<<Dag 11. Poprad
10 augustus 2012
Gister was het nog zonnig, maar vandaag is het gewoon een beetje grijs. Bah! Het zal zo vast wel weer gaan regenen en mijn regencape is totaal niet waterdicht! Nou ja, niets aan te doen, gewoon gaan. Het zal zo vast wel ophouden met regenen.
Het plan voor vandaag is eerst met de bus naar Svit te gaan en dan vanuit daar naar Vikartovce te lopen. Bij het busstation van Poprad is het alleen verdacht rustig. Gister was het hier een komen en gaan van bussen, en nu is er niemand te zien. Wat is dit nou weer? Er zou toch niet iets ergs aan de hand zijn? Als ik de tabel met vertrektijden goed lees zou er zo toch een bus moeten komen. Nou ja, nog maar even wachten dan. Hij komt er vast zo aan. Maar 10 minuten later is er nog steeds geen bus en zijn wij ook nog steeds de enige mensen op het busstation. Ik begin me nu toch echt wel een beetje zorgen te maken en ik begin ook al een donkerbruin vermoeden te krijgen hoe het komt dat er vandaag geen bussen rijden….. Uit het gevloek achter mij maak ik op dat Tim tot ongeveer de zelfde conclusie is gekomen als ik, het is zondag. En op zondag rijden de bussen natuurlijk niet…
Omdat we de afgelopen dagen nooit bij enige vorm van beschaving in de buurt zijn geweest, zijn we volledig de dagen kwijtgeraakt en hebben we helemaal niet door gehad dat het gister zaterdag was. Voor alle normale mensen is het nu gewoon weekend en er is dus ook geen levende ziel die voor zijn lol op zondag veel te vroeg opstaat om ons met de bus naar Svit te brengen. Er zit dus niets anders op dan lopen. Ik baal als een stekker! Vanuit Svit hadden we vrij snel een mooi pad tussen de velden door gehad, maar nu wordt het een heel stuk asfalt stampen naar Spišská Teplica. En dan begint het natuurlijk ook nog te regenen, bah bah bah!
Zoals gewoonlijk valt het ook allemaal wel weer reuze mee. Vanuit Poprad loopt de weg eerst over een riviertje en dan een heel stuk door een populierenlaan tussen de graanvelden door. Langs de kant van de weg staan een paar ooievaars geduldig te wachten tot de beestjes die opschrikken van de trekkers die op het land bezig zijn met oogsten zo hun bek in springen. De mensen rijden hier wel echt als gekken, maar gelukkig zijn we binnen no time in Spišská Teplica. We lopen in zuidelijke richting het dorp uit. Voor ons zien we eigenlijk gelijk de bergen van de Lage Tatra opdoemen. Dat geeft wel even een flinke boost! Na nog een klein stukje asfalt houdt de weg op en kunnen we weer over een echt pad lopen. Eindelijk! Ik ben echt een enorme zeikerd want we hebben net 5 kilometer gelopen, maar ik ben wel blij dat ik van de asfaltweg af ben.
De weg loopt vanaf hier omhoog het bos in. Het pad is in het begin best glibberig, maar na een klein stukje komen we op een beter onderhouden bosweg. Het miezert nu zachtjes en de temperatuur is redelijk, dus het geeft ook niet echt dat mijn regencape voor geen meter waterdicht is. Als ik langs de kant van de weg stop om een foto te maken zie ik ineens een klein vlindertje op een stengel van een gewone centaurie zitten. Het is een blauwtje, maar omdat soorten van deze groep nog al lastig zijn maak ik maar een foto om thuis uit te zoeken welke soort het is. Normaal lukt dit bij blauwtjes echt nooit, maar omdat het miezert en nogal koud is blijft het beestje goed stilzitten. Best cool!
Net als ik helemaal genoeg begin te krijgen van de lange rechte bosbouw weg komen we bij een splitsing bij een klein huisje. Volgens de kaart moeten we hier naar links, maar we hebben al een aardig eind gelopen dus het is wel weer tijd voor pauze. Vanaf de veranda van het huisje worden we geroepen door een mevrouw. Ze roept iets in het Slowaaks en staat vriendelijk naar ons te wenken dus ze wil vast dat we die kant op komen. Bij de veranda blijkt dat ze een soort verzorgingspost heeft ingericht. Ik snap niet echt wat hier allemaal aan de hand is, en de mevrouw die ons zo vriendelijk riep spreekt alleen Slowaaks. De mevrouw blijft gelukkig vriendelijk lachen en gebaart dat we mogen gaan zitten als we willen. Ook Tim en ik glimlachen vriendelijk, maar we hebben allebei geen idee waarom we nou zo vriendelijk door de mevrouw onthaald worden en waarom ze hier midden in het bos allemaal eten en drinken staat uit te delen. Gelukkig heeft de vrouw ook een dochtertje dat ze een beetje naar voren duwt. Het meisje heeft op de basisschool Engels gehad en kan dus een beetje vertalen wat haar moeder vertelt. Kennelijk staan ze hier met eten omdat er in de buurt een hardloopwedstrijd aan de gang is. Haar moeder vond dat we er wel uit zagen alsof we wel aan een pauze toe waren dus we mogen best even wat te drinken pakken. Super aardig! Maar wie gaat er nou met dit weer door de bergen hardlopen! Rare mensen die Slowaken! (if only I knew…)
Na even wat drinken zwaaien we nog even naar de vriendelijke mevrouw en haar dochtertje en lopen we het bospad links van de weg in. De bomen staan hier wat dichter langs de weg en het pad loopt nu ook wat steiler omhoog. Uiteindelijk komen we bij een helling waar het pad zo ongeveer verdwijnt tussen de lage struiken die onder de dennenbomen staan. Het ziet er echt super gaaf uit! Wel een beetje zoeken, maar de route is uiteindelijk nog prima te vinden. Dit gaat eigenlijk best lekker zo!
Helaas blijkt ook hier de letterzetter aardig huisgehouden te hebben. Er zijn hele stukken waar we alleen dode bomen tegen komen en waar je nauwelijks nog van een bos kan spreken. Natuurlijk raken we door het gebrek aan bomen ook de route weer kwijt en of dat nog niet erg genoeg is, begint het als we het “bos” uit komen ook nog enorm hard te regenen. Er zit niet veel anders op dan doorlopen terwijl ik langzaam voel hoe mijn broek en schoenen steeds natter worden. Het water loopt langs mijn benen in mijn schoenen, die ook aan de binnenkant steeds natter worden. Als het pad op een heuvel uitkomt kunnen we beneden het dorp Vikartovce al zien liggen. Maar we hebben inmiddels al geen idee meer waar we zijn en de weg maakt hier een bocht en lijkt van het dorp af te lopen. Daar heb ik nu dus totaal geen zin in! Helemaal omlopen om wel of niet bij dat pis dorp uit te komen terwijl we onderweg nog kouder en natter worden. Ik ben helemaal klaar met die regen! Tim is er ook helemaal klaar mee en we besluiten gewoon recht langs de helling naar beneden te lopen het dorp in.
Natuurlijk is de helling best wel wat steiler dan we in eerste instantie verwacht hadden, anders had de weg hier immers wel recht door gelopen! Gelukkig komen we toch zonder al te veel kleerscheuren beneden in het dorp uit. Nu op naar een café of zo om warm te worden en op te drogen! Midden in het dorp is een soort buurthuis met een afdakje en een café. Eerst gaan we maar even onder het afdakje zitten om onze sokken uit te wringen en even iets droogs aan te trekken, voor zo ver dat gaat.
Binnen in het café is het gelukkig best lekker warm. Aan een tafel bij de ingang zit een groepje mannen met een half lege fles wodka dat ons vrolijk begroet. De serveerster is duidelijk minder vrolijk, wat ik me helemaal kan voorstellen als je de hele dag met een groepje dronken Slowaken zit opgescheept en er twee verzopen wandelaars binnen komen die je hele vloer onder de modderspotters smeren. Sorry mevrouw, maar we kunnen er echt niets aan doen! En als klap op de vuurpijl maak ik ook nog de fout om in het Duits te bestellen! Haar humeur daalt nu echt ver beneden het vriespunt omdat ze natuurlijk denkt dat we Duitsers zijn (iets met de Tweede Wereldoorlog) en als we met een plof de koffie en thee op tafel krijgen besluiten we die maar zo snel mogelijk op te drinken voor de plaatselijke bevolking ons komt lynchen. Terwijl we daar zo zitten op te warmen komt een van de dronken Slowaken vragen of we niet gezellig bij hun komen zitten en nog een glaasje mee drinken om lekker warm te worden. Heel vriendelijk van u meneer de dronken Slowaak, maar nee bedankt we gaan er maar weer eens vandoor want we moeten nog “heeeeel ver” wandelen.
Vlak buiten het dorp vinden we een plekje in een grasveld waar we de tent op kunnen zetten. Het regent nog steeds en we zijn allebei helemaal klaar met vandaag. Tent opzetten in de regen is altijd een drama, helemaal als je helemaal kapot bent van een dag wandelen. Terwijl ik onder een paar boompjes sta te koken doet Tim zijn best om de tent zo goed mogelijk op te spannen. Uiteindelijk lijkt het helemaal nergens op, maar ik ben ook eigenlijk te moe om er over te gaan zeiken. Ik wil gewoon eten en naar bed.
>>Dag 13. Wildkamperplek buiten Vikartovce > Wildkamperplek vlak onder Kráľova hoľa
siltrnl.wordpress.com 