12 juli 2009
Rikketikketik… Trrr… Spetter… Sput… Vermoeid open ik mijn ogen. What the…? In een reflex kijk ik naar het luik boven me. Ja hoor, het regent. Op de houten vloer liggen nog geen spetters, maar uit ervaring weet ik dat dat niet lang meer kan duren. Er zit niets anders op. Zuchtend wurm ik me met slaapzak en al mijn kooi uit om het luik dicht te doen. Even later lig ik weer behaaglijk in mijn warme slaapzak. “Ik heb the Killers nog niet gehoord, maar het is al licht…” Is het laatste wat ik denk voor de slaap me weer omhelst.
Een groffe twee uur later loop ik met de afwasbak richting de toilethokken. Het regent weer en steeds als ik met veel pijn en moeite mijn capuchon op geprutst heb, waait deze weer af. Ach pech, het is toch maar een klein stukje en ik duik het afwashok in. Als ik even later mijn hoofd om de deur steek, blijkt het te hozen buiten. Grmbl! Met mijn capuchon zo ver mogelijk naar voren over mijn hoofd haast ik me terug naar de boot. Mamma en Lars kunnen elk moment met de auto komen en dan moet alles ingepakt worden. Hopelijk is het dan droog.
13.30 uur – Terwijl mijn broertje de logstand noteert, start mijn moeder de motor. Het regent nog steeds, maar er staat inmiddels een leuk windje uit zuidelijke richting. Hopelijk wordt het snel droog en anders dan heb ik gelukkig geen dekdienst!
Met het starten van de motor is de reis naar Denemarken begonnen. Mijn broertje kijkt lachend om en schudt mijn moeder de hand. “Nou mam, het is nu echt begonnen, he?” Het duurt even voor het tot me doordringt, maar dan spring ik op en doe hetzelfde. Seabreeze snort er tevreden op los en mijn vader lijkt het allemaal best te vinden. Hij staat op het voordek met de landvasten. Als Seabreeze langzaam achteruit draait, zijn we echt onderweg. We laten de haven achter ons. Seabreeze is ons huis voor de komende vier weken. Denmark, here we come!
Mijn broertje en ik zitten een beetje te klieren op het dek. De wind mee en we schieten lekker op. Tussen de boerderijen door komt Leeuwarden in zicht. De kaart vertelt me dat we nog een brug te gaan hebben voor we het Prinses Margrietkanaal af kunnen draaien richting Leeuwarden. De zon schijnt eindelijk en de buien trekken in de verte weg. Op dat moment voel ik me zorgeloos en ik heb geen benul van de tijd. Totdat mijn moeder haar hoofd uit het luik steekt met de mededeling dat het al kwart voor acht is en hoever de brug nog weg is. Na ons antwoord dat het niet heel ver meer is, wordt de motor aangezet. We hebben nog een kwartier. Op zich moet dat makkelijk te doen zijn. De fok wordt vast ingerold en vol spanning kijk ik van de brug naar het log naar de klok en weer terug. Als mamma zegt dat we het nog wel halen, komt het vast wel goed. Maar tot onze stomme verbazing laten de bruglichten iets heel anders weten: dubbel rood! Oftewel, de brug is gesloten en gaat voorlopig niet meer open. Het frustrerende is dat de afslag naar Leeuwarden op loopafstand is! Argh! Wat een teleurstelling.
Nou, daar liggen we dan. Voor de brug. Morgen gaat die pas om 9.30 uur weer open, terwijl we eigenlijk om 8.30 uur weg zouden. Dus, even slikken en morgen weer verder. Er zit niets anders op.
siltrnl.wordpress.com 