21 juli 2009
Hun donzen veertjes trillen een beetje in de wind die tussen de kiertjes van het oude, verlaten roeibootje door waait. Hun snaveltjes pikken verveeld naar een dode krab die als voedsel dient. De koppies gaan omhoog en draaien de andere kant op. De donsbolletjes komen in beweging en draaien weg van hun eten. Boven hun klinkt een waarschuwende kreet. Meteen gaan de meeuwenkuikens verder met hun eten. Ik kijk op en zie hun moeder. De meeuw gaat op de mast van het bootje zitten en houdt haar kroost nauwlettend in de gaten. De kuikens piepen een beetje, maar na het antwoord van hun moeder gaan ze door met eten. Voordat ik mijn weg naar het toiletgebouw vervolg, vraag ik me af wat het meeuwengezin elkaar vertelde. “Kom op, jongens. Dooreten. Jullie mogen pas spelen als het eten op is.” “He, bah. Alweer krab!” “Kunnen ze niet eens iets anders brengen? Het brood van de toeristen is veel lekkerder!” “Niet met het eten spelen! Jullie eten nu die krab op en geen gemaar. Meeuwen in Afrika zouden blij zijn met deze krab!”
12.05 uur – “En dan nu een laatste file op de Schlei richting Schleimünde. Men zou aangeraden worden een andere route te kiezen, maar die is er niet. Dus aansluiten maar en sterkte als je erin vaart!” Het lijkt de Sneekweek wel! Een complete uittocht van boten richting de Oostzee. Het lijkt alsof heel Kappeln leegstroomt en Maasholm erbij. De vaargeul richting Schleimünde is heel erg smal. Naast elkaar varen is vrij onmogelijk, want er komt nogal wat vanaf de Oostzee. Dan zijn er natuurlijk nog de kleine motorbootjes die, met hele families erop, overal tussendoor en voorlangs moeten steken. Gelukkig zorgt het niet voor problemen en varen we in no-time op de Oostzee richting Sønderborg.
14.20 uur – Ik draai de beker op de kop op tafel en laat hem even staan. De dobbelstenen eronder rollen tikkend over elkaar heen en tegen de wanden van de beker aan. Ik kijk naar mijn blaadje en reken snel uit dat ik nog één vier nodig heb. Kom op! Nog één vier! Voor me op tafel schuiven de andere twee vieren heen en weer over het tafelblad. Aaah! Alsjeblieeeeft! Ik adem eens diep in en til de beker voorzichtig op. Een vijf… Een drie… Argh, een oog te veel en een oog te weinig. Mijn laatste hoop gevestigd op de laatste dobbelsteen. Kans 1 op 6. Ik knijp mijn ogen tot spleetjes en kijk voorzichtig door mijn wimpers. Ik til de beker iets verder omhoog. “Ja, een oog in de hoek!” Euforisch til ik de beker helemaal omhoog. Ja! Een… een.. vijf…!
Seabreeze vliegt door de golven van het Flensburg Fjord. Het is geweldig om hier te zeilen. Aan de stuurboordzijde strekt het glooiende Deense landschap zich uit. Typische huisjes met grote vlaggenmasten ernaast waaraan de Dannebrog wappert in de wind. Geen volk is zo trots op hun vlag als de Denen en dat is te zien. Gele tarwe- en korenvelden lachen ons tegemoet. Sønderborg komt steeds dichterbij. Ik wou dat ik de tijd even stil kon zetten. Zooo gaaf! Zo moet het leven zijn! Hiervoor zijn we gekomen!
siltrnl.wordpress.com 