nog denken dat ik bang ben, he? Nou, mooi niet! Zodra mijn voet in het gangboord staat, schakel ik mijn bewustzijn gedeeltelijk uit. Alsof ik mijn bewustzijn, mijn gedachten splits. In een splitsecond ben ik bij de mast. Met of zonder lifeline, het maakt mij niet uit. Liever zonder, maar om de gemoederen te sussen – het zwijgen op te leggen – draag ik hem. Alleen daarom. Op dat moment bestaat het risico niet. Alleen ik en mijn taak. Een fout kan fataal zijn en dat geeft de kick. Ik doe wat ik moet doen en stap even later weer de kuip in. Het is echt te vet. Seabreeze draait weer bij en even later racen we weer verder richting Kerteminde.
siltrnl.wordpress.com 