<< Dag 11. Edinburgh > Inverness
3 augustus 2015
Ik word gewekt door de wekker en het zonlicht dat door het tentdoek in mijn gezicht schijnt. Het is inmiddels ook behoorlijk warm in de tent. Als ik naast me kijk, zie ik dat Tim al niet eens meer in of onder zijn slaapzak ligt. Ik staar even naar mijn voeten die ver weggestopt in een dikke slaapzak, een lakenzak en een paar sokken smeken om frisse lucht. Hmm, misschien waren al die lagen een beetje overdreven. Ik worstel me uit mijn slaapzak. Tijd om op te staan en de spullen in te pakken. Op naar Drumnadrochit! Best gek eigenlijk. We beginnen vandaag aan de terugweg naar Glasgow. Op naar huis? Dat is helemaal gek, want we zijn nog niet eens op de helft van de vakantie. Maar toch, het voelt soort van geruststellend. Alsof alles goed komt. Ik heb me echt enorm druk gemaakt over van alles en nog wat, en omdat dit als eerste vakantie in twee jaar dé vakantie moest worden, zijn mijn verwachtingen steeds super hoog gespannen geweest. Ik was even vergeten dat ‘self-supporting’ hiken best wel zwaar is, en dat we het eigenlijk helemaal niet gewend zijn om dagelijks met 20+ kilo op onze ruggen over heuvels te lopen, dus dat het zéker in het begin allemaal echt niet vanzelf gaat. En dan valt het toch allemaal even heel erg tegen. Die twee dagen in Edinburgh hebben me best wel goed gedaan, en nu is het tijd om de ‘ongerepte’ natuur weer in te lopen. Yay!
Als we alles hebben ingepakt, hebben ontbeten en de waterflessen hebben gevuld, is het echt tijd om te vertrekken. Dag Inverness! Hallo middle of nowhere! Als we de stad eenmaal uit zijn, begint de Great Glen Way (GGW) meteen te stijgen. De klim naar Creagan Breac is best pittig. We zijn meteen warm en de beentjes meteen wakker geschud. Onderweg naar boven passeren we een mede-wandelaar die even uit zit te rusten. Vast onderweg naar beneden, dus hij zal er bijna zijn. Inmiddels brandt de zon lekker, dus genoeg reden om bovenaan bij het reservoir even op een bankje neer te strijken voor een sappige appel. Voorlopig is dit het laatste bankje dat we tegen gaan komen weet ik nog van twee jaar geleden, dus laten we er dan ook maar dankbaar gebruik van maken. Het uitzicht over de stad is super gaaf. Vanuit mijn ooghoek zie ik ineens iets bewegen op het pad. Een wandelaar. Dezelfde jongen die we net gepasseerd zijn. Oké, dus nog iemand die de route ‘verkeerd om’ loopt. Grappig! We kijken hem na terwijl hij door het klaphekje het bos in verdwijnt, maken nog wat comments over de uitrusting die aan de buitenkant van zijn tas bungelt en richten ons dan weer op het uitzicht voor ons. Die zien we waarschijnlijk niet meer. Of misschien in Drumnadrochit.
Na de pauze bij het reservoir lopen we een relatief vlak pad op dat door een gemixt loof- en dennenbos naar Blackfold leidt. Het pad is aangenaam zacht door de behoorlijke laag dennennaalden. De stralen van de zon vallen in gouden banen op een mysterieuze manier op de bosgrond en dat maakt, met de vele boomtakken die bedekt zijn met baardmos, dat het net lijkt alsof we een sprookje in gewandeld zijn. Er is verder geen mens te bekennen. Gaaf dit! Pas een kilometer voor Blackfold begint het bos een beetje uit te dunnen, en begint langzaam de overgang naar een uitgestrekt stuk ‘moorland’. Bij Blackfold besluiten we weer even te pauzeren. Het eerste gedeelte van het volgende gedeelte van onze etappe van vandaag leidt de eerste paar kilometers over een pad waarover in vroegere tijden vee werd gesmokkeld. Uiteraard zie je daar nu niet meer van terug, maar door het grimmige landschap waarin we inmiddels lopen kun je je vrij makkelijk een voorstelling maken van het er ooit aan toe moet zijn gegaan. Al snel komt het pad waarop we lopen uit op een asfaltweg met daaraan een aantal verspreid gelegen huizen en waarover verbazingwekkend veel verkeer rijdt. Helaas lijkt dat verkeer ook vrij weinig rekening met wandelaars te houden, want we zijn een aantal keer genoodzaakt snel in de berm te springen. Het moment dat de GGW dan ook eindelijk weer van deze weg afslaat voelt als een enorme opluchting. Eigenlijk wilden we meteen een pauze inlassen (we zijn ook alweer minstens 5 km verder), maar op het pad dat we inslaan na de asfaltweg, worden we verrast door borden met vrolijk gekleurde teksten als ‘Café 100m’, ‘Hot Chocolate’ en ‘Hot beverages’. Nou, dat laten we ons geen twee keer zeggen. Die laatste paar 100 meter stampen we er dan ook nog wel uit.
De belofte van warme chocolademelk en de groeiende nieuwsgierigheid waar die chocolademelk dan wel niet moet staan, is een bijzonder goede motivator. Het pad wordt namelijk steeds nauwer en begint meer en meer overgroeid te raken. We hebben ook echt al veel meer afgelegd dan 100m. Ik ben heel benieuwd waar we uit gaan komen. Als we überhaupt een café tegenkomen. Volgens de bordjes moet er ook een camping zijn die het gehele jaar geopend is. Oké, leuk, maar WAAR DAN? Linksaf, zeggen de bordjes. Ik kijk naar links. De bosjes in? Er loopt een heel smal paadje naar links. Sowieso dat onze tassen de helft van die struiken straks mee gaan sleuren, maar goed. Ik wurm me tussen de jeneverbesstruiken door. Heel apart dit. ‘Beware of chickens’ zegt een bordje. What the…? Voor me hoor ik ineens stemmen, en voor ik er erg in heb staan we op een soort open plek maar een tweetal hutjes, een paar tentjes (oké, camping.. dus toch) en een picknicktafel met daaraan de jongen die ons een paar uur geleden voorbij liep. We worden begroet door de eigenaresse van het hele geheel. Er is ook nog een gezin met mountainbikes, waarvan ik hoop dat zij via een andere weg dan wij bij deze eh nederzetting gekomen zijn, want ik zou het gevecht met de jeneverbessen niet op of naast een mountainbike aan willen gaan eerlijk gezegd. De mevrouw van de camping begint een beetje tegen ons aan te kletsen, stelt ons voor aan de jongen die we al een soort van ontmoet hebben en verdwijnt dan richting een groter huis een eindje verderop om onze bestelling (warme chocolademelk) op te halen. Ondertussen leren wij onze medewandelaar een beetje kennen. (Het gezin op de mountainbikes is het gevecht met de jeneverbessen toch aangegaan. Geen idee hoe het is afgelopen). Hij blijkt een Deen te zijn die in bij de Deense Royal Guards heeft gezeten, maar door een lelijke valpartij waarbij hij zijn sleutelbeen brak zijn carrière daar heeft moeten opgeven. Net als wij loopt hij dus de GGW, maar hij is van plan om er 4 dagen over te doen. Dat moet lukken als ex-Guard vindt hij, want van zijn opleiding uit is hij wel meer gewend. Ik kan het toch niet laten om even naar zijn schoenen (legerkisten) en sokken te kijken (witte badstoffen exemplaren). Vanuit mijn ooghoeken merk ik dat Tim hetzelfde doet en om het gesprek maar niet super awkward te maken besluit ik mijn commentaar maar even voor me te houden tot we weer aan het wandelen zijn. Inmiddels is de mevrouw van de camping terug met twee enorme koppen chocolademelk en een trommel koekjes. Of we de kippen vooral niet willen voeren. Tuurlijk! Ik kijk eerst nog een beetje verbaasd om me heen, want ik heb nog geen kip gezien, maar zodra de koektrommel open gaat zijn we ook ineens omringd door kippen. Het duurt niet lang voor de eerste op de tafel zit en net iets te geïnteresseerd om mijn koekje heen draalt. Eeeh… goed… deze plek wordt steeds gekker. De mevrouw is ondertussen om zich heen aan het wapperen in een poging alle kippen weg te jagen, wat maar half lukt. Terwijl ik probeer mijn voeten een beetje te verzorgen werk ik ook zo snel mogelijk mijn chocolademelk en het koekje weg. Ondanks dat de mevrouw best heel aardig en gastvrij is, wil ik hier toch het liefst zo snel mogelijk weer weg. Het begint ook al wat later op de dag te worden en het is nog wel 13 km lopen naar Drumnadrochit. Volgens mij probeert de vrouw ons nog over te halen hier te blijven overnachten, maar dat zie ik niet zo heel erg zitten. Daarbij, we hebben wel iets van een planning en om daar meteen al 13 km op achter te lopen lijkt me niet zo’n bijster goed idee. Gelukkig denkt Tim daar net zo over en ook de Deense jongen begint aanstalten te maken om zijn spullen bij elkaar te pakken.
Uiteindelijk lopen we tegelijkertijd het pad weer op. De Deen blijft onderweg nog even staan om zijn waterfles bij te vullen, waardoor we hem even kwijt zijn. Bij het hoogste punt van de GGW komt hij ons weer achterop. Handig, want dan kan hij mooi even een foto maken! De volgende paar kilometers loopt hij voor ons, maar dan besluit hij te gaan rusten op een steen waar hij ook aan de praat raakt met een paar meisjes die in voor ons tegengestelde richting lopen. Gestaag lopen Tim en ik verder. Ongeveer 7 km voor Drumnadrochit besluiten we nog één keer te stoppen voor wat drinken en broodjes en dan beloven we onszelf door te lopen naar een café in Drumnadrochit waar ze super lekkere Rocky Roads verkopen. Vanaf dit punt hoeven we eigenlijk ‘alleen nog maar’ naar beneden te lopen om daar te komen. Het eerste gedeelte lopen we weer door een dicht begroeid bos (voornamelijk naaldbomen deze keer), waar we al her en der mensen tegenkomen die bezig zijn hun kamp voor de nacht op te slaan. Wel mooie wildkampeerplekken, maar het vooruitzicht van een camping met een warme douche is ook wel echt heel fijn. Daarbij, morgen moeten we ook wildkamperen dus voor nu is een camping wel echt heel chill. Als we het bos uitlopen, rest ons alleen nog 3 kilometer asfalt en dan zijn we eindelijk bij de Rocky Roads met koffie! Heerlijk! Dat gaat er wel in na zo’n dag lopen. De camping is nog zo’n 2,5 km verderop en dan is het toch wel fijn om weer even een energie-voorraadje te hebben 😉 Opgewekt lopen we dan ook het laatste stuk van vandaag naar de camping, die naast een manage halverwege een heuvel is gelegen. Veel vlakke stukjes zijn er helaas niet meer, maar de prachtige zonsondergang waarop we tijdens het avondeten getrakteerd worden maakt een heleboel goed!
siltrnl.wordpress.com 