2 augustus 2015
Gisteren leek het een ontzettend goed idee om de bus van 9.30 uur naar Inverness te boeken, maar nu, nu de wekker om 6.00 uur gaat, denk ik daar heel anders over. Alles buiten mijn warme slaapzak voelt aan als de Noordpool. Brr! Ik ben echt geen ochtendmens en al helemaal niet als ik een koude start moet maken. Maar goed, de bus wacht niet. Inwendig sputter ik nog een beetje tegen, maar Tim is inmiddels al druk in de weer met zijn slaapzak dus treuzelen is eigenlijk geen optie meer. Met tegenzin rits ik mijn slaapzak over en besluit maar even op mijn tanden te bijten wat betreft de kou. Echt koud is het eigenlijk helemaal niet. Het contrast tussen een slaapzak die tot een paar graden onder nul kan en de vroege ochtend waarin de temperatuur misschien net de 12 graden aantikt is nogal groot. Oke, genoeg gezeurd! Ik prop mijn slaapspullen in mijn backpack, hobbel snel richting de douche en breek samen met Tim de tent af. Een ander voordeel van een praktisch leeg veldje waarop je tent staat, is dat je niet extreem zachtjes hoeft te doen om te voorkomen dat de rest van de camping instant een hekel aan je krijgt. Kunnen we naar hartelust tikken met de tentstokken en de dauw uit de tent kloppen.
Het is anderhalf uur later als we bepakt en bezakt richting de bushalte lopen. Stiekem begin ik m een beetje te knijpen, want de weg naar de bus is tocht iets langer dan ik bedacht had (als in, we doen er langer over dan ik had verwacht) en de busrit naar het busstation duurt ook minstens 45 minuten. Als we bij de bushalte aan komen, staan we ook daar al snel weer 15 minuten te wachten omdat het blijkbaar al behoorlijk druk is op de weg. De tijd begint nu toch wel een beetje te dringen. Hopelijk is het in de stad niet al te druk. Maar helaas, ook dat blijkt niet het geval. Tergend langzaam wurmt de bus zich een weg door het drukke verkeer. Alle stoplichten lijken tegen te werken en ik voel me langzaam wanhopig worden. Straks missen we de bus naar Inverness, straks gaat dit ook mis, ik had ook eerder op moeten staan…. Argh! Als de bus van Princes Street afdraait en bij George Street weer stil gaat staan bij een halte besluiten we uit de stappen en voor zover dat gaat rennend onze weg te vervolgen naar het busstation. Totaal buiten adem en bezweet komen we 10 minuten voor vertrek aan bij onze aansluiting naar Inverness. Onze nieuwe buschauffeur kijkt ons eens verbaasd aan en helpt ons daarna met onze tassen. ‘No worries, guys, you made it!’ Eeh… ja joh! Gewapend met een zak broodjes en marshmallows stommelen we de bus in op zoek naar een geschikt plekje. Niet veel later rijden we over de Forth Road Bridge richting Inverness.
De reis naar Inverness duurt ongeveer 4 uur en voert ons door het prachtige Schotse landschap door de Cairngorms en langs plaatsen als Perth, Pitlochry en Aviemore. Vooral naar Aviemore was ik behoorlijk benieuwd, omdat de East Highland Way daar uitkomt en het daarmee het oorspronkelijke doel van deze reis was. Blijkbaar is er net een festival afgelopen, want vanaf Aviemore zit onze bus vol stinkende festivalgangers. Met name de buschauffeur is daar niet zo bijster blij mee. Over een paar dagen ruiken wij waarschijnlijk ook weer zo, dus extreem dramatisch vind ik het niet. Aviemore lijkt zo op het eerste gezicht een leuk plaatsje. Ik zou absoluut nog wel eens terug willen komen hier. Wellicht als tweede poging om deze wandeltocht uit te lopen. Als we uiteindelijk in Inverness aankomen is de sfeer in de bus behoorlijk gedaald. De buschauffeur baalt van de festivalgangers, de festivalgangers balen van elkaar, en wij willen vooral graag de bus uit om eindelijk te beginnen aan de rest van de wandelvakantie. In Inverness lopen we via de supermarkt, waar we de laatste boodschappen voor de komende dagen inslaan, naar het start/finishpunt van de Great Glen Way. We poseren even voor een foto om te bewijzen dat we echt gestart zijn (deze foto’s MOETEN beter zijn dan die van 2 jaar geleden, haha) en beginnen dan aan de etappe van vandaag naar de camping van Inverness. Het is een soort prelude vandaag, deze etappe. Om er een beetje in te komen. Op zich maakt zo’n busreis ook best moe, dus ergens ben ik wel blij als we de camping oplopen en al snel onze tent op kunnen zetten. Na een snelle maaltijd en een laatste blik op de kaart is het wel welletjes voor vandaag. Tijd om te gaan slapen en dan morgen met frisse moed ‘echt’ beginnen!
siltrnl.wordpress.com 